Rosa Butsi - Fruitful Days

Polymoon

Tijdloos als afrikaantjes en met een warme bronzen glans, zo klinkt deze debuutplaat van Sound Track 2020-winnares Roos Denayer.

Fans van Black Sea Dahu, Douglas Firs en Gabriel Rios zagen Rosa Butsi de voorbije jaren al aan het werk samen met haar band bestaande uit bassiste Trui Amerlinck en drummer Jordi Geuens. Ook vriendin Nina Kortekaas is weer van de partij en zorgde op een aantal nummers voor mooie toetsaccenten. Wie oren aan zijn kop heeft, kon al op de radio kennismaken met vooruitgeschoven singles als Time, Cesar, October 15th en Shoulders Knees. En nu is het tijd om te oogsten met het mooie debuut ‘Fruitful Days’ waar nog meer van zulke tijdloze schoonheid is te vinden.

Het lijkt wel alsof Denayer niet alleen bij haar Hongaarse grootmoeder ging om daar een artiestennaam te vinden, maar dat ze ook in diens muzikale juwelenkistje ging neuzen om daar de mooiste liedjes uit te pikken. Ze klinkt op het debuut regelmatig als de Vlaamse Suzanne Vega, die ook een patent heeft op zulke kwalitatief hoogstaande, tijdloze nummers die glanzen als parelmoer.

Sinds debuut-ep ‘Circle One’, die op zich ook al foutloos klonk, heeft de artieste duidelijk nog stappen gezet en een eigen geluid gevonden, ook al ligt er met Someone So en Your Voice ook nog wel af en toe een ongeslepen diamantje tussen de parels en de robijnen. Voor een album, dat gegroeid is uit persoonlijke ervaringen en levenslessen, is dat ook niet meer dan normaal natuurlijk. Het levenspad gaat nu eenmaal soms langs onherbergzame, rotsige paden.

Het was aan producer Nicolas Rombouts en Olaf Skoreng (mastering) om de juweeltjes op te blinken en in de juiste volgorde te schikken. En zij leverden een prima job af. ‘Fruitful Days’ klinkt als een mooi samenhangend geheel en ondanks – of net dankzij – de spaarzame instrumentatie als een plaat die heel natuurlijk ademt.

Van de hoes zijn we niet meteen fan. Niet dat het werk (© Wannes Cools) niet mooi is, maar de gebruikte kleuren passen niet bij wat wij zien aan de achterkant van onze oogleden wanneer we met gesloten ogen genieten van de muziek. Maar dat is detailkritiek. Uiteindelijk gaat het toch over de muziek en die klinkt weergaloos.