Russian Circles - Mathematische perfectie

Botanique, 17 maart 2017

Met ‘Guidance’ staat Russian Circles weer als een stevige bunker. In de Botanique kwamen ze eindelijk nog eens uiteenzetten hoe dat nu precies hoorde te zitten.

Rechtstreeks uit de fabriek kwam voorprogramma Cloakroom. Neemt u dat gerust letterlijk en de foute snor van bassist Bobby Markos evenals de muts en het ruitjeshemd van slungelige zanger-gitarist Doyle Martin onderstreepten dat. De muziek lag ergens in de buurt van het kruispunt van new wave en doom. Leuk voor even, maar het ontbrak hen aan genoeg sterke songs om de hele tijd te blijven boeien. Nochtans leek het publiek in de Orangerie dit te kunnen smaken. Dan houden wij verder toch gewoon wijselijk de mond.

Maar dat publiek was dus vooral gekomen voor Russian Circles. En die hadden daarvoor (letterlijk) geen woorden nodig. De setlist is al de hele tournee onveranderd gebleven, maar daar kraaide geen haan naar. Gejoeld, gegild en geheadbangd werd er en hier en daar zag je tegen het podium een verstokte fan zich helemaal verliezen in de muziek, de handen in aanbidding ten hemel gericht.

De muziek van de band uit Chicago Is niet zo vanzelfsprekend om mee te kunnen variëren. Bassist Brian Cook nam ook regelmatig de gitaar ter hand en tokkelde bij Mlàdek tijdens het bassen zelfs ook nog eens met één vinger op de synth. Multitasking tot in het extreme heet dat dan. De perfectie werd dan ook bijna mathematisch nagestreefd en je zag de parabolen en andere wiskundige figuren zo op je netvlies uitgetekend worden.

Op het echte vuurwerk hoefden we eigenlijk maar één nummer te wachten. Asa is dan ook de ideale aanloop naar wat er stond te gebeuren. Cook en gitarist Mike Sullivan leidden de opener naar de ontploffing die opvolger Vorel was en die op zijn beurt fulmineerde in het uit ‘Memorial’ afkomstige, monsterachtige Deficit. Thrash, postrock en postmetal werden al voorgeschoteld en we waren amper drie nummers ver.

Dat samenballen van songs werd wel vaker gedaan. De finale donderslag van Africa was bijvoorbeeld de inzet van het geweldige Harper Lewis, maar ook anders werden de overgangen minimaal gehouden. Nog opvallend was Mota dat op atypisch gitaarklanken steunde en soms aan Vangelis (zonder de dreigende tomtoms van drummer Dave Turncratz mee te rekenen dan) deed denken. Om maar te zeggen dat Russian Circles nergens voor terugdeinst.

Uiteindelijk was er nog ruimte voor een bis onder de vorm van Youngblood, waarin Cook een grommende basriff de song liet regeren tot de gitaar weer de overhand nam. Het publiek smulde en genoot zonder zich over te geven aan moshpits of andere zwevende voorwerpen. En dat hoefde ook niet. De pretlichtjes in de ogen van de fans zegden al meer dan voldoende.

Foto: Bert Gysemans