Little Waves - Delven naar muzikale goudklompjes

C-mine, 7 mei 2022

Het festivalseizoen trapt min of meer af met het Little Waves-festival in C-Mine Genk alwaar op de voormalige mijnsite van Winterslag niet meer naar steenkool wordt gedolven maar wel naar frisse, alternatieve klanken. Veel volk en veel animo die allen gretig uitkijken naar een festivalseizoen dat zonder pandemische maatregelen terug de rug tracht te rechten, hopelijk…

De aftrap werd gegeven door lokale heldin ILA aka Ilayda Cicek die steeds vlotter wegmeandert van haar voorbeeld PJ Harvey en die haar hoogst persoonlijke weltschmerz met haar twee zeer bekwame kompanen steeds nadrukkelijker op haar eigen, spannende manier ventileert. Haar meest recente visitekaartje, de mini-lp ‘Felt’ gaf dat al duideliijk aan. Grillige ninetiesdynamiek die hard en stil en dynamisch en poëtisch handig en kundig vertaalt naar 2022. De eerste golven van emotie van de dag waren een feit en wij surften er graag mee op.

De spring-in-het-veld-van-dienst was de Limburgse Emmy d’Arc die nog steeds alleen opereert maar met haar superbe, welklinkende stem daar voorlopig nog altijd prima mee weg komt. Oprechte country zonder echt country te zijn laveert ze handig tussen Ilse Delanghe, Courtney Marie Andrews en Sinead O’ Connor met nieuwe songs die ze een aan hoog tempo blijft schrijven.  En als die de kwaliteit behouden van pakweg I’m Alright dan komt dat zeker goed.  Haar onstuitbaar enthousiasme zorgt er soms wel voor dat ze in haar bindteksten zichzelf voorbij snelt maar haar core-business overtuigt zondermeer.

Voor de eerste verrassing van de dag tekende Helena Deland uit Quebec, Canada die ons middels een masterclass songwriting bij het nekvel greep.  Solo op een groot podium presenteerde ze het meeste materiaal uit haar eerste solo-lp ‘Someone New’ maar ook de recentste single Swimmer gaf aan dat haar songs van een hoge diversiteit aan melodie en harmonie getuigen. Zo ergens tussen de songschrijfkracht van Laura Veirs en de pastorale schoonheid van Agnes Obel als u wat richting behoeft.  Zéér verrassend, zéér mooi…

Even liet ze zich uit het lood slaan door en wel erg opdringerige fan die beweerde dat hij speciaal vanuit Adelaide was afgezakt om haar te zien, maar na Fill The Rooms, de beverige afsluiter van haar wondermooie debuutplaat ‘Someone New’ van vorig jaar, gaf ze hem een koekje van eigen deeg in haar moedertaal: “Et moi, je suis venu de Quebec pour vous voir.”

Intussen werd het theaterpodium alweer bevolkt door volk uit Sint-Niklaas met Pauwel die kleine, fijne popminiaturen zeer klassevol presenteerden met een nieuwe plaat onder de arm ‘Dear’.  De fragiele, breekbare stem van Pauwel valt nog het best te vergelijken met die van Conor Oberst van Bright Eyes. Americana uit het Waasland die op een hoog niveau gepresenteerd werd want de groep rond Pauwel De Meyer is een uitgekiende bende topmuzikanten. Het torment en de wanhoop in de muziek werd ter plekke gerelativeerd door Pauwel die stelde dat “alles goed komt". Het venijn zat in de staart van de set waarbij met Sister bijna op een Mercury-Reviaanse manier stormachtig werd afgesloten.

Op de main stage werden we vervolgens ondergedompeld in een heel andere sfeer. Zangeres, modefreak en topperformer Sylvie Kreusch kwam op in een lange zwarte jurk van stretch stof, sixties zonnebril parmantig op het neusje, een sjaaltje op het hoofd en aan haar voeten lange laarzen die perfect gemaakt waren voor een walk-over. Met heel veel attitude transformeerde ze C-Mine op een ongewoon vroeg uur in een zwoele club met een setlist die voor drie vierde bestond uit songs afkomstig van ‘Montbray’ en voor één vierde met nummers van ‘BADA BING! BADA BOOM!’ aangevuld met Just A Touch Away.

Recente single Girls bleef in de lade, maar meer girlpower zouden we niet krijgen. Kreusch smeet zich helemaal en moest haar zweet afdrogen met het T-shirt van drummer Simon. Dat krijg je als je Franse flair mixt met Vlaamse werklust!

Hoogste tijd voor een ouwe getrouwe op Little Waves want Marble Sounds mocht, op algemeen verzoek, een derde keer terugkeren en ze deden dat met verve én met een fors strijkkwartet. Ook altijd fijn, zo een thuismatch voor gitarist en sterkhouder Gianni Marzo die zijn roots uit Genk ruilde voor een verblijf in Gent. Een letter maar een wereld van verschil.

Zanger-pianist Pieter Van Dessel ventileerde enige ongerustheid over de nieuwe songs maar dat was niet nodig want ze konden instant overtuigen. Hun songs blijven als bloemen in de knop die gaandeweg en gestaag open bloeien tot statige anthems.  Wij onthouden vooral These Paintings Never Dry van hun lp ‘Tatou’ uit 2016.

De winnaar bij subtiele knock-out was voor ons toch Andy Shauf, wellicht de meest frêle en breekbare artiest in het muzikale landschap. We zagen hem een allereerste keer als support van The Posies in Muziekodroom Hasselt en we zijn hem blijven volgen want hij speelde die avond The Posies naar huis.  In Genk presenteerde hij vooral zijn plaat uit 2021 ‘Wilds’ maar de man zit niet stil en ook zijn nieuwste dubbel-single Satan/Jacob Rose kreeg een prominente plek op de playlist. 

