Magnapop - Goed uitgedraaid jeugdsentiment

De Roma, 22 november 2022

Ook wij waren gekomen uit jeugdsentiment. En hoewel we goed genoeg weten dat dit zelden een goede aanleiding is, verlieten we de zaal toch met een glimlach. Bleek immers dat jeugdsentiment in gradaties komt.

Het was Peuk ("Poek", zoals Magnapop-bassist Shannon Mulvaney het uitsprak), die de vroeg opgekomen oren mocht voorverwarmen. Het trio uit Alken (rock city volgens het T-shirt van drummer Dave Schroyen) kondigde aan nogal wat nieuwe nummers te zullen spelen. En dat beviel ons ten zeerste. Het schriele visje met de gitaar aan de microfoon - vergeef ons deze beschrijving, Nele! - bewees als een piranha te kunnen uithalen. En tegelijkertijd gaven de nieuwe songs aan dat de band geleerd had de energie te kanaliseren. En dat loonde: de songs waren nog steeds vlijmscherp, maar leken - met alle respect - minder punky stuurloos. Puik Peukwerk dus.

Enigszins tot onze verwondering was de zaal - die drie mensen op het balkon rekenen we even niet mee - goed volgelopen. Niet slecht voor een band als Magnapop, die toch al zowat dertig jaar meedraait en net nog twee andere concerten in dit pierenlandje heeft afgewerkt. Blijkt dat wij niet de enigen waren die zich door jeugdsentiment lieten leiden. Ok, we zijn niet de superfan, die dit gezelschap al vierentwintig keer (sic) aan het werk zagen, maar luisteren met plezier al eens naar 'Hot Boxing' en 'Rubbing Doesn't Help'. Daar zit 'De Afrekening' van een kwarteeuw geleden zeker voor iets tussen, maar het zijn ook gewoon goede songs. Laat over dat laatste geen twijfel bestaan.

Zelfs al werden die songs soms nogal rommelig gebracht, dan nog werd al snel duidelijk dat het viertal met een ongelooflijk plezier deze show afwerkte. De glimlach rond de lippen van zangeres Linda Hopper leek daar wel vastgeroest. En als ze het podium al eens overliet aan de drie muzikanten voor een solo of de uit de hand gelopen outro van afsluiter Spill It, zag je haar in de coulissen nog vrolijk meedansen. Ok, het helpt als je publiek helemaal wil meegaan in de roes, waarin je hen wilt doen belanden (die paar heren van middelbare leeftijd tegen het podium hadden het moeilijk zich in te tomen), maar dan nog.  

En uiteraard zijn er ook songs als Slowly Slowly, Texas, Merry, Open The Door en Lay It Down, waarmee ze kunnen uitpakken. En dat deden ze ook. Tot groot jolijt van het eerder vernoemde mannenclubje. En we geven grif toe dat wij eveneens wel eens meer deden dan knikken met het hoofd en tappen met de voet. Bovendien waren er songs als Favourite Writer ("This song was a B-side of an R.E.M.-song. Can you believe it?") of My Best Friend (het eerste bisnummer) om ons eraan te herinneren dat Magnapop echt wel meer is dan die paar (radio)hits. 

Na de show kwamen de bandleden gezamenlijk nog handjesschudden en poseren voor een foto met publiek. Geen wonder dus dat die glimlach van Linda Hopper zo aanstekelijk bleek. Jeugdsentiment dus dat dan toch de moeite bleek.