Lucid Lucia, Terre Sol Four - Verwarmd tot in de kern

Nona Kunstencentrum, 17 december 2022

Het is haast onmogelijk om dezer dagen, wanneer je langs alle kanten bestookt wordt door informatie, om onbevooroordeeld naar een concert te gaan. Nochtans zijn wij er nooit dichterbij geweest, want buiten het lezen van deze recensie van de plaat van Lucid Lucia en een interview met Karen Willems waren wij hier een onbeschreven blad.

Niet dat we niet nieuwsgierig waren, want de voorgeschiedenis van Karen Willems was ons bijvoorbeeld wel bekend. Alleen hadden wij op enkele snippets na nog niks gehoord van het meest recente solowerk 'Grichte', dat ze hier met het kwartet Terre Sol Four kwam voorstellen. Dat Willems het drumstel nooit beperkt tot de klassieke snare, toms, kickdrum en cimbalen, is genoegzaam bekend. Altijd gaat ze op zoek naar andere mogelijkheden, andere geluiden. Dat was ook hier het geval. Was het niet met attributen, dan was het wel met veldopnames dat het getrommel ook hier werd opgeluisterd.

Dat leverde niet enkel snoepgoed voor de oren op, ook visueel was het bekkentrekken en het letterlijke gebruik van handen en voeten een waar genot. En dan hebben we het nog niet eens over de stem, die ze ook veelvuldig inzette. Soms om geluiden te produceren, die de muziek moesten accentueren, dan weer om woorden voort te brengen.

Maar laat ons vooral niet de drie saxofonisten – Marc De Maeseneer, Vincent Brijs en John Snauwaert – over het hoofd zien. Terwijl de eerste zich voornamelijk concentreerde op de bassax, al dan niet in combinatie met Brijs, legde de laatste de accenten met een sopraan-, alt- of tenorexemplaar. Dat leverde soms een wonderbaarlijke en onweerstaanbare ritmiek op, maar evengoed kon dat zorgen voor een sfeervol en intiem onderonsje. Soms was het geheel sprankelend licht, dan weer kon het somber en donker overkomen, steeds weer werd je verrast.

Waar bij het eerste deel van de avond het accent lag op Willems, was er bij Lucid Lucia niet echt een voortrekker. Daar was ook geen behoefte aan. Het was heel erg duidelijk dat het hier ging om een band, die reeds de nodige kilometers op de teller had staan, maar dan wel onder de naam BRZZVLL. Hoe dan ook was het helemaal duidelijk dat het zestal, dat hier op het podium stond, ten volle genoot van het samen musiceren. Vincent Brijs nam dan de rol van frontman op zich, voorzag sommige songs (Bij Voor Pieter kregen we bijvoorbeeld het emotionele verhaal van de overleden, gelijknamige vriend) van tekst en uitleg en bespeelde uiteraard samen met Bart Borremans de saxofoons.

Terwijl expressieve drummer James Williams en bassist Dries Lahaye zorgden voor een passende ritmesectie, kregen alle andere muzikanten afwisselend of in duo de kans om de kunsten te vertonen. Dat was bij momenten onweerstaanbaar funky (opener Reminiscence) vanaf het eerste moment, maar ook kon het geleidelijk worden opgebouwd tot een kathedraal van klanken, die je tot in de kern wisten te verwarmen (New Era). Het was op die ogenblikken dat je de adrenaline bijna door de zaal zag stromen, terwijl de wispelturigheid van een Waiho, dat na afdwalen terugkeerde naar de essentie van het nummer, eveneens kon zorgen voor de nodige opwinding.

Dat alles was goed voor een avond, waarmee we de bijtende koude wel voor even aankonden. En dat blad, dat is intussen volgekribbeld met zowel schoonschrift als de nodige doedels.