Motorpsycho - More is more

De Casino, Sint-Niklaas, 26 oktober 2017

Motorpsycho-fans zijn verwende krengen. Niet alleen gooien de Noren te pas en te onpas allerlei muzikale hebbedingetjes te grabbel, ook de concerten zijn een regelrechte verloochening van het “less is more”-principe. In De Casino stond “more” voor tweeënhalf uur (voor sommige aanwezigen duidelijk net iets te lang) psychedelica, metal, stoner, noise, postrock, blues en jazzrock. En dan vergeten we er ongetwijfeld nog een paar.

Met ‘The Tower’ gooide het vaste drietal Bent, Snah en gloednieuwe (en uitstekende) drummer Tomas Järmyr net nog een kanjer van een plaat op de markt, waarbij fans kunnen wegdromen naar Noorse fjorden, maar ook naar wat er zo allemaal mis gaat in de wereld. En op het podium vertaalde zich dat soms naar langgerekte, nijdige solo’s, waarbij de bijdrage van vierde man Kristoffer Lo niet te onderschatten viel.

Dat werd eigenlijk al meteen duidelijk in opener Year Zero, dat een rustige aanloop kende waarin Lo met prachtig flugabonespel – we hebben het opgezocht: het is een soort van trombone – al meteen voor een golf van emoties zorgde. Emoties die, net als de muziek, aanzwelden tot euforie voor een set van slechts veertien songs, die onderling dan ook nog eens aan elkaar geknoopt werden tot massieve, maar daarom niet minder verteerbare stukken. Wij zagen fans bijna de hele set woord voor woord meezingen inclusief bijgaande luchtgitaarmoves en enthousiast rondzwierende haardossen.

Aankleding is voor Motorpsycho nooit echt belangrijk geweest. De lampen, die ze nu al drie tournees meezeulen, vertonen de blutsen en builen, die daarmee gepaard gaan. En verder waren er enkel nog de vaak prachtig getekende (nu eens met de hand, dan weer digitaal) visuals op het scherm achter de band. Maar die visuals overheersten op geen enkel moment de muziek.

Ondanks de kracht, die dit viertal uitstraalde, was er toch genoeg ruimte voor subtiliteit, waardoor het soms opviel dat de stemmen van de heren (vooral in de hogere regionen) al hadden geleden onder deze langdurige tournee. Maar geen hond die daarnaar blafte. Soms doet intensiteit dergelijke details immers gewoon wegsmelten.

Hoogtepunten waren er meer dan genoeg. Cloudwalker was een woeste donderstorm. A.S.F.E. werd aangevuurd door een moordende gitaarriff en A Pacific Sonata was hier al even groots en divers als op plaat. De cirkel werd trouwens mooi rond gemaakt met Taifun waarin de flugabone van Lo opnieuw een hoofdrol kreeg en uiteindelijk als laatste wegstierf. Even waanden we ons daar op een postrockconcert.

Nog één keer werd daarna een uitval gedaan met The Tower vooraleer de band zich terugtrok om de wonden te likken en verder te trekken naar andere oorden om daar ongetwijfeld opnieuw te zegevieren.

Wie hen in Sint-Niklaas heeft gemist en nu zin heeft gekregen: de band speelt op zondag 29 oktober nog in de Botanique.