OLT 2019: Low -

Openluchttheater, 4 juli 2019

Voor ons is het onmogelijk om ‘Double Negative’ twee keer na elkaar te beluisteren zonder overstroomd te worden door melancholie. We zouden gewoon wegkwijnen. Het benieuwde ons dus hoe het trio dat live zou aanpakken. In het OLT Rivierenhof kregen we een antwoord. En wat voor één.

Als je erop kan meppen, kan het dienen. Het zou het motto van The Colorist Orchestra kunnen zijn. Ok, dat doet het gezelschap rond Kobe Proesmans en Aarich Jesper onrecht aan. Want er komt wel degelijk heel wat meer bij kijken dan “gewoon wat percussie”. In het OLT Rivierenhof waren dat strijkers, een xylofoon, toetsen, een saxofoon, een bas en - toch niet onbelangrijk - Howe Gelb. Tenminste, in dit geval, want Gabriel Rios staat al klaar om diens plaats in te nemen en met Emiliana Torrini werden al de nodige concerten (en een plaat) afgewerkt.

Het begon allemaal een beetje gezapig, daar in Deurne, maar dat bleek uiteindelijk stilte voor de storm. Want er werd magistraal opgebouwd naar een climax. Dat was dan voornamelijk waar de ritmiek en de percussie de overhand namen. Meestal was dat met de frontman van Giant Sand en diens ondergrondse stemgeluid, al dan niet parlando, occasioneel was het puur instrumentaal. En het publiek werd stilaan verzwolgen door dit hoogst originele orkest, dat stilaan de underground ontgroeit. Als ze het zo fris blijven houden, kan dat geen probleem zijn.

Low heeft met ‘Double Negative’ de eigen kaarten geschud; zeg maar gerust: een nieuw spel aangesproken. Productioneel werden nieuwe horizonten verkend. En dat pakte goed uit. Tenminste, de recensenten waren laaiend enthousiast, ook al vingen wij ook hier en daar commentaar als “Moeilijkdoenerij” op. Hoe het ook zij, het viel ons op dat de opkomst goed, maar ook niet overweldigend was. We hebben het ooit anders geweten.

Wie weg bleef uit angst om een concert vol productioneel noise te vermijden, had sowieso ongelijk. Ook de nieuwe, “moeilijke” songs werden traditioneel aangepakt. En dat betekent dan in de gewoonlijke line-up van gitaar, bas en minimale drums. Geen vocoders, vervormers, synths of wat dan ook te bespeuren op het podium. Hoogstens werden enkele nieuwe liedjes begeleid door een tape met de voorgeprogrammeerde beat. En zelfs dat deed helemaal niet kunstmatig aan. In Quorum bleek die beat zelfs het bindmiddel dat het geheel van bliksem en donder bij elkaar hield, het (letterlijk) kloppende hart van de song, zeg maar.

Songs als opener Always Up, het magische Fly (met die onwaarschijnlijk mooie stem van Mimi Parker) of afsluiter Disarray (opgedragen aan platenruiter van dienst Ayco Duyster - “You can feel the song through her” - en wat ons betreft het beste nummer van de plaat) werden uitgekleed en aangepast aan de live setup zonder dat de spanning ergens uit het concert verdween.

Visueel was het misschien iets uitbundiger dan we ooit bij dit drietal zagen. Drie reeksen horizontale neonbuizen vormden het decor van tegenlicht waartegen de drie spelers afstaken. Die buizen werden meteen ook gebruikt als een soort van projectiescherm waarop allerlei meestal vage, soms herkenbare (een klok, kaarsen (bij Holy Ghost), dansende figuren, …) werden afgebeeld. Het was een mooi extraatje dat nooit afleidde van de essentie; op zich al een verdienste dus.

Geen absolute publieksfavorieten in de set, tenzij dan misschien Plastic Cup. Het was niet de bedoeling – zoals het dat bij Low eigenlijk nooit is - om een greatest hits voor te schotelen, waardoor er ook plaats was voor een fantastisch Lazy, waarbij de repetitie je bijna onder hypnose bracht; iets wat ook nog eens gebeurde in Lies met opnieuw Mimi in een hoofdrol en onze buurvrouw die de lange, blonde haren wild in het rond zwierde. Ook de krachtige, prachtige noisebloem die openbloeide op een bedje van gitaarfeedback en ritmesectie in When I Go Deaf was magistraal en te koesteren.

Low was dus anders, maar toch hetzelfde. Of omgekeerd, zo u wil. Het is sowieso allemaal dubbel positief.