Mark Eitzel - Chroniqueur van de donkere kant van het leven

Djingel Djangel, 16 maart 2023

Voor het eerst sinds 2017 stak Mark Eitzel nog eens de grote plas over. Behalve een handvol concerten in Engeland streek hij ook in Antwerpen neer voor het enige optreden op het Europese vasteland. Geen wonder dat het concert in Djingel Djangel weken op voorhand uitverkocht was. Eitzel was er zijn eigenzinnige zelf. Met een lach en een traan. Veel gelach en veel tranen, eigenlijk.

We arriveerden schaamtelijk laat en misten het grootste stuk van de set van opener His Trust Fund. Frontman Philippe François deed het in zijn eentje in Djingel Djangel en vormde met gitaar, stem en reflecties over het leven een gepaste opwarmer voor grootmeester Eitzel. Tijdens songs als afsluiter Dear Black Man hield de Antwerpse singer-songwriter de zaal stil. Op zich een prestatie in een keuvelend café.

Mark Eitzel begon met een valse start en excuseerde zich meteen dat hij niet voorbereid was. We hadden de indruk dat hij wel de nodige vloeibare voorbereiding had genoten. Op zich geen slechte zaak om de door tristessa doordrenkte muzikale brouwsels naar een podium te brengen. Hij brak de openingssong dus al na een paar noten af om verder te gaan met Outside This Bar. Meteen werden we eraan herinnerd waarom we hier zo graag bij wilden zijn. Hoe intens de muziek van Eitzel - of zijn band, American Music Club - ook kan zijn op plaat, live krijgen de songs diepgang en rillingen die je thuis tussen de speakers nooit kunt evenaren.

Eitzel gaf bij zowat elke song aan dat die over de dood of over verslaving ging. Als wou hij cynisch het ijs breken voor alweer een droevig verhaal dat zou volgen. Waarna hij Antwerpen telkens weer meenam tot in de diepste krochten van zijn getormenteerde verhalen. Tegelijk ijzig kil en gloeiend hartverwarmend, een eerlijk eerbetoon aan alle outsiders die tussen de plooien van de maatschappij vallen. Ook hijzelf lavert op dat randje. Zo vertelde hij een grappig verhaal over medereizigers op de Eurostar, die hem aanzagen als "an old rocker with a sour face".

Op het podium trok Eitzel zich evenmin van conventies niets aan. Songs werden onderbroken, met elkaar verweven of hij sloeg onverwachts al eens een doodlopend straatje in. Hij vertelde dat hij al eens klachten krijgt dat de songs live zo afwijken van de albumversies ("I don't care"). Zoals gezegd, dat is net wat zijn optredens tot zo'n meeslepende belevenis maakt. Hij croonde zich doorleefd door lang uitgesponnen vertellementen, als een magistraal chroniqueur van de donkere kant van het leven en de dood.

Met Outside This Bar, Bad Liquor, Blue And Grey Shirt, Patriot's Heart en Western Sky, bestond de eerste helft van de avond uit werk van American Music Club, maar we kregen vervolgens ook twee onbekende songs alsook twee nummers uit het solowerk. Eén van die songs, I Love You But You're Dead, onderbrak hij na een paar strofes om zich haast te excuseren voor zoveel weemoed. "Nog één strofe en dan zijn jullie ervan verlost. Maar het moet. Het moet!".

Na een dik uur stapte Mark Eitzel het podium af, maar keerde terug om de korte Europese tournee af te sluiten met een Firefly, de vierde song van de avond uit het American Music Club album 'California'. "Tell me while you don't sleep anymore / Tell me what you sit up all night waiting for / Are you waiting for loneliness to paralyse?". Vrolijk werd je er niet van, maar bloedmooi, dat was het wel.