Noordkaap - Bijzonder weerzien

De Roma, 27 april 2023

Van Noordkaap hebben we naar schatting drie keer het laatste optreden gezien, daarna nog twee keer het echt allerlaatste en dan nog een afscheidsconcert. Of hadden we het toen al voor bekeken gehouden? Hoe dan ook stopte één van Vlaand'rens beste bands uit een lichting "Grote pioniers" er op tijd mee om bij leven en welzijn nog een paar reeksen reünieconcerten af te kunnen werken in mooie zalen in plaats van op den duur op elk bierfeest al driewerf gespeeld te hebben tot vermaak van enkele dronkaards die zitten te wachten op Ik Hou Van U.

Een concert in Antwerpen is enkel fijn voor wie in Antwerpen woont. Mensen, die 's avonds liever geen handgranaten tegen de façade krijgen, zijn vaak veroordeeld tot onvoorspelbare files of troosteloos openbaar vervoer. Wellicht daarom dat Wegsfeer een buffer van een dik half uur mocht voorzien als voorprogramma. Wij dankten Sint-Christoffel dat we middels een vlotte rit nog heel de set mochten genieten van deze new wavecoverband. Een fijne selectie uit het schap Sisters Of Mercy, Joy Division, Killing Joke en consorten met een zanger die ongeforceerd deze zeer verschillende stemtimbres tot een geheel smeedde en een band zo verdienstelijk dat we de drummer zelfs de zonnebril wilden vergeven. Ook Stijn Meuris knikte goedkeurend vanuit de coulissen.

Natuurlijk weet Noordkaap zich staande te houden, zelfs na het beste van de tachtigerjarenzwartzakkerij. Met Het Komt Voor In De Beste Families werd meteen de toon gezet: die zo herkenbare gitaarklank, de slepende toetsen, de volle ritmesectie, en uiteraard een intense Stijn Meuris. Gelukkig hebben wij reeds enige jaren alle Vlaamse media uit ons huis gebannen – o, testimonium paupertatis van het gewestelijke geestesleven – zodat we blij waren om de man nog eens te zien.

Na de eerste song ging het eeuwige kaki petje af, waardoor je zeker kon zijn dat het over muziek en zang zou gaan en niet over één of ander door buikgevoel ingegeven sociaalmaatschappelijk statement. Bij Panamarenko dachten we dat Meuris ambities had om het op een Sepultura-achtige grunt te zetten, terwijl hij bij het begin van Verloren Dag moeiteloos terugschakelde naar een gevoelige introspectie. Maar de glansrol bij dat nummer was weggelegd voor Lars Van Bambost met het scheurende gitaarwerk op het eind.

Hoopvol en Pretentious Moi hadden enigszins te lijden van een stampvol arrangement; gelukkig kreeg Satteliet Suzy meer ruimte. “Laat ons een hit spelen, dan zijn ze content,” zei Meuris ietwat ironisch, want aan het enthousiaste meezingen te horen, kende dit publiek het oeuvre op zijn duimpje. Toch was dit het moment voor velen om met de smartphone het achterhoofd van de persoon voor zich te gaan filmen. Het blijft een goede song, grijsgedraaid of niet. Laat Ons Bidden kon de relatief amechtige tekst nog verstoppen door een volksmennende Meuris, Soms Schrik was één van de weinige vergeetbare songs van het concert.

De weidse festivalweideklank van Als Ik ’s Nachts Door Veerle Rijd werd opgevolgd door een pompende Rickenbacker-bas en een vuile gitaar, een diep gaande Meuris, tempowissels en veel respect onzerzijds. Een song die live pas echt tot zijn recht komt. Arme Joe miste helaas die zo belangrijke mondharmonica. Het publiek nam de eerste strofe en refrein van Wat Is Kunst? voor zijn rekening. Daarna was het weer luisteren en zwijgen voor het Nits-achtige De Belofte Jong Te Sterven en Het Zou Niet Mogen Zijn (Mensenzee), één van de weinige nummers waarop de toetsen een rol op het voorplan kregen. Druk In Leuven bouwde langzaam op naar de climax, die nog aangedikt werd met Een Heel Klein Beetje Oorlog.

Eigenlijk voegden bisnummers Van God Los, Gigant en Ik Hou Van U niet veel meer toe aan deze knaller van een optreden, maar als Noordkaap van vooraf aan begonnen was, dan was de hele zaal wellicht alsnog blijven staan. Aan muzikale kracht, originaliteit en energie heeft Noordkaap zeker niet ingeboet. Ze verdienen een liefhebbend en aandachtig publiek en geven veel terug. Laat ons nu alleen hopen dat ze niet de aandrang voelen om op elk mosselfestival van elk gehucht te gaan spelen. Noordkaap is bijzonder. En dat moet zo blijven!