Marble Sounds - On a high
DE Studio, 31 oktober 2018
Laat alle twijfels varen, als u nog niet overtuigd was om Marble Sounds aan het werk te gaan zien. Ze zijn nu beter dan ooit.
Het was eigenlijk niet eens de bedoeling dat we hiervan een verslag zouden schrijven, maar, zoals wel vaker, was het sterker dan onszelf. En vooral: Marble Sounds schoot rake pijlen af recht naar ons muzikale hart en trof helemaal doel.
Op het Mechelseplein (en even later ook op zowat alle sociale media) werd alle aandacht getrokken door de Rammstein-reclame geprojecteerd op één of andere gevel. Een paar deuren verder was De Studio nochtans de pleisterplaats voor Marble Sounds en de talrijk (maar ook weer niet overdreven) opgedaagde toeschouwers. Voor ons was het daar dat “die Sonne” scheen.
Het songbook van Pieter Van Dessel en zijn groep wordt stilaan omvangrijk en de band had dus ruimschoots de keuze. Maar, zoals de frontman in een interview had aangegeven, lag het zwaartepunt van de setlist, naast uiteraard de nieuwe plaat, ook nog bij 'Dear Me, Look Up'.
Hoe dan ook was het eigenlijk vanaf de eerste noot helemaal raak en werd je als luisteraar niet meer losgelaten voor de laatste noot van derde bisnummer Tout Et Partout was uitgestorven. Daar had de uitgebreide line-up – naast de vijfkoppige band waren er nog twee strijkers en een blazer te vinden op het podium – mee te maken. De band hield het steeds uitermate strak met Gianni Marzo, die af en toe de gitaar liet gieren (onder meer in het titelnummer van de meest recente plaat) en elk van de leden die zijn moment steeds weer gepast greep.
De opgestroopte mouwen van Van Dessel waren ook al tekenend voor de vastberadenheid waarmee ze Antwerpen wilden inpakken. Bindteksten werden kort gehouden (“om meer bissen te kunnen spelen”, volgens Van Dessel) en het publiek werd meer en meer meegevoerd op de trip doorheen het oeuvre van Marble Sounds. The Advice To Travel Light was heftig, Speeches was aandoenlijk intiem, Keep Repeating was gestoeld op percussie voor het helemaal ontplofte en ga zo maar door.
KV – alsof Van Dessel toen al de #metoo-oprisping had aangevoeld – werd er, nadat het de dag voordien in Amsterdam werd aangevraagd, aan de setlist toegevoegd. Terecht, want het paste er perfect in. En uiteraard waren het vooral Photographs en Leave A Light On, waarvoor de meeste gsm's in de aanslag werden gebracht, maar ook laatste single Anyhow (Even Now) kon op veel bijval rekenen. En afsluiter van de reguliere set One Last Regret werd afgesloten met Van Dessel, die, enkel met de onversterkte, akoestische gitaar, de twee laatste noten door het publiek liet zingen.
In de bisronde kreeg Bette Davis' Eyes (vooral bekend van Kim Carnes, maar origineel van (en geschreven door) Jackie DeShannon) nog een stevige (zij het niet de beste) coverversie mee voor Renée Sijs, eerder ook al nadrukkelijk aanwezig in meerdere nummers, met de bandleider het zaakje definitief mocht afronden.
Wij herhalen: ga dit zien, nu deze band op misschien wel het (voorlopige?) hoogtepunt van hun kunnen zit. U zal het zich niet beklagen.