Onwaarschijnlijk hoe de muzikanten bijna wedijveren om het meest ingetogen te spelen. Verstilde popsongs in een warme deken van seventiesklanken die de onvoorwaardelijke aandacht van het zeer respectvolle muziek verdienden. Muisstil was het waarbij de minzame Shauf op een gegeven moment met een monkellachje repliceerde “Are there any questions?” Schoon, zeer schoon concert.

Tussen al dat indie-gewemel stond plots MEAU in de theaterzaal. De nog erg jonge Utrechtse zangeres Meau Hewitt (21) scoorde een gigahit met Dat Heb Jij Gedaan. In eigen land was 3FM er snel bij, hier sprong MNM meteen op de kar en ook via TikTok verspreidde haar muziek zich als een lopend vuurtje. Een vreemde eend in de indiebijt dus, maar geen lelijk. Het komende uurtje zou ze bewijzen haar plekje op de affiche waard te zijn.

Meau bracht haar Nederlandstalige pop met een even uitgebreide band als Andy Shauf, stond nog een beetje houterig op de planken (behalve dan tijdens slotnummer Afgesloten, maar wist moeiteloos de harten te veroveren met haar coming-of-age liedjes, slimme covers zoals die van Amsterdam (Nothing But Thieves) en Avond (Boudewijn De Groot) en enkele welgemikte gitaarsolo’s die haar gitarist recht uit een eighties powerballad teleporteerde naar het heden.

Haar verbrande hand verhinderde haar zelf gitaar te spelen in Helen, maar een pianosolo zat er wel in en vooral: met Blijf Rijden heeft ze geheid een volgende hit vast. Hier gaan we nog veel van horen!

Ook de experimentele AFF-stage leverde een aangename verrassing in de vorm van een performance van meester-gitarist Geoffrey Burton en Sara Yu Zeebroek.  Burton, wellicht de meest getalenteerde gitarist van de Lage Landen en ver daarbuiten presenteerde een soort van gecrashte krautrocktechno die het ene moment leek op Oost-Duitse animatiemuziek en het andere moment op een ontplofte discobunker.  Heerlijke gitaristische soundscapes tegen een achtergrond van kleurrijke en kunstige animatie van Sara Yu Zeebroek.

Even proefden we ook van de Turkse rock van Gaye Su Akyol. De flamboyante, jonge zangeres liet zich omringen door vier muzikanten in zwarte pijen gestoken en met een zwart Teenage Mutant Ninja Turtle-maskertje voor en diende een hete soep op gekruid met ingrediënten van overal: van Ottomaanse folk, grunge, woestijnpsychedelica tot countryklanken en surfrock.

Onze jonge buurvrouwen vonden het geweldig en zongen elk nummer overtuigend mee, de lange zwarte haren wild heen en weer slaand. Wij verstonden er helaas niet veel van kwamen ook niet echt in de sfeer. Tof dat een act als deze kan, maar we kregen er niet echt grip op.

Even ongrijpbaar is het talent van headliner Ryley Walker dat onstuitbaar alle hoeken van alle kamers blijft verkennen. En dat bleek want wie kwam voor een verstild optreden in de geest van zijn held Nick Drake was aan het verkeerde adres want het was “saturday night  and time to rock out” en met zijn bonkige maten op drums en bas werd een grillig pad bewandeld dat wisselde van psychedelisch naar jazzy progrock naar rauwe punkfolk. 

Bij ieder nummer werd een verse gitaar uit het rek gehaald die vervolgens briljant mismeesterd werd door Walker die er wel zin in had en zijn ongenoegen liet blijken over het publiek in Brugge de dag ervoor dat het geheel blijkbaar niet zo ‘gelust’ had.  Zijn voorliefde voor de Belgische friet met mayonaise en de verwondering over de letter verschil in Genk en Gent waren onderwerp van zijn bindteksthumor die wel gesmaakt werd. Grillig goed. 

Geheel murw sleepten we ons tenslotte nog een laatste keer naar de main stage voor headliner Villagers. Het was knokken voor een plekje en ook Conor O’ Brien was blij terug te zijn en had er zin in om eindelijk album ‘Fever Dreams’ (2021) voor te stellen. De plaat mocht zich wentelen in positieve recensies, maar bracht geen groot commercieel succes. Er werden ook maar twee singles uit gelicht en ja The First Day en So Simpatico zaten in de setlist waarin verder ook “gecherrypikt” werd uit de vorige vier albums.

Een nummer als Circles In The Firing Line kreeg naderhand ook nog een clip en terecht, want dit nummer dat eindigt in “us doing the Sex Pistols’ (aldus O’Brien) vormde het centrale hoogtepunt in de set. De intensiteit van O’Briens zang bleek na twaalf jaar nog niets afgebot en de subtiele streepjes klarinet, trompet maakten dit een waardige opvolger al was de show wel een tikkeltje kort.

Dat vond de frontman blijkbaar ook, want nadat de zachte saxofoon in So Simpatico het grootste deel van het publiek al uitgewuifd hadden, kwam hij nog eens terug om solo op zijn gitaar en met vocale steun van de dappere volhouders nog een kippenvelversie van Nothing Arrived te brengen. Het was het enige nummer uit ‘{Awayland}’ dat passeerde, maar wat een afsluiter!

De editie van Little Waves valt volgend jaar op 15 april 2023. Zonder ongelukken tekenen we graag terug present want eens te meer bewees het festival een zeer fijne muzikale neus te hebben. Wel werk maken van de foodtrucks tegen dan, want dat was dit jaar toch wat mager.

Laurens Leurs & Marc Alenus