The Haunted Youth - Dawn Of The Freak
Mayway Records
We gaven je een voorsprong, beste luisteraar. Want wij hebben het wat te druk met het ontdekken en bepoederen van nieuwe muziek en missen dus het dagelijkse, steeds herhaalde herkauwen van hapklare hitjes via uw favoriete alternatieve radiostation. Bijgevolg hebben wij ook een groot deel van de hype rond de winnaars van 'De Nieuwe Lichting', alweer zo’n twee jaar geleden, gemist. Probeer dan maar eens een oordeel te vellen, als de publieke jury bij voorbaat het verdict al klaar heeft.
En toch durven we met de stoute schoenen het langverwachte debuut van Joachim Liebens en co op nuchtere waarde schatten. Een plaat die al zo goed als half werd voorverklapt dankzij singles Coming Home, Gone, I Feel Like Shit And I Wanna Die, Broken en natuurlijk het publieksverpletterende Teen Rebel – het begin van dit verhaal.
The Haunted Youth uit Alken is voor tachtig procent Joachim Liebens, die op ‘Dawn Of The Freak’ niet enkel herhaaldelijk de eigen demonen lost, maar ook de volledige songwriting, productie en deel van de instrumentale partijen voor eigen rekening nam. Dat verklaart niet enkel waarom de wereld zo lang moest wachten op deze plaat, maar ook de sterke, uniforme sound ervan. En we moeten je niet verklappen dat die ligt in de categorie shoegaze, wavepop en psychedelica of dat referenties als Slowdive, My Bloody Valentine of - dichterbij - zelfs een beetje Whispering Sons om de hoek gluren. Gelaagde, galmende rockmuziek dus met een wollen wall of sound en hoofdtollende melodieën. Een ietwat neerdrukkend geheel dat vanaf de eerste gitaaraanhalen meteen vertrouwd en huiselijk aanvoelt.
En u las het misschien al: bij twee van de drie bovenstaande referenties staat natuurlijk een sterke vrouw achter de man (bij WS staat zelfs de vrouw voorop). Om maar te zeggen dat de zalvende zang van Hanne Smets – de Rachel Goswell van The Haunted Youth – zeker niet mag onderschat worden. Al is het maar in combinatie met de heerlijk neerdrukkende openingszin: “I feel like shit and I wanna die / I’ve got too many demons in my mind”.
Dus de sound hebben we al. Het centrale thema ook. De hits... check. Zijn we er dan? Ja en nee. Want ergens voelt het aan alsof de overige vijf tracks een beetje als opvulling dienen. Is het omwille van het feit dat het lijkt of de mastering tussen die hits niet echt gelijk loopt? (Vooral met Broken en I Feel Like Shit ... lijkt de sound net iets wijdser, de galm iets breder, de balans iets mooier).
Verder hebben we de plaat ondertussen meer dan tien keer beluisterd en hij blijft naar ons gevoel niet honderd procent kleven. Die heerlijke hamonieuze shoegazesound en War On Drugs-laziness verdoezelen een beetje dat de songs van dit vijftal op zich nogal sober zijn. Als je er het memorabele riffje van Broken bovenop legt, scoor je helemaal. Maar bij gebrek daaraan, blijft ook enkel de sfeer over.
Dus vergeef ons even als ook wij blijven twijfelen en worstelen met de innerlijke demonen. Want voor een debuutplaat is dit een kanjer van internationaal niveau. Geen twijfel. En er staan hits op, die nu al een plek in de vaderlandse muziekgeschiedenis verdienen. Geen twijfel. Maar er is ook ruimte om nog iets meer te werken aan het geheel, de catch, de energie waarna ook kritische hobo’s als wij compleet plat zullen worden gemept.
Laatste noot: we weten dat jullie na deze review allemaal de kalashnikov geladen hebben, beste alternatieve muziekmeesters of teenage rebels. Laat het een boodschap zijn om jullie stem te verheffen en uit je kot te komen. Want we hebben inmiddels de eerste live ervaringen van deze band achter de kiezen en die tillen – zoals voorspeld – deze muziek nog een serieus niveau hoger. Afspraak op het volgende concert?