MeWithoutYou - De bretels van de drummer

Kavka JC, 17 januari 2018

Een dikke pluim voor Mendville Shows, want zij waren er zowaar in geslaagd om Mewithoutyou heel even uit hun tournee met Paramore weg te halen en tot in Kavka te krijgen. Bovendien slaagden zij erin de band “probably the last time” (dixit woordentemmer Aaron Weiss) het debuut integraal te laten spelen, terwijl de tournee omtrent het vijfjarig jubileum van ‘(A→B) Life’ toch al even achter de rug is. Wij waren maar wat blij om daarbij te kunnen zijn.

Voeg daar nog aan toe dat het programma van de avond bijzonder goed gevuld was met twee voorprogramma’s. Het eerste daarvan kwam uit Gent en “houdt van harde gitaren”. Alsof we dat laatste toen nog niet begrepen hadden. Arson windt er geen doekjes om. De vijf heren zaten trouwens allemaal in identieke (met uitzondering van brulboei Jeroen) maatpakken. En van humor zijn ze ook al niet vies. Of hoe moet je dat 21st Century Fox Theme (inclusief “welluidend” gezongen trompetten) anders interpreteren?

Dat ze zich verdomd goed amuseren op dat podium, bleek uit elk akkoord, elke drumslag. En dat werkte aanstekelijk, al bleef het bij beleefd headbangen voor het podium. Nu eens metalcore, dan weer melodieuze punk (denk Weezer,genre ‘Maladroit’) of een cover van Wolfmothers The Joker And The Thief, het kon allemaal. De bandleden vonden elkaar in Arson nadat ze de respectievelijke, vorige bands allemaal een beetje beu waren. Wel, hier mogen ze wat ons betreft nog even mee doorgaan.

Het mooie aan een popgroep - en nee, dat is geen scheldwoord - is vaak dat elk van de leden zijn / haar eigen voorkeuren meebrengt. Dat alles wordt dan in een blender gestopt. Wat er bij If Anything Happens To The Cat uitkomt, is smakelijk. En de verschillende ingrediënten zijn wel degelijk waarneembaar. Postrock? Jazeker! Shoegaze? Onmiskenbaar! Voeg daar nog een scheut inventieve rocksongs aan toe en je bent er min of meer. Gitaren worden vervlochten tot je de basislijnen vergeten bent om ze dan weer te ontrafelen en je terug te leiden naar de oorsprong of net nog verder uit te werken tot een deken van geluid. Het kan allemaal en het is ideaal om deze winterse tijden door te komen.

Eerst even eerlijk toegeven dat Mewithoutyou voor (de aankondiging van) dit concert voor ons een nobele onbekende was. Pas toen de bandcamp-app leek vastgeroest op de pagina (en meer bepaald deze plaat) van de band, groeide de interesse om hen ook live aan het werk te zien. En dat hebben we ons niet berouwd, al horen hier ook een aantal kanttekeningen bij.

Maar laat ons beginnen bij euh, A. ‘(A→B) Life’ laat een band horen, die gretig is. Bovendien lopen de bands met spoken word-teksten niet zo dik, en al helemaal niet in het genre, dat de heren uit Pennsylvania, hanteren. Er is uiteraard Henry Rollins en zijn respectievelijke bands, maar die vergelijking gaat ook niet helemaal op, hoewel die eerste plaat toch stevig lonkt richting punk en hardcore. En dat uitte zich ook op het podium van Kavka, waar wij vooral genoten van de band, die duidelijk gepokt en gemazeld was door de eerdere tournee en de songs met het nodige animo bracht, ondanks de behoorlijke complexiteit ervan.

Zoals zo vaak is het dan de man achter de microfoon (zanger lijkt op één of andere manier niet te passen), die de aandacht trekt. En Aaron Weiss heeft zo zijn eigen maniertjes. Getooid in een dikke, wollen vest met bijhorende muts declameerde hij zijn teksten, nu eens sprekend, dan weer roepend, de vuisten onder de kin, het hoofd ingetrokken tussen de schouders als een foetus. Maar embryonaal kan je de teksten moeilijk noemen, al is het bijzonder moeilijk om ze te verstaan en liet bovendien één van de microfoons het in opener Bullet To Binary even afweten. De vest en het hemd daaronder zouden uiteindelijk verdwijnen (even droeg hij dat hemd als een tulband rond zijn hoofd), de muts zou de hele show lang blijven.

Wat deze plaat zo geschikt maakt voor het podium, is dat heel wat van de songs gewoon in elkaar overgaan, waardoor je in een meeslepende roes terechtkomt. Maar als u dan toch hoogtepunten van de avond wilt, dan kunnen we moeilijk om Gentlemen en Silencer (met Aaron Weiss die een wilde dans deed voor de drums) heen. Van moshpits was er dan misschien geen sprake, er werd wel degelijk meegeleefd door het publiek.

Desondanks moeten wij eerlijk toegeven dat dat publiek pas echt ging meeleven (met als toppunt afsluiter All Circles) toen Aaron de akoestische gitaar omgordde en meer recent en zowaar folkgetint materiaal uit de instrumenten haalde. Zelf waren we dan eerder geneigd om af te haken, maar des goûts et des couleurs, on ne dispute pas. Het was hen dan ook volledig gegund. Wij waren al lang tevreden dat we gekregen hadden waarvoor we gekomen waren: de songs van het debuut, die even retestrak gespeeld werden als de bretels van drummer Rickie Mazzotta.