My Brightest Diamond - Fontein van stemmen

undefined, 25 oktober 2014

Twee prachtige stemmen op het podium. Je zou van minder week worden. En als het concert dan ook nog eens de moeite was...

Waar het stemmen aangaat, kon er geen beter voorprogramma gekozen zijn dan Samowar. Ook bij deze act is die stem het voornaamste instrument. Maar deze jongedame hield het een stuk minimaler dan de main act. Enkel een loopstation en wat vooropgenomen beats en geluiden moesten het doen. En dat deden ze ook. Stemeffectjes en allerlei kleine fantasietjes, die dwarrelden rond de vocalen volstonden om het boeiend te houden. Gooi er dan nog een opmerkelijke cover van Bronski Beat tussen en je had een aangenaam half uurtje. Of Diependaele hiermee ook langer kan boeien is voorlopig nog een probleem voor later. 

Bij My Brightest Diamond waren het de contrasten die opvielen: het witte pak van frontlady Shara Worden ten opzichte van de donkere kleding van haar ritmesectie, de tintelende synths of de rauwe gitaar tegenover de sombere drums en bas, de uitgelatenheid in confrontatie met de ingetogenheid,... En alles viel mooi op zijn plaats.

Worden kon het niet laten om met theatrale dansjes en armbewegingen haar muziek te illustreren. Dat begon al toen de basdrum met een donderende knal het concert inzette en de latin drumintro van Pressure het optreden aanzwengelde. Als een mimespeler kronkelde ze heen en weer achter haar batterij synths.

Veel van de songs kregen een meer gebalde versie dan de meer synthetische nummers op haar laatste plaat. De gitaar, die op de plaat toch meer naar de achtergrond werd verwezen, was in de Botanique prominent aanwezig. Soms was dat vastberaden, zoals in I Am Not The Bad Guy, maar evengoed kon dat klein en intiem zijn zoals in het solo gebrachte I Have Never Loved Someone.

En doorheen de muzikale ondersteuning was het steeds die wonderlijke stem, die met alle aandacht ging lopen. In die mate zelfs dat het niet eens opviel dat het geheel bij momenten een beetje rommelig klonk. Misschien zou het beter zijn dat Worden het gitaarspelen overliet aan een vierde muzikant zodat zij zich volledig kan toeleggen op het zingen. Al is er altijd dat budget waarmee rekening dient gehouden te worden.

Detailkritiek. Want uiteindelijk vloog het optreden aan een rotvaart voorbij en bleef je als toeschouwer na twee bisrondes verbouwereerd achter. In die bisrondes schrikte Worden er trouwens niet voor terug om zich ook van haar punkkant te laten zien. Freak Out had zijn titel niet gestolen. En het publiek ging daaarna helemaal overstag toen het als toemaatjes nog sensuele covers van Fever – ze begaf zich daarbij onder het publiek en verleidde de meisjes - en een rauw Feeling Good kreeg.

My Brightest Diamond is terug. En hoe! Dit was een klaterende fontein van stemmen, waaraan je je eindeloos kon laven. En wij keerden dan ook uiterst voldaan huiswaarts.