My Brightest Diamond - Een vriendin buiten categorie

Botanique, 23 februari 2025

Toen we zondagnamiddag even uitplozen wanneer we My Brightest Diamond het laatst zagen, schrokken we, toen bleek dat onze laatste ontmoeting met Shara Nova alweer tien jaar achter ons lag (oktober 2014 in de Botanique). De Amerikaanse slaagde erin om dat decennium met een lach en een traan uit te gommen en ons met warme, zachte stem te verleiden alsof we haar nooit uit het oog verloren waren. Thuiskomen, heet zoiets.

In het Museum, de zaal direct achter de ticketbalie van de Botanique, lag iedereen uitgestrekt op de grond, toen we net voor aanvang van het voorprogramma arriveerden. AM Higgins is een Amerikaanse singer-songwriter die het roer omgooide en de VS inruilde voor een onooglijk dorpje in de Zuid-Franse regio Occitanië. Afgaand op de songs, die ze in Brussel bracht, moet haar nieuwe honk een inspirerende plaats zijn. Samen met echtgenoot Jason Toth op drums (hij drumde ook nog bij The Handsome Family, kwamen we achteraf aan de merch-tafel te weten) deed ze ons van achter het keyboard zes songs lang wegdromen, aftrappend met een lied over het noorderlicht.

Na het mooie Tides uit de nieuwe plaat ‘The Dream Trap’ duidde ze nog eens wat haar rol was: “We gaan samen de frequentie verhogen in afwachting van de schoonheid die straks neerdwaalt in de gedaante van My Brightest Diamond. Gaan jullie mee?” Van die taak kweet het duo zich met verve, want het lichtjes bovenaardse universum sloot naadloos aan bij de wondere wereld van Shara Nova die nog op ons wachtte. Dat bovenaardse mocht je letterlijk nemen in de song Angel, naar een vertaald gedicht van Charles Baudelaire. Van engelen gesproken, Annie en Jason sloten het setje af met een eerbetoon aan Mimi Parker van Low. Low coveren is een delicaat risico, maar AM Higgins kwam echt wel weg met hun versie van Holy Ghost (een song uit ‘The Invisible Way’). Eerst nog met een stem, die akelig dicht bij de prachtige stem van Mimi Parker kwam, maar uiteindelijk toch een eigen stempel op het muzikale kleinood drukkend. Mochten we hier sterren uitdelen in onze recensies, AM Higgins had er nog een bonusster mee weggekaapt!

Waar AM Higgins het nog als duo deden, kwam My Brightest Diamond in haar eentje het podium op, enkel vergezeld van een laptop, waaruit ze de backingtracks tevoorschijn toverde. Met rondom haar enig verkleedmateriaal en rekwisieten, voelde het alsof we op Shara Nova's zolderkamertje terechtgekomen waren. Het was er een uur lang aangenaam vertoeven.

De openingszin van het concert, “On the day she died, a storm came in”, gaf aan dat we een aardige greep uit het recentste album ‘Fight The Real Terror’ mochten verwachten. Ze componeerde het album in amper twee weken tijd gedurende de zomer van 2023. Naar eigen zeggen had Wilco haar gevraagd om als solo-artieste te openen op hun Amerikaanse herfsttoer, maar had ze nog geen songs. De dag dat Sinead O’Connor stierf, had ze meer zin om te schreien dan om te schrijven, maar toch spuide uit die rouw een lawine aan inspiratie, die uitmondde in de songs op ‘Fight The Real Terror’. Niet dat tristesse over de avond heerste. Integendeel, want My Brightest Diamond was gewoon haar zotte en innemende zelf. Na een erg mooi Even Warriors volgde de eerste verkleedpartij met een cape en een masker van een zwart schaap voor – hoe kan het anders – Black Sheep. Het publiek mocht voor de ambiance zorgen door op maat met de vingers te knippen. Van vingers ging het naadloos naar de hand, pols en arm die ze erna bezong in This Is My Hand, uit het gelijknamige album.

Shara Nova vertelde dat ze iets wou doen met de liefde, die Sinead O’Connor gaf in haar leven en in haar muziek, maar dat die idee botste een beetje met het feit dat ze al zolang “bewust single” was. Het werd dan maar een song over een Imaginary Lover, maar als tegengewicht relativeerde ze meteen daarna de liefde en relaties in het lichtjes hilarische Rulebreaker. De songs uit de nieuwe plaat werden erg gesmaakt, maar het waren toch vooral publieksfavorieten als Be Brave die voor de felste vonken zorgden. De zaal werd uitgenodigd om theatraal mee te krijsen en deed dat ook. “Ik ben trots op jullie”, was het oordeel van juf Shara.

Voor we het goed en wel beseften rilde plots I Have Never Loved Someone (The Way I Love You) langs onze rug. Wat een geschenk dat dit bloedmooie nummer – check mijn zwaktes in het lijstje voor 25 jaar duyster - op de setlist mocht! Eén van de songs die ooit tijdens een concert voor natte ogen zorgde… Ook Nova zelf leek na de laatste noot waarlijk aangedaan door de song, die gaat over de eeuwige liefde van een ouder voor een kind (haar veertienjarige zoon – na wiens geboorte ze de song schreef - kan natuurlijk niet mee op toernee door Europa). Nu, het stilstaan duurde maar heel even, want daar rinkelde plots de rode telefoon die op het podium stond, ging een soort roze tutu om haar hangen en mocht het weer dolletjes worden.

Shara Nova hield het niet bij het repertoire als My Brightest Diamond, maar pikte ook een song uit zijproject ‘The Blue Hour’, een album waarvoor ze samenwerkte met onder andere Rachel Grimes (ooit van postrock- en neoklassiekpioniers Rachel’s). Ter inleiding van No.23: Nevertheless verwees ze naar de Grammy-nominatie van die plaat (“We hebben toen niet gewonnen, maar da’s niet erg”). Wat ze wel binnenhaalde, was debuteren op Broadway. Vorig jaar was ze deel van de  Broadway-versie van Sufjan Stevens' ‘Illinoise’, en getooid in een Superman-cape klom ze in de Botanique op een ladder om uit die bejubelde plaat uit 2005 The Seer’s Tower te brengen. Knap!

Rond tien uur op zondagavond zit het weekend er eigenlijk op, maar dat was buiten My Brightest Diamond gerekend. Ze trok een glitterjasje aan, hoste dansend over het podium en sleurde het publiek mee in haar euforie op de uitbundige tonen van Pressure. Het laatste attribuut, een helm bezet met mirrorball-spiegeltjes, luidde daarna het slot van de avond in. Golden Star uit debuutplaat ‘Bring Me The Workhorse’ zette een punt achter een erg mooie avond in het gezelschap van de tegenwoordige oranje-harige My Brightest Diamond, waarna ze nog ruim de tijd nam om met de aanwezigen na te praten. Muziek beleven bij mevrouw Nova is als muziek beleven bij een vriendin! Een vriendin buiten categorie, die een uniek muzikaal universum creëerde waarin we ons graag laten meetronen en betoveren.