Lucid Lucia - Ever-Changing Light

Sdban Records

BRZZVLL is niet meer. Het onstuimige jamming jazzensemble dat zichzelf vijftien jaar lang vernieuwde en onder meer met fusion, psychedelica en Afrobeat aan de slag ging, is compleet vernieuwd. Exit BRZZVLL. Welkom Lucid Lucia. Founding father Vincent Brijs heeft nieuwe muzikanten rondom zich verzameld en is nog meer gaan focussen op dansbaarheid, grooves en feest.

Die vernieuwing mag je ook een beetje met een korrel zout nemen. Want de baritonsax van Brijs staat natuurlijk nog steeds centraal en Stijn Cools laat zich nog steeds erg vrijzinnig en haaks opmerken met het soms los fladderend drumwerk. Maar met een tweede percussionist in de rangen (James Williams) en een aparte rol voor de hogere saxpartijen (Bart Borremans) belooft dit septet op papier toch wel een andere richting uit te wandelen.

Maar om nu te stellen dat we van ‘Ever-Changing Light’ wild gaan dansen... Negen tracks lang toont Lucid Lucia gewoon - nu ja, gewoon - een soort van veelzijdige, broeierige harmonie. Verwacht de ene keer wilde jams en chaotische uitspattingen, maar veel vaker ook compacte composities vol beweging, zuurstof en respect voor elkaar. Je voelt met rasmuzikanten opgescheept te zitten, net omdat er zoveel ruimte in deze muziek zit.

Dat kan in een drukker Pigeons, dat als een soort van ninetiesfusionsong hangt rond een 'Magnum'-alike thema van saxman Vincent. Vol lyriek van wild glijdende noten en swingende ritmiek. Of in openingstrack Mumpsimus met de “m” van Material, de baanbrekende funkfusionband van weleer, waar deze openingstrack met die exotische toetsen enigszins bij in de schaduw staat. Maar dat mag ook in een meer doezelig loungekader, waar sfeer heer en meester is. Oneironauts sleept, hobbelt en benevelt en laat veel opening voor eigen verbeelding (In dit geval een beeld met mooie mensen en mooie taferelen).

Zonder te veel in detail te treden of in de specialisatie van technisch vernuft te duiken - beide zijn meer dan aanwezig op deze plaat – is dit duidelijk muziek voor avonturiers, muzikale ontdekkingsreizigers en vrije geesten. Voor bonvivants die geen vragen stellen over wat een Onychorhynchus zou moeten zijn, maar wel met plezier in de weelde van diens melodieën verdrinken. En daar hoort bijvoorbeeld Stuff.-bassist Dries Laheye ook bij, die met funky licks hier en daar toch onderhuids de broeierigheid en dansbaarheid een beetje tracht te verhogen. Hoge inzet. Benieuwd wat voor een broeinest dat op podium gaat worden.