#Nuits24 - Mount Kimbie - Precisiebombardementjes

Hallen van Schaerbeek, 2 mei 2024

Omgevormd van een elektronisch duo naar een volwaardig kwartet, blijft Mount Kimbie een kameleon die op elk album een frisse gedaante aanneemt. We waren dan ook nieuwsgierig wat het concert op Les Nuits Botanique zou bieden. De band doseerde netjes elektronica en gitaren en leverde een grootste-gemene-deler-show af die iedereen in de uitverkochte zaal wel blij leek te maken. Dat laatste was toch alleszins het geval voor de kleine daMusic-delegatie ter plaatse.

Die plaats was de Hallen van Schaarbeek, een zelden gebruikte locatie in Brussel. We zagen er lang geleden Björk, Sonic Youth en Portishead, maar dat moet het zowat geweest zijn. Wat laatstgenoemde band betreft: mocht de lezer zich afvragen waarom in dit verslag met geen woord wordt gerept over support acts Lauren Auder en John Glacier, dat is omdat wij het geluk hadden bij de winnaars te zijn om eerder op de avond in de VRT-studio een sessie van Beth Gibbons bij te wonen (u begrijpt dat we die unieke gelegenheid ons niet wilden laten ontglippen?).

Maar goed, terug naar Mount Kimbie en 2024. Of toch niet helemaal, want hoewel de band vier weken geleden een gloednieuw album uitbracht, was het eerste kwartier van de set helemaal opgebouwd rond songs uit voorganger 'Love What Survives' (2017). Een echt moeilijk en kritisch publiek had Mount Kimbie niet echt voor zich, want elke song of elke tempoversnelling werd enthousiast onthaald door de zaal, ook al was het geluid in het begin nogal dof of zat er al eens een filler tussen de (vele) killers.

Nu, de band schudde losjes een feestje uit de mouw. Met een heerlijk nummer als You Look Certain (I'm Not So Sure) werd de zomer aangekondigd (alsof het buiten echt niet herfstig aan het druilen was). Elke gelijkenis met Stereolab was louter toeval, zelfs de aan Laetitia Sadier schatplichtige stem van nieuw bandlid Andrea Balency-Béarn. Audition surfte verder op het krautgolfje en Marilyn toonde dat de aanwezigen gretig uit Mount Kimbie's hand wilden eten. Na een zijstapje langs hun allereerste album (met Before I Move Off), zweepte SP12 Beat het gemakkelijk ingepalmde publiek op met on-westerse ritmes die plots versnelden en met gitaar werden bijgekruid. Extatische kreetjes in de zaal waren een terecht gevolg.

Tot dan hadden we vooral een serie losse flodders gehoord, maar de stilaan vielen de stukjes van de puzzel op hun plaats en drong door dat het kwintet op het podium een uiterst uitgekiende set aan het brengen was. Dat "losjes uit de mouw" bleek bij nader inzien een miticuleus gepland tapijt van precisiebombardementjes. Intussen waren we halfweg de set en werd eindelijk ook het nieuwe album 'The Sunset Violent' aangesneden. Om te onderstrepen dat Balency-Béarn nu volwaardig lid is van de band, stond ze niet alleen centraal op het podium opgesteld, maar mocht ze ook soms netjes de vocals verdelen met oer-Kimbie Dominic Maker (A Figure In The Surf).

Dat de korte wandeling doorheen het recente album misschien iets minder overweldigend was, werd ongewild in de verf gezet, toen daarna met Delta weer werd teruggegrepen naar de vorige plaat. Na een heerlijk spacey aanhef, kregen we een instrumentaal tripje dat het muzikale equivalent leek van de kebab, die we een paar uur later nog zouden nuttigen: "Alles erop, graag!". Nog een laagje, nog een saturnusring, nog een asteroïdengordel. We vermoeden dat Mount Kimbie zelf ook weet dat Delta een bommetje moest zijn, want na afloop werden de lichten op het publiek gericht alsof de band het zweet op ons gezicht wou checken. Quod erat demonstrandum.

Mount Kimbie hield een heftig tempo aan, want na een frenetische Blue Train Lines en een "très indie" Fishbrain kwam de waterval aan muziekjes plots tot stilstand. Het concert was eigenlijk nog maar een goed uur bezig, maar toch hadden we het gevoel dat we al halfweg de nacht waren ingeloodst. We begonnen stilaan een vermoeden te krijgen dat minstens een paar bandleden dezelfde trein naar huis wilden halen als wijzelf, want na haastige eerste bis Empty And Silent sloot het elf jaar oude Made To Stray (de enige song uit 'Cold Spring Fault Less Youth') de set op Caribou-iaanse wijze af. Magistrale opbouw tot aan het gaatje! Waarna onze opgewarmde benen zich dus naar Brussel-Noord konden reppen.

Vijftien songs in vijf kwartier liet ons met een voldaan maar ook nog hongerig gevoel achter. Maar in de westerse wereld is er op elke hongersnood een antwoord. In dit geval luidt het antwoord: Pukkelpop, zaterdag 17 augustus. Nu al een schot in de roos met de trefzekerheid van Dancing Dimi!