Oh La La La Festival - C'était magnifique (Oh La La La)

Cultuurcentrum Mechelen, 31 januari 2025

Voor de Week van de Belgische Muziek sloegen Cultuurcentrum Mechelen en Concertzaak Mechelen de handen in elkaar en organiseerden ze zowaar een gloednieuw indoor festival met een interessante mix van bekend(er) en te ontdekken muzikale oorsnoep. Het cultuurcentrum werd omgetoverd in een festivalsite met een dj-booth plus podia in de “Kerk” en het “Koor” van het Minderbroedersklooster, dat sinds 2001 deel uitmaakt van het CCM.

De avond werd geopend door een kwartet Mechelaars dat zich FROG! laat noemen. Ze brachten een instrumentale mix van krautrock, spacerock en punk, gekruid met psychedelische accenten. Of waren dat de wierrookstokjes die ons benevelden?!? Nummers als Kraut Frog en Al Faktar maakten dat we deze groep op de radar moeten houden.

De hoofdrolspeelster in de thuismatch van IKRAAAN moeten we vast niet meer voorstellen. Onder meer Brihang, Zwangere Guy en Amenra mag ze tot haar fans rekenen. En ook de aanwezigen vanavond gingen gewillig overstag voor de intrigerende performance. “Niemand doet wat IKRAAAN doet”. Was de debuutplaat ‘Geestelijke Gezondheidszorg’ nog een introspectie naar de eigen kwelduivels, dan is opvolger ‘Schemerlicht’, die ze hier kwam voorstellen, veel meer gericht op hoop en licht in de duisternis. Live bracht ze met de band een “nieuwe beleving” van wat er op de plaat staat. Die band bestaat uit drie Franse muzikanten, die geen woord Nederlands spreken. En laat het Frans van IKRAAAN nu ook niet je dat zijn. De communicatie verliep dus in een “brak Engels”, maar dat was nergens te merken aan de sound en gelaagdheid, die geproduceerd werd. Waardig (over worden wie je wil zijn), Je Heelt Me en Schemerlicht (“childhood is something painful you grow out of”) lieten de nieuwe IKRAAAN horen.

Uit Far West Flanders was Kleinpunk afgezakt naar Mechelen. Catchy nummers als Caravan, Jeanine en Poedelnaakt zetten meteen de toon. Stanny Wil Zanger Worden is zowaar autobiografisch materiaal van en over drummer Stanny. Catchy riffs, gecombineerd met Belgisch absurdisme, vertaald naar het Nederlands, dreunden als een razende tornado door het CCM. Nog een kaskraker in wording was Pootjes, een nieuw nummer over iets dat je kwijt bent. Omdat “het pootjes gekregen heeft”. Uiteraard mocht single Alles Keert niet op het appel ontbreken. Probeer hier maar eens onbewogen bij te blijven. Het lukte ons alvast niet.

Dat Hubert Tuyishime een unieke vibe met Porcelain id weet te creëren, staat buiten kijf. Een soulstem om u tegen te zeggen en nummers die zich vlot nestelen in de gehoorgang (en daar nog rustig even blijven resideren). Habibi (r u alone?), Cellophane en Man Down gaven een staalkaart uit het album ‘Bibi:1’. Nog steeds naar de keel grijpend was de uitvoering van Muschel, dat geschreven werd in de nasleep van de George Floyd-zaak. “I can’t breathe”, liet niets aan de verbeelding over en is ook nog steeds actueel in het Israëlisch-Palestijns conflict.

Dan was het aan Lézard om op het podium het licht uit te doen. Het vijftal uit Gent nam dat wel zeer letterlijk en haalde alles uit de kast om het feestje op de dansvloer gaande te houden. Een aanstekelijke sound waarin we echo’s van DEVO, The B-52’s en vroege Talking Heads ontwaarden. Net alsof James Chance & The Contortions eind jaren zeventig in de teletijdmachine van Professor Barabas stapten en naar Mechelen geflitst werden. New Yorkse no wave in een eigentijds jasje met dito performance. Withete funk die stilstaan onmogelijk maakte. Speak To Me, Pop Pop Pop Stop en Love Is In The Air Tonight waren hierin niet mis te verstaan. Nieuwe single Magnifastique mocht de finale inluiden, zodat Nothing At All het orgelpunt kon zetten achter een meer dan geslaagde eerste editie van het Oh La La La Festival. Alvast voor ons voor herhaling vatbaar.