Leffingeleuren - Dag 2: geen wafels, wel tiengangenmenu

Zaal De Zwerver, 13 september 2019 - 15 september 2019

Leffingeleuren  - Dag 2: geen wafels, wel tiengangenmenu

Een zalige nazomerzon, een spannende affiche met slechts een paar lastige overlappingen en een uitverkochte dag zonder dat het aanschuiven of over de hoofden lopen was. U begrijpt het al: we genoten alweer van een daguitstapje naar Leffinge. Helaas konden we van de garnaalkroketten (Uitverkocht, mijnheer") en de wafels ("Gesloten, mijnheer") niet snoepen, maar Leffingeleuren bood genoeg lekkers om de muzikale honger te stillen. Over de fijne delicatessen die Ayco en Eppo serveerden tijdens duyster.live schreven we een apart stukje. Hieronder nemen we je mee langs de Grote Zaal, het Café en de Kapel.

Wat is het leuk om een band al om halfvier ’s middags het beste van zichzelf te zien geven! The Blinders stopten een paar straffe songs - Gotta Get Through en Brave New World - vooraan in de set, hetgeen ongetwijfeld heel wat nieuwsgierigen in de Grote Zaal hield. De Britten brengen het type rock dat velen hen al voor deden, maar het charisma van frontman Thomas Haywood en de soms dreigende opbouw van de songs, maakten de show in Leffinge best wel tot een puik optreden. Een band die we binnenkort wellicht in grotere zalen terugzien?

“Ik heet blijkbaar Billy”, zei Bill Ryder-Jones laconiek nadat de lokale MC van dienst hem zo had aangekondigd. Hij was één van de eerste namen, die Leffinge dit jaar voor het festival kon strikken, wij vonden het een van de hoogtepunten van de dag (zie ook zijn tweede, ingetogen piano-setje bij duyster.live). Ryder-Jones liet de recentste plaat ‘Yawn’ op twee songs na in de backstage en bouwde de set op rond voorganger ‘West Kirby County Primary’ uit 2015. Tien songs lang genoten we van zijn onderschat songschrijverstalent (zie ook vroegere band The Coral, waarvan hij elf jaar later blijkbaar nog altijd de gitaarriem gebruikt). Catharine And Huskisson ademde Cigarettes After Sex (maar Ryder-Jones' liedje is ouder), Two To Birkenhead had van Pavement kunnen zijn en in afsluiter Satellites leek hij een streepje Where Is My Mind? te hebben verstopt. Hij was oprecht gelukkig dat hij in Leffinge mocht staan. Wij waren dat ook.

Sinds Idles en Shame weten we dat live shows weer iets vettiger mogen zijn. In dat rijtje past ook Crows, dus hadden we die naam dik aangekruist in ons parcours. De opgefokte postpunk herleidde die andere hype Fontaines D.C. tot ideale schoonzonen. Zanger James Cox vocht een strijd uit met twee microfoons, maar de enige verliezer van de avond was onze collega van Luminous Dash wiens pint sneuvelde toen Cox tijdens Hang Me High de zaal indook. Hoe meer de set verderraasde, hoe meer ledematen we te geef hadden. Veiligheidshalve gingen we met ons zieltje gaan schuilen in de kerk van Leffinge (maar dat was vooral omdat Bill Ryder-Jones daar op ons zat te wachten). We houden alvast in de gaten wanneer Crows in het najaar nog eens een Belgische zaal aandoet!

Charlotte Adigéry wordt een gouden toekomst voorspeld. De broers Dewaele namen haar onder de vleugels en dat opent deuren. Als er één ding is met hypes, is het dat we daar met een sceptische kijk op de zaak naar kijken en luisteren, maar Charlotte beschikt over een zeer uiteenlopend stembereik en tonnen charisma. Door hiphop te combineren met dansbare beats - haar kompaan aan de knoppen deed De Zwerver daveren - ontstond een schuchter dansfeestje. We zagen een artieste die zowel vocaal als qua uitstraling je hart beroerde en meteen ook op de dansheupen werkte. En daar kan nooit iets mis mee zijn. Wat een talent!

Intussen was de nacht gevallen over Leffinge en was het tijd om wat gas terug te nemen. Steve Gunn hielp ons onthaasten met rustig voortkabbelende gitaartapijten, die zich toch venijnig in je vasthaakten. Gunn en zijn band (met onder andere Tommy Denys van Les Ateliers Claus op basgitaar) waren in Leffinge voor de laatste stop op de tournee door Europa. Het werd een uurtje gelukzalig ronddobberen. Of, zoals Steve Gunn zelf zong tijdens slotsong Way Out Weather: “Waves are crashing calm and free”. Beter kunnen we dit optreden zelf niet samenvatten.

