Leffingeleuren - duyster.live: de tijd stond heel even stil

Zaal De Zwerver, 13 september 2019 - 15 september 2019

Wist je dat temidden het knusse festival Leffingeleuren in de dorpskerk nog een dromerig eilandje zit verstopt? De kerk van Leffinge mocht van mijnheer pastoor net als vorig jaar een avondje omgetoverd worden tot de perfecte setting voor duyster.live. Eppo Janssen en Ayco Duyster lieten de nog steeds gemiste radioshow heel even weer ontwaken aan de hand van drie korte sessies en een mooi afsluitend optreden van Marissa Nadler.

De jonge pianist Mirek Coutigny won onlangs het lokale muziekconcours Verse Vis en mocht vandaag zowel in de grote zaal als in de kerk de spits afbijten. Piano en beats werden een kwartiertje lang mooi gedoseerd. Zelfs al ontbrak die ene toetsaanslag, die ons kippenvel had moeten geven, het was aangenaam vertoeven in het veelbelovende universum van Coutigny.

duyster.live is misschien wel enige concertconcept waarbij de pauzemuziek even belangrijk is als de optredens zelf. Het was dus spannend uitkijken naar welke songs Eppo en Ayco zouden selecteren uit de immense duyster-backcatalogue; of uit al het interessante werk dat sinds het heengaan van het zondagavondprogramma nog verscheen.

Het werd een mooie balans tussen classics en recente releases. Zo ging het in het eerste blok van The Album Leaf (2214) naar Weyes Blood spin-off Hand Habits (Placeholder) en Boygenius (Souvenir). Motorpsycho en Jaga Jazzist (Pills Powders and Passion Plays) en een nieuw, shoegazy nummer van DIIV (Taker) leidden naadloos naar de tweede band van de avond.

Het ter ziele gegane Tomán was destijds vriend aan huis bij zowel Leffingeleuren als duyster en moest dus geen twee keer gevraagd worden of ze een reünie voor dit evenement zagen zitten. “Is dit eenmalig of komt er nog een vervolg?”, vroeg Ayco Duyster aan de band. “Misschien”, was het mysterieuze antwoord. Waarna de band al musicerend zichzelf en het publiek twee songs lang een gelukzalige glimlach cadeau deed. Dit smaakte zo erg naar meer!

Net als Mirek Coutigny mocht ook Bill Ryder-Jones twee keer aantreden vandaag. Na de puike set mét band (zie elders), schoof hij in de kerk alleen achter de vleugelpiano, zich verstoppend achter de zonnebril. Hij gaf zijn ziel bloot tijdens Don’t Be Scared I Love You en And Then There’s You. Ter inleiding van dat nummer verwittigde hij ons “I almost always fuck this up…", waarna hij zich gauw voor zijn vloekje excuseerde bij de heiligenbeelden in de kerk. Na de songs uit ‘Yawny Yawn’, de piano-herwerking van zijn recentse plaat ‘Yawn’, sloot hij af met Seabirds, ongewild mooi begeleid door de piepende kerkdeur.

Bij elk van de drie showcases hadden we gerust nog wat kunnen blijven snoozen. Dus waren we blij dat Marissa Nadler wel een bijna volwaardige set mocht brengen. Nadat ze solo had geopend met Poison, vervoegde de gitarist haar op het podium om samen drie kwartier lang de gitaren te versmelten tot heerlijke dreampop. Na een drietal songs uit het vijf jaar oude 'July' focuste de set op het vorig jaar verschenen album 'For My Crimes'. Tijdens songs als het titelnummer daarvan of Strangers leek de tijd heel even stil te staan. De aanwezigen waren zodanig met verstomming geslagen dat Marissa Nadler het haast té rustig vond in de kerk en het publiek aanporde toch eens van zich te laten horen.

Helaas stond de tijd in de echte wereld niet stil, want toen het negen uur geworden was, moest Nadler kiezen tussen de twee songs die nog op de setlist stonden. Said Goodbye To That Car bleef in de sacristie, maar het bloedschone Blue Vapor was een prachtige eindnoot van een gesmaakt optreden, en vooral een gesmaakte duyster.live.

Misschien had Tomán de vraag moeten terugspelen naar Ayco Duyster: “Is dit (weer) eenmalig of komt er nog een vervolg?”. Tegen zo’n jaarlijkse dosis duyster.live in Leffinge zouden wij alvast geen neen zeggen. Meer nog, geef iedereen maar een voorschrift voor zo’n muzikale dosis tegen donkere herfstdagen en tegen de pijn van het zijn. De wereld kan er alleen maar beter van worden!