Nick Lowe - Céline Dion en een roze 1958 Chevy Impala
De Casino, Sint-Niklaas, 30 september 2022
Er zijn artiesten die je emotioneel bij de keel kunnen grijpen, die uit de diepste krochten van hun ziel de inspiratie halen om hartverscheurende songs te brengen. En dan zijn er de gedegen stielmannen die voldragen popsongs schrijven en ze met verve brengen. Nick Lowe is er overduidelijk één van het tweede soort. Dat konden we met veel genoegen vaststellen in De Casino. Voorprogramma Porcelain ID probeert zich in de eerste categorie te nestelen.
Porcelain ID speelde het gros van de net verschenen ep ‘Reprise’. In setopener No Denim werden we vergast op een lange, meanderende song waarin Hubert Tuyishime het grote stembereik, het creatieve gitaarspel en de onconventionele songschrijverij mocht tentoonspreiden. Ook in Montana werd op dit patroon voortgebreid, waarbij we in het lage stembereik toch twijfelden of we iets hoorden richting John Lee Hooker of een eerder onbedoelde persiflage.
Moest deze jongeman ergens staan busken, zouden we zeker blijven staan tijdens de eerste twee songs, maar of we daarna nog lang zouden blijven, is niet zo zeker, aangezien er nergens echt een catchy refrein of gebalde song opdook. Er moest tevens opgebokst worden tegen het geklink met bierglazen en de babbels aan de toog, omdat de doeken tussen tapkast en zaal niet gesloten werden. Jammer. Op de poging tot meezingmoment in het Nederlandstalige Vlaanderen werd dan ook lauwtjes gereageerd. Tuyishimes mimiek en zangstijl in het Vlaanderlands deden ons denken aan Bart Peeters, aan wie we helaas een gloeiende rothekel hebben. Maar verder was het prettig kennsimaken.
Hoewel Nick Lowe een volbloed Engelsman is, schurkt hij muzikaal toch dichter aan tegen de collega’s van de andere kant van de Atlantische oceaan, met een grote voorliefde voor oude rock-‘n-roll en country. De laatste jaren tourt hij met Los Straitjackets, een achter lucha libremaskers vermomde instrumentale surf- en rockband uit Nashville. De combinatie van staccato country- en sprankelende surfgitaar met Lowes melodieuze songs bracht zelfs de stijfste hark minstens aan het heupwiegen, zo bleek toen na tien minuten al So It Goes, Raging Eyes en Without Love gepasseerd waren.
Lowe verzekerde het publiek dat de korte “tunes” jukeboxgewijs gingen blijven komen en hij beloofde drie-vier, of ja, twee-drie “smash hits”, zodat onze entertainmenteuro’s goed besteed zouden zijn. Daar twijfelde niemand aan. We gaan de vierentwintig songs, die er op anderhalf uur doorgejast werden, niet allemaal opsommen, maar het geeft wel een idee van de vaart van het concert. Gek genoeg leek het ons dat het tempo bij de hits I Knew The Bride (When She Used To Rock ‘n’ Roll), Half A Boy And Half A Man, Cruel To Be Kind en So It Goes net dat tikje trager lag dan we verwachtten met zo ’n heftige band. En het was eigenlijk enkel (What’s So Funny ‘Bout) Peace, Love And Understanding dat profiteerde van dit teruggeschroefde ritme.
Hoe heftig de band was, mochten Los Straitjackets bewijzen terwijl Lowe backstage van hemd ging veranderen. Naast eigen werk brachten ze ook Driving Guitars van The Ventures, zo ’n beetje de gemene tweelingbroers van The Shadows. De choreografietjes hadden ze eigenlijk heel het optreden mogen doortrekken in plaats van het te beperken tot het eigen gedeelte van de show. Humoristisch hoogtepunt van de avond was de reactie van het publiek – bij de ene viel de frank al wat sneller dan de andere – toen ze de hoogst eigen versie van My Heart Will Go On speelden. Jawel, dàt nummer.
In deze arrangementen riepen songs als Tokyo Bay en Trombone beelden op van grote roze convertibles met veel chroom op brede, zonnige, eindeloze wegen. Knap voor een man die in een buitenwijk van Londen woont. Nog knapper was het moment in Blue On Blue waarin de band zo subtiel uitfadede dat het publiek ademloos stond te luisteren naar Lowe, solo op akoestische gitaar. Op dezelfde manier sloot Lowe het concert af, met een zoetgevooisde versie van Elvis Costello's Alison. Je kon een speld horen vallen. Of in dit geval een plastic beker. Waarna prompt het zaallicht aanfloepte, de zaaltape weer begon te spelen en we noodgedwongen een rustig plekje in de herfstregen moesten opzoeken om na te genieten.