Helena Deland - Someone New

Luminelle Recordings

Waar bleef de debuutplaat van Helena Deland in de eindejaarslijstjes?

Na vier ep’s in de reeks ‘Alltogether Unaccompanied’ bracht de Canadese singer-songwriter Helena Deland eindelijk haar debuutplaat uit. Samen hadden die vier ep’s ook een album kunnen vormen, maar Deland koos ervoor om het project op te splitsen in kleinere delen, waarbij ze de tracks met een vergelijkbare sfeer en/of thema samenvoegde. Elk deel klonk dus anders naargelang het gekozen palet van instrumenten en manier van zingen.

Op ‘Someone New’ pakte Deland het op een meer conventionele manier aan, hoewel het dit keer gaat om een verzameling van dertien nummers. Een behoorlijke brok muziek dus, maar de plaat werd wel overladen met positieve kritieken. Desondanks dook ze nergens op in eindejaarslijstjes. Daarom deze kleine reminder: er ligt misschien nog een onontgonnen parel op jou te wachten.

Op de plaat vind je fragiele folktronica gezegend met mooie, beeldrijke teksten en fantasierijke soundscapes. Van de openingszin tot het laatste, gedempte akkoord is ‘Someone New' een doorwrochte oefening in kwetsbaarheid, waarbij Deland zichzelf toont als iemand die vastzat in een eenzijdige relatie, maar toch trouw bleef. “I hate to be your dog / But I've got everything to gain / From your hand on my head”, zingt ze daarover in Dog met lichtjes trillende en haperende stem over een kale beat.

Pas aan het eind van het album, in Fill The Rooms, lijkt ze eindelijk afstand van haar overheerser te nemen, al blijft het vagevuur van de twijfel knagen, want ze smeekt Michael (de naam duikt op in de single Truth Nugget) ook om terug te komen. “The last thing you hear / Is me screaming “Come back! / Fill the empty rooms with music”, zijn haar laatste woorden. En zo blijven we in het ongewisse over hoe de relatie afliep.

Maar net dat is het mooie. Vanaf de realisatie dat de relatie een kooi is, in opener Someone New en het bloedmooie Truth Nugget, waarin ze vaststelt dat hij (Michael) een open boek is, terwijl zij het raadsel zich in de andere kamer bevindt, tot de afsluiter mogen we getuige zijn van de twijfels van Deland die, wie in een lange relatie zit, niet vreemd zullen zijn. ‘Someone New’ biedt dan ook talloze kleine momenten van (h)erkenning.

Of het nu gaat over de vlucht in fantasie zoals bezongen in Pale of over de troost die een zus kan brengen, zoals het thema in Lylz (een nummer dat hint naar The Boulanger Sisters) verraadt, het zijn kleine momenten van opluchting: we staan niet alleen. En zeker het pleidooi voor oprecht durven voelen, Clown Neutral, biedt waardevolle levenslessen, hoe schaars en naakt de instrumentatie ook is.

Want ook dat is duidelijk een kenmerk van ‘Someone New’: ook al spelen er op de plaat in totaal elf muzikanten mee (inclusief Deland zelf), toch staat hier geen noot te veel op en is er veel ruimte voor stilte en krijgt elke aangeslagen snaar de ruimte om te resoneren, zelfs hoogtepunt en centerpiece Seven Hours blinkt vooral uit door de niets verhullende naaktheid.

“Spending this much time in my naked body’s / Not making it familiar to me”, zingt Deland in Pale. En in Comfort/Edge klinkt het: Give me comfort, give me edge / Make it easy, make me beg / Let me come for calm and peace / Never stop surprising me.” Ze maakte ook een plaat die niet snel gewoontjes zal aanvoelen. En iets zegt ons dat deze artieste ons in de toekomst nog aangenaam zal verrassen.