Little Waves - Sonische hoogstandjes

C-mine, 15 april 2023

Andermaal een uitverkocht huis voor zo ongeveer het eerste festival van het seizoen. Het decor voor deze alternatieve hoogdag was de C-Mine-site in Genk die met twee podia (Main Stage en Theatre Stage) een negenhonderdtal sonische fijnproevers op de wenken bediende. 

Aftrappers van dienst in de late namiddag was het aandoenlijke duo Nykolaes & Daniël Paul. Onder de neofolkvlag brachten ze atmosferische popelektronica. Korte, soms ultrakorte popsongs (dertig seconden), die ons deden denken aan The Go Find of Alex G. Een beetje standvastigheid in presentatie en een dosis lef op het podium zou hen een heel eind verder brengen. Maar de fanbase maalde daar niet om.

Het volume ging stevig de hoogte in met Mojo & Tthe Kitchen Brothers, een vijftal uit het Brusselse, die de onvoorwaardelijke liefde voor all things psychedelic luid en duidelijk betuigden vanaf de Main Stage. Wild progrockend op drie forse gitaren, bas en een zingende drummer, terwijl Tony Iomi van Black Sabbath goedkeurend over hun schouder meeknikte bij zoveel prettig gestoord gitaargeweld. Het was heel lang geleden dat we nog eens getuige mochten zijn van een ongegeneerde en losbandige drumsolo van drie minuten. Alsof Ginger Baker en John Bonham nooit bestaan hebben. We genoten alvast van Shangri-La. Te volgen!

Schets onze verbazing toen we op de Theatre Stage verrast werden door de kleinkunst van Hendrik Lasure. Alhoewel de term kleinkunst eigenlijk tekortdoet aan wat de bard uit Knokke presenteerde, want hij werd kundig bijgestaan door drie ervaren en doorleefde muzikanten op contrabas, viool en klarinet. Zij kleurden het geheel mooi en pastoraal in. Jules Decorte meets Hugo Matthysen (maar dan de literaire Matthysen van 'Dankuwel' en niet de gortige rocker Matthysen van CPex). Of het deed ons ook enigszins denken aan de ingetogen pracht van Neil Hannon van Divine Comedy of Sufjan Stevens. De man beschikt over een mooie falsetto, verdeelt de tijd tussen akoestische gitaar en piano en was nog grappig bovendien. Zoek zijn werkstuk 'Het Wiel' maar eens op. Een bijzondere verrassing.

Er was enige consternatie, toen bleek dat rockrallywinnaars Bluai geveld werden door acute buikgriep en ter elfder ure vervangen werden door die ander rockrallyfinalisten Meltheads. Met enige vertraging veroverden zij dan stormenderhand het podium en de harten van de aanwezigen. Geen introvert geneuzel of introspectie, maar loeiharde punk-‘n-roll. Goed gerodeerd ook, want ze spelen momenteel in het voorprogramma van de dEUS-tour. Het geeft een oud tienerhart weer hoop om te zien dat deze jonge honden de jonge honden in de zaal met onvervalste energie en punkspirit weten op te jagen. Te verwachten hoogtepunt: instant klassieker Naïef, maar ook afsluiter No One Is Innocent wist te beklijven.

“It’s jazz, Jim, but not as we know it”, zou Mr. Spock zeggen over Dans Dans, het onnavolgbare trio onder de begeesterende leiding van Bert Dockx. Het trio blijft compleet onterecht te veel onder de radar, maar timmert hard aan de weg en eenieder die hen één keer meegemaakt heeft, blijft hen volgen. Dat viel ook op te merken aan de zaal, die op een mum van tijd tjokvol liep. Soms mooi meanderend à la Bill Frisell, vaak wild om zich heen slaand als John McLaughlin, maar altijd uniek musicerend. En het samenspel van Dockx en bassist Fre ‘Lyenn’ Jacques en drummer Steven Cassiers is en blijft een lust voor oog en oor. We noteerden als hoogtepunt Cascade van 'VI'. Keiharde bevestiging van wat we al wisten: absolute klasse!

“The Fall and Gang Of Four had a baby and called it Yard Act.” Ziedaar de enigszins bruskerende samenvatting van de mannen uit Leeds, die in een wip de zaal in vuur en vlam zetten met oer-Britse wavedictie. Met een forse debuutplaat onder de riem trekken ze nu al achttien maanden onverdroten het Europese vasteland rond. Postpunk onder aanvoering van gretige frontman James Smith, die zich crowdpleasend en -teasend de uitspraak van “Genk” probeerde eigen te maken tot groot jolijt van het publiek. Vooral de hakkende en kappende gitaar van Sam Shipstone zorgde voor menig moment van opwinding. Ze vroegen en kregen volmondige toestemming om enkele nieuwe nummers te presenteren, maar prijsbeest bleef toch The Overload, het titelnummer van het gelijknamige knaldebuut. Overwinning door knock-out.

Yard Act-voorman James Smith maakte nog extra reclame om zeker de landgenoten uit Noord-Londen, Sorry, te monsteren op de Theatre Stage. Maar dat was één van de weinige momenten op deze Little Waves dat we niet echt warm liepen voor een groep. Het ging te zeer alle kanten op en na een pittige start verzandde het geheel iets te vaak in midtempo stereotype ritmes. Een indie-hype uit Engeland, maar dat soort hype is soms ook ietwat verraderlijk. Een verhaal van too much, too soon? Nog even terug naar de broeikas.

Afsluiter en headliner was streekgenoot Joachim Liebens met The Haunted Youth uit het nabije Alken, die zaal en podium aan hun voeten kregen. “What’s up, Genk?” schalde het door de zaal om dan in een overweldigende geluidsmix en met algemene zaalbijval de tent over te nemen. Met debuutplaat 'Dawn Of The Freak' en een resem forse hits als Teen Rebel, Coming Home of Broken leek er weinig fout te kunnen gaan voor een wavy einde van weer eens een prettige Little Waves. Een thuismatch waarbij voor open doel werd gescoord. Dat kennen ze van bij de buren van KRC Genk.

Foto: Cathy Borgions