Nel & JP, Human Without Gravity - Van piano tot elektropunk

De Loge, 1 februari 2025

De collega’s van Luminous Dash trapten de concertreeks af in De Loge in Gent. Onze lokale correspondent ging ter afsluiting van de Week van de Belgische muziek poolshoogte nemen.

“Ik ben Human Without Gravity, maar da’s niet mijn echte naam.” Het ijsbrekertje van Lieselotte Verrecas aan het begin van de set typeerde de kwinkslagen waarmee ze de songs en zichzelf relativeerde. Na opener Storm – naar eigen zeggen de eerste song die ze ooit schreef en opnam – kondigde de jonge dertiger al meteen het laatste liedje aan. Alweer een droog grapje. Gelukkig, want we kregen wel degelijk nog een heel aangenaam half uurtje van de zingende pianiste.

In songs waar stem en verhaal even belangrijk waren als de piano waarop ze tokkelde, vertelde Human Without Gravity uit het leven gegrepen verhalen. Drinking Tea With Demons (wat een leuke titel!) ging over de monstertjes in haar hoofd die ze met een kopje thee probeert te temperen. Van Flowers (“Nee, niet van Miley Cyrus”) vermoeden we dat het ging over het verlies van een naaste die haar erg dierbaar was (“Why were you taken away from me / you were the only one who could comfort me”). Flowers had ze nog nooit live gespeeld en het staat ook nog niet online. “Ik overweeg het uit te brengen als single, maar dat hangt af van hoe luid het applaus straks is”, knipoogde ze. Ook Black Hole is nog niet online terug te vinden, maar wat ons betreft mag dat dringend gebeuren. De onzekerheid, die haar afremt om songs met de wereld te delen, zagen en voelden we ook in De Loge. Onzeker keek ze naar vingers en tekstvel, met een korreltje in de stem, net zoals er ook korrels en keitjes schuren in de verhalen die ze zong.

Halfweg de set kondigde ze een cover aan. “Je zal ‘m wel herkennen”, teasede ze. We hadden inderdaad enkel de eerste woorden “Take me out” nodig om There Is A Light That Never Goes Out te ontwaren. De nogal platgetreden song van The Smiths paste naadloos in het universum van Human Without Gravity. Ook wel gedurfd, want in elk publiek zit wel een rabiate Morrissey- of Smiths-fan. Maar het zal ons worst wezen wat Morrissey ervan denkt. Lieselotte Verrecas hield De Loge vijf minuten muisstil.

Afsluiten deed ze met Greed, een song waarin de registers feller opengetrokken werden. Al een half uur lang zochten we naar de referentie waar we niet op konden komen. Soap&Skin dus. Maar eigenlijk doen zo’n vergelijkingen haar oneer aan, want Human Without Gravity klinkt gewoon lekker als Human Without Gravity. Het soort muzikale ontdekkingen waarvoor we met plezier even door de vrieskou fietsen.

Aan het begin van de avond werd aangekondigd dat we twee heel verschillende acts zouden krijgen. Na het half uurtje piano was de elektropostpunk van Nel & JP inderdaad een heuse koerswijziging. Nel & JP waren zaterdag eigenlijk Nel & JP & een drummer & een violist. Die uitgebreide bezetting vonden we tegelijk een voordeel en een nadeel. Vanzelfsprekend werd een indrukwekkender geluid neergezet, maar in die lawaailawine werd de intensiteit van Nel Mertens’ punkpoëzie ook wel gedempt. Dat euvel loste zich na een paar songs vanzelf op, omdat de maatschappijkritische tirades zich stilaan venijnig in je oren vasthaakten.  

Dat de teksten moesten opbotsen tegen de drie muzikanten deed het geheel eigenlijk militanter klinken. Dat drietal vuurde de een geweten schoppende performance verder aan. In Donderende Anarchie hoorden we echo’s van The Sound, Ik Beken werd een muzikale rollercoaster, voortgestuwd door de basruggengraat van JP. Traan dreef dan weer op de weemoed die de violist over de song streek. Toen onze aandacht bij het iets minder snedige Helaasheid Der Dingen even afdwaalde, werd net die song dansbaar en steeg gejoel op in de zaal. De muziek heeft altijd gelijk.  In de set, die een klein uurtje duurde, passeerde het hele debuutalbum ‘Waarom Niet?’ (sinds november uit via Wagonmaniac Music) de revue. Afsluiten deden ze met eerste wapenfeit Zelfbeeld Van Denaldie.

“Wij waren Nel & JP. Vergeet ons, zodat we elkaar opnieuw kunnen ontmoeten”. Het waren de mooie afsluitende woorden van Nel Mertens die een punt zetten achter deze eerste Luminous Fest van 2025.

Foto: Ann Cnockaert