Leffingeleuren - Dag 3: Van stilte tot (vrolijke) chaos

De Zwerver, 12 september 2025 - 14 september 2025

Na twee festivaldagen hadden de bezoekers van Leffingeleuren al wat meegemaakt: schurende gitaren en muzikale uitstappen naar onder andere country, grime en Afrobeat. Terwijl de familiedag zich zondag rond de kerktoren ontplooide, stonden er in de concertzaal en Apollo-tent opnieuw een reeks kwalitatieve bands op het programma. Voor elk wat wils!

De Canadese singer-songwriter Whitney K mocht met zijn bandleden de zondag aftrappen in de Apollo-tent. Aanvankelijk stonden er amper een paar handenvol toeschouwers voor het podium, maar gaandeweg sijpelde het volk binnen. Dit was de eerste in een reeks van zestien concerten en dus excuseerde Konner Whitney zich vooraf: misschien moest de band nog een beetje zoeken. Overbodig, zo bleek. De nummers vloeiden soepel en de laatste festivaldag werd boterzacht ingezet. Konner bracht teksten, rijkelijk voorzien van positieve levensverhalen, ondersteund door een bassist, gitarist en drummer die ook de backings voor zijn rekening nam. Met nieuwe plaat onder de arm kregen we verse songs als Lately, Heaven en Jolene te horen. Iets vroeger dan gepland zat de set erop, maar hierdoor was er nog ruimte voor een verzoekje. Song For A Friend werd door het publiek opgeëist. Geen foute keuze, want live barstte het nummer krachtig open.

Tje mocht de concertzaal openen. De groep eindigde in 2024 als derde in Humo's Rock Rally, speelde deze zomer op heel wat festivals en heeft een korte tour doorheen het VK achter de rug. Begin 2026 verschijnt het debuutalbum, dat gevierd wordt met een releaseparty in de AB, waarvoor we alvast persoonlijk uitgenodigd werden. Tje is als naam misschien een verkleinwoord, maar dat geldt allerminst voor de sound, die ze voortbrengen. In minimale bezetting - zangeres Lindy Versyck, instrumentaal ondersteund door Melvin Slabbinck en Klaas Leyssen - zetten ze een groots geluid neer. Slabbinck en Leyssen bespelen gitaar en bas, terwijl ze tegelijk ook elektronische beats en geluiden afvuren. Uiteraard mochten we al enkele nummers uit het nieuwe album horen, zoals Always Hardening, maar ook iets oudere songs als Echoes en 2 Doves passeerden de revue, al is “oudere nummers” relatief bij een band die nog maar enkele jaren bestaat.

De gitaar is een veelzijdig instrument. Dat bewees Haiden Pedigo, die met puur instrumentaal gitaargetokkel voor het eerst de Apollo-tent vulde. Hij hield het publiek de hele set lang muisstil en complimenteerde hen daar uitgebreid voor. Het enige dat naast de gitaarklanken te horen viel, waren de bindteksten, waarin hij ruim de tijd nam om ons mee te nemen naar zijn leefomgeving in Texas. De muziek laat zich inspireren door onder andere Genesis en Led Zeppelin. Zo speelde hij Long Pond Lily, een nummer dat volgens Haiden zelf bijzonder moeilijk is om te brengen. Daar was tijdens de nauwkeurige uitvoering nochtans niets van te merken: de Apollo werd moeiteloos meegenomen door de virtuoze en volle gitaarklanken. Naast eigen nummers kreeg ook de soundtrack van 'Brokeback Mountain( een plaats in de setlist. Een bewuste keuze, want volgens Haiden symboliseert die song waar hij van houdt: stiltes in muziek. Stiltes die hij graag zo ver doordrijft dat ze bijna ongemakkelijk worden. Precies zo’n uitspraak illustreerde de humoristische manier waarop hij zich in de bindteksten presenteerde.

