Maanrock 2025 - Dag 3 - fotoreportage
Festivalterrein Maanrock , 21 augustus 2025 - 24 augustus 2025
De stappenteller heeft overuren gedraaid op deze derde dag van Maanrock. We pendelden zowat de hele avond tussen het Groot en het Moes Podium om de lekkerste stukjes uit het Maanrock-menu te kunnen plukken. Die dagelijkse zevenduizend stappen om onze gezondheid een boost te geven haalden we met de vingers in de neus.
Al bijna traditiegetrouw startten we de muzikale ontdekkingstocht op Maanrock in de pop-up-store van Concertzaak. Daar speelde de next big thing uit Amsterdam Hiqpy een sessie. Ze zijn normaal met vier, maar voor de akoestische set was er geen plaats genoeg voor de drummer. Dat weerhield er hen niet van een sfeervolle set neer te zetten met nummers als Girl In Red, Red Flag Magician, en Something. De groepsnaam Hiqpy is een niet bestaand woord, maar staat voor de band symbool voor wat ze met vier op een podium zijn. Hiqpy dus.
Ons Maanrock-ontroerparcours bracht ons vervolgens aan het Moes Podium voor een stevig potje rammen op gitaar en drums door Cesar Sun, tot voor kort gekend als Cesars Palace. Het was zo'n optreden waarbij de drummer al na enkele minuten de drumstokken moest vervangen omdat ze finaal de geest gaven. Bassist Taron Zohrabyan had nog maar recent een operatie aan de kruisbanden achter de rug, maar wou de kans om op Maanrock te kunnen spelen niet laten schieten. Respect. De band liet het murw geslagen publiek achter met Zeehondenbabies van de Zangeres Zonder Naam, een song over het doodknuppelen van zeehondjes voor het bont. Kwestie van de sfeer erin te houden.
Op het Groot Podium raasde Alice Mae in een lekker zomerzonnetje over de Grote Markt. En dit alles onder het motto: “Veel mag, weinig moet”. En laat Some Girls daar nu toevallig over gaan. If I Could Call You was dan weer een reflectie over haar jongere zelf. Uiteraard kon Better Ways, waarmee ze zich bij 'De Nieuwe Lichting' van 2025 schaarde, niet ontbreken.
Terug naar de Sinte Mette-tuin, waar Noonzy op het Moes Podium had postgevat. Het was heerlijk wegdromen bij de speelse pop van Mama Mia, Where/When en Fishy. Ook het nieuwe nummer met als werktitel Yeah kreeg een live vuurdoop. “I’m older, not wiser”. We hadden het zelf niet beter kunnen zeggen.
Ook Bluai probeerde op Maanrock een nieuw nummer uit. I’m Alive kon op de goedkeuring van de fans rekenen. En omdat ze onlangs in het voorprogramma van Dinosaur Sr. mochten spelen, hebben ze het plan opgevat om, toch de komende tijd, Neil Young te eren in de set. Vandaag kregen we Old Man voorgeschoteld. Neil Young zou eigenlijk meer gespeeld moeten worden, was ook onze conclusie. Bluai speelde een gemoedelijke set met ook nog Not The One, In Over My Head en uiteraard My Kinda Woman. Nashville lag weer even in Mechelen.
“Pomrad is de beste”. De funky grooves, rauwe elektro, maar desalniettemin poppy met super diepgrappige lyrics gelardeerde dance, liet niemand aan het Moes Podium onberoerd. De dansbenen werden door Pomrad danig op de proef gesteld in de namiddagzon. Hadden we trouwens al gezegd dat de programmatie van het Moes Podium in de vaardige handen was van Concertzaak Mechelen? Hulde aan deze programmatoren en hun oog en oor voor ontdekkingen.
Das Pop heeft een reünie te vieren en kwam dit doen op het Groot Podium. Daarnaast vierde de debuutplaat ‘I Love’ de vijfentwintigste verjaardag. Hieperdepiep. De festiviteiten werden geopend met het triootje The One, Fool For Love en The Love Program. Maar een festival is altijd een kwestie van keuzes maken en kiezen is ook verliezen. Onze keuze viel op een band die quasi tegelijkertijd op het Moes Podium geprogrammeerd stond.
In de namiddag zagen we Hiqpy bezig tijdens een akoestische sessie in de pop-up van Concertzaak. Daar overtuigden ze ons finaal om hen live aan het werk te zien. En daar hebben we tot op vandaag nog geen seconde spijt van. We laafden ons nogmaals aan de fuzzy gitaar en flair van zangeres Abir Hamam. Een razende orkaan rolde uit de versterkers en verspreidde zich over de magische Sinte Mette-tuin. Girl In Red, Red Flag Magician en Something kenden we al van vanmiddag, maar ook Bowie’s Pressure, Hedgehug en Youman nestelden zich in de gehoorgang. Knap van Concertzaak om deze band naar Mechelen te halen op dit kleinere podium. Want deze groep wordt nog heel groot. Ge moogt gerust zijn.
Dat de Compact Disk Dummies weten wat er bedoeld wordt met een feestje bouwen, mochten we onlangs nog op Kneistival meemaken. De gebroeders Coorevits hadden hun beste pak aangetrokken en openden furieus met There’s No Sex Without You en What You Want. Cry For Me liep dan weer perfect naadloos over in Peter Gabriels Sledgehammer. En toen sloeg de keuzestress weer toe. Iets onbestemds trok ons weer naar het Moes Podium.
Daar stond immers Elmer al op het podium met ‘De Skipper Show’, een afscheid en ode aan trouwe dj-hond Skipper. Theatraal en uitbundig zijn de twee kernwoorden in de shows van Elmer. En ja, Skipper de dj-hond deelde ook vanavond het podium met Elmer. Skipper nam zelfs het vocale gedeelte van Merols bijdrage op plaat over tijdens Prinses Pil, een nummer over recreatief pillengebruik. Brutale lyrics over stevige beats. Maar ook maatschappijkritisch en met de nodige humor. Of wat anders te denken van “Wat moet er met de buren?” in De Buren Moeten Dood. Of hoe het best burenruzies te beslechten. Songs over het platte land in Nederland (Platland) en hoe het nog platter te krijgen: “Stamp dit land plat”, maar wel met regenlaarzen aan natuurlijk. Heerlijke absurditeiten en grofgebekt. Of over wraaksex met de vader van je beste vriendin, omdat ze niet zo aardig tegen je was en over de verdere gevolgen van deze acties: “Ik neuk je vader zonder condoom”, werd als een mantra door de hele Sinte Mette-tuin meegezongen. Elmer kan, en gaat, echt alle kanten uit. En dat hebben we geweten.
