Loverman, Rosa Butsi - Bezwerend mooi

De Casino, Sint-Niklaas, 7 december 2023

Met Rosa Butsi en Loverman waren de Casino Boite-avonden aan de laatste van in totaal drie avonden toe. De Boite-avonden, georganiseerd door De Casino Concertzaal in Sint-Niklaas, staan al enkele jaren onder toezicht van curator Floris Daelemans (Radio 1, Belpop ) en die houdt een stevige vernieuwende vinger aan de muzikale pols.

Vermits het programma reeds in het voorjaar wordt vastgelegd, is het soms koffiedik kijken wie men op de affiche terugvindt. Bij het horen van Rosa Butsi en Loverman twijfelde Daelemans geen seconde om beiden een plaats te geven op het podium van De Casino.

Voor Rosa Butsi was het trouwens de derde keer dat ze dat podium mocht bestijgen, in 2020 als Sound Track-winnares en in 2021 als gitariste bij Douglas Firs. Deze keer was het met een volwaardige groep met de splinternieuwe lp 'Fruitful Days' onder de arm. Een lp die we - we geven het maar al mee - warm aanbevelen. Het was dan ook het eerste releaseconcert voor Roos Denayer, drummer Jordi Geuens en bassiste Trui Amerlinck.

Oogde Denayer tussen de liedjes door ietwat onzeker, van zodra ze begon te zingen smolt die onzekerheid weg als sneeuw voor de zon. Een kristalheldere stem en warme gitaren, af en toe met jazzy invloeden, omarmden de songs. Heel persoonlijke songs trouwens, de meeste geschreven in een periode waarin Roos op zoek was naar zichzelf. Nancy, Nancy, Nancy en Cesar zijn er zo twee die op ingetogen wijze en met subtiel gitaarspel werden gebracht. Met het mooie, akoestische Time maakte Roos Denayer definitief komaf met een moeilijke periode. Tijd die heelt, tijd om af te sluiten.

Marigold, het eerste nummer dat ze schreef na deze periode en dat over één van haar leerlingen gaat, klinkt een stuk vrolijker, net als The Style Of Evermore. Afsluiten deed ze met Your Voice waarin ze nog maar eens bewees over wat voor een loepzuivere en krachtige stem ze beschikt. Top-vijflijstjes insturen vooraleer het jaar om is? Rosa Butsi zorgde er met dit optreden voor dat wij toch nog een kleine wijziging zullen moeten aanbrengen..

Van zenuwen was er bij Loverman geen sprake. In tegenstelling tot de optredens in de AB waren er deze keer geen hobbelpaard of projecties op de achtergrond. Enkel akoestische gitaar en piano sierden het podium, een podium dat Loverman maar sporadisch aandeed. De man moet het dan ook van interactie met het publiek hebben, iets wat hem met zijn flair en naturel duidelijk afgaat.

Bij opener Another Place, gespeeld aan de piano, werd al meteen duidelijk dat de man over een unieke stem beschikt. Schipperend tussen Nick Cave en Nick Drake, om er maar twee te noemen. Van piano ging het naar de akoestische gitaar met Call Me Your Loverman. Een vertolking die James De Graef blijkbaar bracht zonder zichzelf te horen in de monitor. Probleempje met de microfoon blijkbaar, die dan maar snel werd ingewisseld voor de micro aan de piano.

Na dit korte oponthoud en een langere kabel - interactie met het publiek, weet u wel - dook hij al een eerste maal de zaal in. Het zou niet de laatste keer zijn. Ook de tamboerijn vloog meermaals de zaal in en werd al dan niet toevallig opgepikt door een ex-klasgenoot van De Graef, die prompt het gedreven Would (Right In Front Of Your Eyes) begeleidde. Met het eindeloos durende Differences Aside was er de schitterende samenwerking met het publiek dat zichtbaar genoot van deze muzikant, die zich volledig gaf en het risico niet schuwde.

Ontroerend moment voor zowel De Graef en publiek, toen hij zijn oma uitvoerig bedankte voor de aanwezigheid in de zaal en haar verraste met een liefdesgedicht van zijn overleden opa. Met een intense versie op piano van After You've Gone gaf James De Graef de spreekwoordelijke klap op de vuurpijl.

Loverman imponeerde. Niet alleen met de muziek, maar ook door de présence en uitstraling. Ga dit zien, nu het nog kan in de iets kleinere zalen, want die internationale carriere loert echtwel om de hoek.