Waar bij Haiden Pedigo de gitaar de hoofdrol kreeg, waren die bij het optreden van Surprise Chef weggelegd voor de keys en de vibrafoon. De Australische groep bracht een eigen mix van jazz-funk, die ze zelf "cinematic soul" noemen. Opnieuw een volledig instrumentale band die vooral de kracht van perfect getimed samenspel wist te onderstrepen. De set voelde als één lange groove, waarbij de overgangen tussen de nummers telkens als hoogtepunten aanvoelden en steevast op gejuich uitliepen. De meeste songs kwamen uit het nieuwe album 'Superb', dat onlangs verscheen. Zo passeerden onder meer Sleep Dreams, Fare Evader en Bully Ball de revue. Complex werd het nooit, maar dat hoefde ook niet. Met slim gekozen, repetitieve klanken wisten ze een bijzonder funky sound neer te zetten. En net wanneer de muziek dreigde af te glijden richting "elevator music", gooiden ze er telkens een unieke synthlijn of frisse groove tegenaan die alles weer opleukte.

Dankzij Babe Rainbow werden we geteleporteerd van een kletsnat Vlaams dorpsplein naar een tropisch surfersparadijs met de naam Byron Bay. De vier langharige bandleden zorgden voor een instant zomergevoel in Leffinge. Dit is exact waar de band sterk in is: overal waar ze landen, verandert de boel in een geïmproviseerde beachparty. De overvloedige reverb op de stem van frontman Angus Dowling versterkte de psychedelische sound die ze willen brengen en werkte onzuiverheden netjes weg. De set begon met sixties-psychedelica en eindigde in zonnige surfpop en disco. Het publiek ging met elk nummer meer bewegen. Toen de toeschouwers spontaan om een bisnummer riepen, werd duidelijk hoe goed de band gescoord had. Helaas liet het tijdsschema niet toe dat de uitstap naar Byron Bay verlengd werd.

Bij de eerste noten van Meltheads was de zaal nog maar halfvol en dachten we al dat het hierbij zou blijven. Een ietwat naïef - jawel! - gedacht, want niet veel later waren ook de laatste lege plekken opgevuld. Het optreden in Leffinge was meteen ook de laatste halte van de 'Decent Sex'-tour. Logischerwijs passeerden naast grote hit Naïef ook meerdere nummers uit die plaat de revue. Bovendien trakteerde de band ons op een exclusieve preview van een nummer dat nog in de maak is: Immoral. De verwachtingen werden volledig ingelost: een stevige portie punkattitude, een hyperenergieke frontman in de persoon van Sietse Willems en drummer Simon De Geus die het publiek geregeld verblijdde met een flitsende drumsolo.

Clap Your Hands Say Yeah werd amper twee maanden na de editie van 2024 met veel enthousiasme als eerste naam voor het festival aangekondigd. Naar aanleiding van de twintigste verjaardag van het debuutalbum trekt frontman Alec Ounsworth met band door Europa en de enige Belgische halte was Leffinge. Meteen maakte de zeurderige, soms overslaande stem van Ounsworth indruk. Ze sneed dwars door merg en been en kwam vooral bij de hitgevoelige nummers, zoals The Skin Of My Yellow Country Teeth en Upon This Tidal Wave Of Young Blood goed tot zijn recht.

Het staat buiten kijf dat het festival en de bezoekers een zwak hebben voor stevig gitaarwerk en dus was het geen verrassing dat postpunkiconen Black Lips als afsluiter stonden geprogrammeerd. Hun handelsmerk? Een onmiskenbare rock-’n-rollattitude en concerten die steevast ontaarden in een vrolijk zooitje ongeregeld. Het resultaat: een uitgelaten sfeer en een regen van lege bekers die door de lucht vlogen. De band serveerde een mix van oud en nieuw werk, met onder meer Dirty Hands en Get It On Time kort na elkaar. Afsluiten deden ze met oorwurm Bad Kids, een anthem dat ongetwijfeld nog lang in vele hoofden is blijven nazinderen.