Lenny & De Wespen - X-factor
Arenbergschouwburg, 26 oktober 2018
“Volgens Het Laatste Nieuws zal ik nooit 'The Voice' winnen”, was de reactie op de vraag van eregast Jonas Winterland aan Lennaert Maes, frontman en songschrijver van Lenny & De Wespen, of hij de recensies (“...van die mensen die overdag bij de bank werken en 's avonds beginnen tokkelen voor één of andere website”) al gelezen had. Hoeft ook niet, wat ons (en hem) betreft. Je ziel blootleggen is meer, veel meer dan genoeg.
Echt volgelopen was de Arenbergschouwburg niet voor de release van 'Instant', het laatste werkstuk van Lenny & De Wespen. Maar dat nam niet weg dat de Wespen luid genoeg zoemden en af en toe stevig konden steken. Zelden waren die beestjes minder storend dan daar in Antwerpen.
Lennaert Maes had een stevige rugzak gevuld met eigen ervaringen om ze te delen met het publiek. Dat waren soms herinneringen over liefjes aan wie hij brieven schreef (het titelnummer) of aan het klaarzitten met je vingers op de start- en opnameknop van de cassetterecorder om nummers van de BRT Top Dertig op te nemen zonder het geleuter van de presentator (Radio). In zijn songs weet hij het allemaal zo mooi te verwoorden dat het vanzelfsprekend lijkt zonder dat te zijn. En in de Arenberg gaf hij dat alles nog een extra persoonlijke draai door meer details omtrent de achtergrond van die liedjes te geven.
Muzikaal ging het vaak van piepklein naar majestueus, van mandolinesolo's naar massieve gitaarmuren, van eenvoudige, maar efficiënte baspartijen naar tintelende gitaarriffjes. Dat was voor honderd procent de verdienste van de band, die Maes achter zich had staan en die precies wist waar en wanneer ze uit de schaduw kon komen.
Voor Blij werden we getrakteerd op de absolute première van de charmante, nieuwe clip van de hand van Daniel Arruda Massa; Dranouter stond zo bol van emoties dat de deuren van de zaal het maar amper hielden; Hey Marie was prachtig uitgepuurd en werd gebracht in duo met Maes' vaste partner Andries Boone; en Zal Je Dragen was zo overdonderend met die eenzame cimbaal waarop het uitdraaide voor er nog een vulkanisch einde aan werd toegevoegd. Het zijn maar een paar van de hoogtepunten.
En dan waren er nog de extraatjes. Want voor deze toch wel speciale show was Maes' vriend en toeverlaat Jonas Winterland opgedaagd. Samen brachten ze een overweldigende versie van Bram Vermeulens Verlegen; alleen vergastte Winterland ons op zijn “bijna-hit” Het Meisje Uit Het Lied. Met Jan De Wilde werd De Fanfare Van Honger En Dorst eer aangedaan (met drummer Bert Huysentruyt ook nog op trompet) nadat de “halfdooie legende” Anneke Weemaes van onder het stof had gehaald. Uiteindelijk kregen we nog een bisnummer cadeau in de vorm van Springsteen-cover 70 Kanalen dat hier een heel eigen Wespendraai meekreeg.
Dit was een show van een band, die zichtbaar genoot van het optreden, van de genegen, zij het wat ingetogen reacties van het publiek. Het blijft een vraagteken waarom Maes niet meer erkenning krijgt voor zijn warme pareltjes van Nederlandstalige pop en kleinkunst. Misschien is 'X-factor' een optie? Wie er in Antwerpen bij was, weet dat het daaraan alvast niet ontbreekt.
Op 7 november kan je Lenny & De Wespen samen met Eva De Roovere en Jan De Wilde aan het werk zien in 30CC in Leuven.