Mastodon, Red Fang, Russian Circles - Voor muzikale veelvraten

Ancienne Belgique, 15 november 2017

De extra bakken, die de AB traditioneel op strategische plaatsen installeert voor het leeggoed, waren geen overbodige luxe bij de doortocht van het trio bands dat daar zou aantreden. Het gerstenat zou er namelijk rijkelijk vloeien. En de nekspieren werden gemasseerd, klaar om de aanvallen te overleven. Het aanbod was alvast divers genoeg.

Mastodon, Red Fang, Russian Circles - Voor muzikale veelvraten

Dat Russian Circles populair is in deze contreien, mochten wij in maart nog ondervinden. En wie dacht dat de toeschouwers het optreden lethargisch zouden ondergaan, had het grondig mis. Al van bij de opener waren er wapperende haren, gebalde vuisten en enthousiaste kreten te zien en horen. En dat enthousiasme zou alleen maar toenemen naarmate de eerste show van de lange avond vorderde. Hakkende bassen deden buiken schudden en oren tuiten. En dat alles ging in stijgende lijn. Russian Circles zette de toon voor een mooie avond, die nog mooier beloofde te worden, waarvoor hulde.

Na elk van de concerten ging de carroussel aan het draaien. Want de dorstigen dienden gelaafd, de blauwe plekken geteld en de fans van de volgende band schoven naar voren. Dat de aanhang van Red Fang fanatiek was, bleek in amper tien songs waarbij de moshpit steeds verder uitdijde en de kreten steeds minder verstaanbaar werden.

Maar er werd genoten van de gebalde show van het kwartet met daarin publieksfavorieten als opener Blood Like Cream, dat van bij de aanvang werd meegebruld en Wires, door leadgitarist David Sullivan aangezwengeld voor het uitgroeide tot een massief blok natursteen.En de band zelf wist perfect wat haar te doen stond: de boel opstoken. Zanger-bassist Aaron Beam overschouwde de zaal naar het einde toe dan ook met de blik die Ambiorix moet gehad hebben toen hij de Romeinen in de pan had gehakt: bloeddorstig en vastberaden. Stoner werd gekoppeld aan thrash, zweet vermengde zich met bier, Red Fang triomfeerde en genoot.

Voor Mastodon werd de zaal ondergedompeld in groen licht, een constante die de bandleden doorheen de show een (passende) griezelige uitstraling gaf. Daarnaast waren er de zeven “zuilvormige” schermen die symmetrisch over het podium werden verdeeld en waarop vuur en vernieling werd vertoond. Het mocht duidelijk wat meer zijn voor deze tournee.

En de band was niet van plan om het bij de publiekslievelingen te houden. The Last Baron was meteen al zware koek om te verteren. Het nummer staat voor alles dat de band vertegenwoordigt. Prog (lange nummers, voortdurende tempowissels, …) werd gekoppeld aan snoeiharde, aan hardcore verwante riffs en, om het geheel af te toppen, werden er nog wat andere genres (stoner, sludge, …) geïnfuseerd. Koppel dat aan het veelkoppige zangpotentieel binnen de band en je krijgt een imposant gevaarte. Alleen, het was waarschijnlijk niet het ideale nummer om meteen een brandje te gaan stoken. Er werd geheadbangd, jawel, maar vooral gewoon met open mond geluisterd en gekeken.

Een beetje losbarsten deed het pas met Sultan’s Curse. En echt loos werd er pas gegaan toen in Megalodon  (toch al het zesde nummer op de setlist en een dik half uur ver in de show) alle remmen werden losgegooid. De eerste moshpits ontstonden en zouden min of meer voortdurend blijven aanhouden. En dan was het maar een kwestie van tijd voor de eerste crowdsurfer over de hoofden zweefde.

Maar dan nog werden niet alle songs op evenveel enthousiasme onthaald. En het waren vooral de meer rechttoe rechtaan nummers (Show Yourself, Steambreather, …) die de meeste energie in de zaal opwekten. Let wel: dat neemt niet weg dat wij weggeblazen werden door de versie van het gewapende beton (inclusief roestige, ijzeren uitsteekdsels) dat Motherpuncher was. Of in de woorden van Brent Hinds: “Let’s take it up a notch!”

En dan was er nog Scott Kelly, frontman van Neurosis, die de band vergezelt voor deze tournee. Geen toeval uiteraard, want de man heeft bijdrages geleverd aan zowat alle albums van Mastodon. Vanaf Scorpion Breath droegen zijn rauwe, maar desondanks heldere stembanden de songs. Vooral de mini-opera Crack The Skye zal ons van dat gedeelte nog even bijblijven. Opvallend trouwens dat van de recente ep ‘Cold Dark Place’ geen enkel nummer werd opgevoerd. Misschien is dat dan toch meer een solo-uitstap van Brent Hinds dan een groepsinspanning.

Dit was een concert waarvoor Mastodon had gekozen om een staalkaart uit de intussen indrukwekkende catalogus te bieden. Het leverde het bewijs dat Mastodon een uniek gegeven is binnen de metalwereld. En ongeacht wat je denkt van de uitstapjes, die de band steevast maakt, dan nog was er vast voor elk wat wils te rapen. Maar alleen de muzikale veelvraten onder ons, die openstaan voor elk experiment, elke zijstap, werden echt bevredigd. En dan kan het niet anders of er bleven ook mensen op hun honger zitten. Alleen waren wij daar, hoe moeilijk het geheel soms ook om volgen was, gisteren niet bij.

16 november 2017
Patrick Van Gestel