Na Steve Gunn (en The Germans iets verderop) was het moeilijk aanklampen bij Brutus. Stefanie Mannaerts schreeuwde zich als vanouds de ziel uit het lijf en geselde tegelijkertijd de drumkit. Het blijft ons een raadsel hoe je zo’n work-out een uur volhoudt. Misschien moeten wij toch eens minder met een pils in de hand een avond knikkebollend naar bands staan staren? De subtiliteit, die de songs op plaat wel nog hebben, wordt tijdens de live shows geofferd aan de maalstroom waar Brutus het publiek wil in meesleuren. En dat was in Leffinge niet anders. Toen Sugar Dragon iets na middernacht de zaal haast verkoold achter zich liet, waren we blij bij de overlevenden te zijn.

Ook op zaterdag kon je in het café De Zwerver terecht voor een handvol optredens. Wij konden er twee meepikken. Na The Blinders was Valley Maker een vroeg rustpunt. De folkrock van het eenmansproject van Austin Crane werd een goeie opwarmer (ook letterlijk) voor die andere oase die we later op de dag in de kerk van Leffinge zouden meemaken. Net na duyster.live speelde in het café Molly Sarlé. “Ik ben vanmorgen om vijf uur opgestaan in het Ierse Cork om hier voor jullie te spelen. Ik hoop dat jullie het goed stellen”. Ze nam ons mee door haar onlangs verschenen debuutplaat ‘Karaoke Angel’, maar wat ons het meeste bijbleef, was de prachtige verhalende versie van Werewolf, de stokoude cultsong van outsider folkie Michael Hurley (ooit nog gecoverd door Cat Power op ‘You Are Free’).

Ook in De Kapel viel er allerlei moois te beleven.

We waren door omstandigheden te laat om Conjunto Papa Upa aan het werk te zien. Ook van Martha Da'Ro, één van de grote talenten binnen de Belgische urbanscene, zagen en hoorden we enkel de twee laatste nummers. Maar dat was ruimschoots voldoende om ons een eerste moment van ontroering te bezorgen. Met die soulvolle stem en uitstraling deed ze een warme gloed over je neerdalen, waardoor je tot innerlijke rust werd gebracht. Maar ook de dansheupen werden aangesproken door de opzwepende klanken die je kreeg voorgeschoteld. Artieste om in het oog te houden.

Satanique Samba Trio gebruikt zijn Braziliaanse roots als uitgangspunt en voegt daar voldoende mysterieuze klanken aan toe om je niet te moeten vervelen. Bij Leffingeleuren schoven ze Zappa, Beefheart en Tom Zè naar voor als referentie. Daar konden we ons zeker vinden. Net als Frank Zappa ging het drietal op reis doorheen kleurrijke en vooral bevreemdend aanvoelende landschappen en kleurde het bewust buiten de lijntjes door voortdurend te experimenteren. De Braziliaanse muziek was dan de extra kers op de taart, die smaakte naar meer.

Omgeven door een psychedelisch rookgordijn – dat mag je letterlijk nemen - dompelde Peaking Lights , een duo dat elektronische muziek, pop en disco verbindt tot één geheel, je onder in een vreemd aanvoelende atmosfeer. Dat zou trouwens de rode draad vormen door alle optredens in De Kapel. Peaking Lights gaf het elektronisch vernuft een dreigende ondertoon mee. Dat niet iedereen zich hier kon in vinden, is begrijpelijk. Wij genoten echter met volle teugen.

Mystic Braves keerden met ons terug in de tijd. Getooid in hippiekledij waanden wij ons even in de psychedelische sixties. Maar gedateerd klonk dit alles zeker niet. Eerder werd de surfrock een nieuwe invulling gegeven door de laidback aanpak en bijhorende aankleding te combineren met dansbare songs, die stil staan moeilijk maakten. Naar het einde van de set werden alle registers opengetrokken met een ontketend publiek als resultaat.

The Germans willen het het publiek zo oncomfortabel mogelijk maken. En dat mag u dan als compliment zien, want een label kleven op de muziek is schier onmogelijk. Bands, die voortdurend die confronterend aanvoelende grens verleggen, doen ons alvast genieten tot de toppen van de tenen. De bijdrage van Charlotte Adigéry voor William mag je beschouwen als één van de hoogtepunten, maar eigenlijk was heel dit concert een onaardse ervaring. De bonte en kleurrijke wereld van The Germans is er dan ook één waaruit je niet meer wil of kan ontsnappen.

Zonder echte toppers op de affiche, maar met welgemikte kwaliteit en een neus voor talent-aan-de-vooravond-van-de-doorbraak, mocht Leffingeleuren vandaag helemaal terecht het bordje “Uitverkocht” bovenhalen. Een hart onder de riem voor andere organisatoren die achter de grote namen moeten vissen. En een groot hart voor de artiesten en het publiek die het ook vandaag erg naar de zin hadden!

Met Erik Van Damme

16 september 2019
Christophe Demunter