Lloyd Cole - Kwaliteit blijft, magie is weg

Het Depot, 5 november 2023

Het was verrassend: Lloyd Cole stapte rustig en precies op tijd met akoestische gitaar en in smetteloos witte outfit op het podium van een volgelopen Depot in Leuven voor een soloversie van Don’t Look Back. Hij zette ons daarmee enigszins op het verkeerde been. 

Was dat geen laat-twintigste-eeuwse versie van The Man in black met een flink beweeglijk combo in de rug? Maar al bij het tweede nummer werd Lloyd Cole vervoegd door gitarist Neil Clark en even later vervolledigden Blair Cowan op toetsen  - samen goed voor de helft van de vroegere Commotions - en Signy Jacobsdottir aan de drums zijn begeleiding. Niet terugblikken, zoals het openingsnummer suggereerde, deed Cole geenszins. Ofschoon de tournee van Cole in het teken van de vernieuwing werd geplaatst, graaide hij niettemin uitgebreid in de backcatalogue.

Daar is meer dan reden voor. Eerst en vooral bevat Coles oeuvre toch een hele reeks parels die hij best met de nodige trots ten beste geeft. En dat zo vaak mogelijk. Dat heeft hij ook uitgebreid gedaan. Mr. Malcontent zat helemaal vooraan in de set en meteen waren we zeker: de witte engel vooraan was echt wel Lloyd Cole, de haren het ietwat grijzer geworden en de stem enigszins gezakt. Maar het timbre was nog intact en herkenbaar uit de duizend. Alleen - en dat was toch een flinke verandering - bleef er van de aanstekelijke drive en het spontane enthousiasme van Lloyd Cole And The Commotions niet veel meer over.

Tijdens het concert verwees hij met warmte naar zijn eerste optreden in Leuven en hoe hij en de groep daar toen, verrast door de doperende kracht van kratten Duvel, even van de wereld waren. Hoe graag zouden wij hem nu een flesje Duvel getrakteerd hebben. Niet alleen de stem klonk lager, ook de versnelling waaraan hij speelde, lag flink lager. Het waren allemaal nette versies, met zorg gebracht en na de laatste noot afgesloten met een keurig applaus van een eerder tam publiek – ook dat is ouder geworden. Een slok water of thee of koffie en dan een ander al dan niet bekend nummer.

2CV is duidelijk zoals de auto: simpel en onverslijtbaar. Een "London song" noemde hij het en hij breide er een "NY song" aan vast, Undressed, jaren geleden een bescheiden radiohit hier te lande. Af en toe refereerde hij aan de behoefte aan “change” en Tried To Rock moest dat illustreren. Net als de wat overbodige synthesizerintro op Why I Love Country Music. Een echt succes bleek dat niet te zijn.

Op het einde van de eerste set schouderde Cole de elektrische gitaar. Een overgang naar het tweede gedeelte, waarin hij meer elektrisch speelde, Neil Clark af en toe brutaler op de gitaar mocht uitvallen en er een beetje ruimte kwam voor nieuw(er) werk. Tot dan had het publiek enkel nog maar het titelnummer uit de meest recente plaat ‘On Pain’ gekregen. Nu werden de songs elektronischer en langer, waarbij hij met erg veel spaarzaamheid recent werk bracht. Wolves werd iets te lang uitgemolken en klonk daardoor te geforceerd. Nieuwe single The Idiot kon er mee door, maar maakte toch duidelijk dat echt sterk werk er momenteel niet meer in zit voor Cole. Myrtle and Rose kreeg wel nog een mooie versie.

Ondertussen had de man zelf al opgemerkt dat het “quite a long show” was, waarmee hij perfect de dreigende verveling van het publiek aanvoelde. Zelfs Brand New Friend en Forest Fire, toch sterkhouders uit het repertoire, kregen de zaal niet meer in vuur en vlam. Cole had tijdens het optreden gegrapt over “the perfect invisibility”, waarin hij in de loop van zijn carrière was terechtgekomen. We vrezen dat de concerten van deze tournee, hoe keurig ook, hem ook niet meteen in de schijnwerpers zullen brengen.