OLT18: Godspeed You! Black Emperor - De boel aan flarden!
Openluchttheater, 8 juli 2018
Godspeed You ! Black Emperor is een naam die klinkt als een bel! Vrolijke jongens zijn de Canadezen niet en zullen ze ook nooit worden, maar who cares. Ze verzorgen al jaren de soundtrack bij allerhande onheil dat zich tot op heden vooral tussen onze oren afspeelt, maar ze doen het met verdomd veel overtuiging. Zo bleek ook in OLT Rivierenhof waar ze de boel aan flarden speelden.
Als support-act kozen ze in het Rivierenhof voor MDC III, het project van Nordmann-saxofonist Mattias De Craene samen met drummers Simon Segers en Lennert Jacobs. Ze namen ons op het half uurtje dat ze kregen mee op een trip die veel verder rijkte dan we van jazz voor mogelijk hielden. De wisselwerking van de percussie met sax en fluit was verfrissend, boeiend en voelde zeer ongedwongen aan. De ritmes waren bovendien de ideale voedingsbodem om De Craene's vernieuwende geluid in te laten opborrelen. MDC III presenteerde zich nu eens bijzonder bezwerend en bedaard, dan weer gedreven en jachtig en waren op die manier perfect gecast als support-act voor wat komen zou.
Geen spectaculaire opkomst voor Godspeed You ! Black Emperor. De bandleden kwamen één voor één op het podium gesloft en beginnen gewoon te spelen. Nu ja, gewoon spelen... In Hope Drone, waarmee ze van wal staken, namen strijkers, gitaren en percussie de tijd om op te bouwen. Goed voor een eerste copieuze, maar doelgerichte binnenkomer. In Mladic, genoemd naar de Bosnisch-Servische generaal en oorlogsmisdadiger, brak de hel dan een eerste keer los. We kregen gerichte salvo’s van gitaargeweld, gedrenkt in een opvallende Balkansaus.
Daarna passeerde een eerste song van het recentste en voor hun doen toegankelijke album ‘Luciferian Towers’. Bosses Hang was met zijn gevoel voor melancholie meteen een eerste hoogtepunt in het optreden. Ondanks het eindeloos herhaalde thema bleef het van begin tot einde boeiend vanwege de meeslepende en onvoorspelbare tussenstukken.
In Undoing A Luciferian Towers leek de band wat stuurloos rond te dronen; tot een saxofoon voor een hevige freejazzinjectie zorgde en de band er welig op los ging improviseren. Net wanneer we dachten het noorden helemaal kwijt te zijn, kwam alles weer op op grootse wijze op zijn poten terecht.
Afsluiten deed GY!BE met het rustige en traag opbouwende The Sad Mafioso. Je kon bij wijze van spreken een speld horen vallen in het Openluchttheater en, alsof de goden ermee gemoeid waren, stak bij het opentrekken van de registers ook de wind op; alsof ook die zijn rol wou spelen tussen het ontbolsterende gitaargeweld, de hevige heen en weer gaande strijkstokken en de pompende ritmesectie. Met een minutenlange distortionloop verlieten de bandleden één voor één het podium; net zoals ze gekomen waren.
Geen enkel bandlid sprong uit de band. De belichting was schaars en interactie met het publiek, daar doet Godspeed You ! Black Emperor niet aan, maar wat een een optreden. Na deze twee uur durende tocht bleven wij, enigszins verward, maar zwaar onder de indruk achter.