Okkervil River - Een nieuwe drive

Botanique, 29 september 2018

Okkervil River - Een nieuwe drive

Al met ‘Away’ had Okkervil River aangetoond (ondanks het openingsnummer van die plaat) terug springlevend te zijn. Op ‘In The Rainbow Rain’ werd er nog een stapje verder gegaan en kreeg de band nog meer inspraak. Maar het was nog steeds Will Sheff die de as vormde.

Hij komt uit Namen, studeerde filosofie en heeft  een zwak voor film en literatuur. In die mate zelfs dat Stigman de naam van zijn project haalde uit een boek van Henry Roth. Klonk alvast veelbelovend en leek mooi aan te sluiten bij de hoofdact. Maar hoe Francois Borgers in zijn eentje met enkel een loopstation ook zijn best deed, meer dan een beleefd applausje leverde dat niet op, ook al had hij zijn eigen supportersclub inclusief kroost bij zich. Muzikaal was het te weinig opwindend en ‘s mans stem was ook niet meteen je dat.

Dan toch liever de overdosis aan inleving van Will Sheff. Hij lijkt zijn sjofele kleren te halen uit een tweedehandswinkel en wij zouden zweren dat er een gat in zijn rechterschoen zat (van het bedienen van de pedalen?). Maar het is wel hij die Okkervil River maakt tot wat het is: één brok lillende emotie met de daarbij horende liedjes.

Eerder dit jaar had hij de nieuwe plaat, ‘In The Rainbow Rain’ al in zijn eentje voorgesteld tijdens [PIAS] Nites, nu was hij hier met de hele band. Niet eenvoudig trouwens, die liedjes zelfs met band voorstellen, want de arrangementen op plaat zijn, zoals zo vaak, grootser dan een tourbudget toelaat. Maar dat werd dan gecompenseerd door de passie die Will Sheff naar goede gewoonte tentoonspreidt. De ogen gesloten, vaak meewiegend op het ritme, zag je hem zo een halve meter boven het podium zweven (in de goede zin van het woord).

De muzikanten, die hij bij zich had, hadden bij vorige doortocht al bewezen dat ze een meerwaarde betekenden voor het vernieuwde Okkervil River. En ook deze keer was het een genot om toetseniste-bassiste Sarah K. Pedinotti te horen (mee)zingen in songs als The Dream And The Light en The Valley. Ook de rest van de band liet zich trouwens meer dan zomaar gelden. Bassist Benjamin Lazar Davis, het hoofd meebobbend als een wiebelhoofdpoppetje op het dashboard van een wagen, deed bij de achtergrondzang zijn duit in het zakje en gitarist Will Graefe wist meermaals te verbazen met de geluiden die hij uit zijn instrument joeg (in o.m. Judey On A Street).

Setlistgewijs werden er uiteraard vooral songs geprikt uit het laatste album, waarbij wij graag Love Somebody aanhalen naast een op prachtige “oeoehs” (en een op gitaar gespeeld stukje uit Waterloo Sunset) eindigend Famous Tracheotomies. Maar daarnaast was er meer dan voldoende ruimte voor "klassiek" ouder werk (een door het publiek fel gesmaakt Black, een al even enthousiast onthaald Our Life Is Not A Movie Or Maybe) en een paar splinternieuwe nummers (New Blood en Skiptracer), waarin opnieuw ruim plaats voorbehouden werd voor Sarah K. Pedinotti.

En dan was er nog de afsluiter waarvoor Sheff – ook door omstandigheden, gezien de gitaar steeds weer verloren leek te gaan in de mix – alleen overbleef op het podium en alle microfoons werden uitgeschakeld. Zonder enige versterking stuurde hij de fans het nachtelijke Brussel in met A Stone. Het is precies dit soort momenten, dat Okkervil River verheft boven de middelmaat, dat aantoont dat de frontman (en bij uitbreiding de hele band) een nieuwe drive heeft gevonden.

1 oktober 2018
Patrick Van Gestel