Mono - Cello rijmt op mono (of omgekeerd)
Botanique, 11 december 2019
Mono blaast dit jaar twintig kaarsjes uit en kwam dat ook in de Botanique vieren. Het publiek zong niet van “Happy Birthday”, maar het werd wel een feest voor onze oren.
Sinds we Jo Quail vier jaar geleden zagen openen voor Caspian, zijn we fan van de Britse celliste. We waren dan ook blij dat Mono haar alweer inviteerde om samen op tour te gaan door Europa. Ze trapte de set, waarin ze de cello met een loopstation eindeloos verrijkt, af met twee composities uit 'Five Incantations'. Twee stukken die de stilaan vollopende zaal in de ban hielden. Wordt er tijdens voorprogramma’s al eens storend gekeuveld achterin de zaal, Jo Quail hield iedereen tijdens openers White Salt Stag en Gold muisstil. Of waren wij zodanig gefocust dat we geen gekeuvel opvingen?
De Londense vertelde dat ze vorig jaar een eigen label oprichtte (“omdat toch niemand me wil tekenen”). De plaat 'Exsolve' die ze vorig jaar op dat Adder Stone-label releasete, werd onlangs opnieuw uitgebracht op vinyl met een extra track — kerstboomtip! “Reken het album alsjeblieft niet af op wat je gaat horen, want live verandert de song telkens weer”, in Brussel dreef Reya Pavan op een donker dreigende ondertoon die het spanningsveld uiterst strak hield. Beklijvende song!
Mandrel Cantus kondigde ze daarna aan als een veilige keuze (“maar dat zou ik beter niet zeggen!”) en ze deed het neo-klassieke nummer ontpoppen tot aanstekelijk dansvloervoer ("een Nils Frahmke doen", heet zoiets). Afsluiter Adder Stone, over een stukje Zuid-Engelse kust, noemde ze een hymne aan de godin van de zee. Tot nader order blijft Jo Quail onze godin van de cello.
De setlist van Mono had wel heel dicht naast die van de passage in Gent vorig jaar gelegen, maar uit eigen werk kun je per definitie niet plagiëren, toch? De Japanners vielen met God Bless met de deur in huis op een manier die brokstukken van het plafond deed vallen. De daaropvolgende songs, eveneens uit meest recente worp 'Nowhere Now Here', bewezen nogmaals dat er na twee decennia nog geen sleet zit op de postrock van Mono. Wat een heerlijk tromgeroffel, aangesterkt door de flitsende stroboscooplampen, was dat tijdens Breathe! En vergeet die coach en die therapeut: een song als Sorrow fungeerde als een stofzuiger (en klonk soms ook zo) die even het hoofd leegmaakte en ons optilde op een wolkje dat net boven die rare dagdagelijkse wereld zweefde. De kracht van muziek.
Voor Halycon mocht Jo Quail terug het podium op, een mooie aanvulling van de song die sinds 2015 voor eeuwig in de Duysterlijst gegrift staat. Niemand kan ons voortaan nog wijsmaken dat "mono" niet rijmt op "cello". Afsluiten deed Mono met een andere publieksfavoriet: Ashes In The Snow. Maar geen verjaardagsfeestje zonder verrassing, moet de band gedacht hebben, want ze trakteerden de Botanique als toegift op een oud nummer uit de tweede plaat. Com(?) werd lekker lang over de tien minuten getild en deed het wolkje van hierboven wel heel erg onstuimig worden. Mono mag dan wel al tien platen lang variaties op hetzelfde thema spuien, het blijft een verdomd zalige en bevrijdende ervaring.