Leffingeleuren 2018 - Zondag Hoogdag

De Zwerver, 13 september 2018 - 15 september 2018

Leffingeleuren 2018 - Zondag Hoogdag

Zondag is traditioneel familiedag, ook in Leffinge. Het lekkere nazomerweertje, de vele foodtrucks en diverse vormen van animatie zorgden voor een overvol dorpsplein en een gezellige ambiance. 

De artiesten moesten het met een pak minder volk stellen. Bij Swedish Death Candy, met bandleden uit Italië, Engeland en Zuid-Korea, maar met thuisbasis in Londen, waar de bandleden elkaar in een gedeelde liefde voor harde, fuzzy psychrock vonden, kon je het in de kapel aanwezige publiek op twee handen tellen. Gelukkig trok de met grote adoratie voor Black Sabbath gebrachte muziek geleidelijk meer geïntereseerden, maar er bleef meer dan voldoende plaats voor iedereen. 
 
Min of meer hetzelfde verhaal bij de eerste band in zaal de Zwerver: Vaudeville Etiquette, uit Seattle en opgebouwd rond de zeer enthousiaste zangeres Tayler Lynn en zanger-gitarist Bradley Laina. Zondag werd door de organisatie als “Rootsdag” aangekondigd en deze Amerikaanse band kon meteen tellen. Dit was een intrigerende rockband met erg intense sound, die je normaal van “oudere bands” zou verwachten. Meteen een schot in de roos van bij het eerste, Belgische optreden. 
 
In dezelfde afdeling mocht ook Michael Nau opdraven, al was hij voor de grote zaal misschien een beetje te braaf en breekbaar. De mix van gospel en country bleek immers een nogal statisch gebeuren, volledig in contrast met de voorgangers, waar de spetters vanaf vlogen. Het trio had misschien beter in een soort speciale roots-'duyster'-sessie in de kerk het derde album voorgesteld aan het Belgische publiek.
 
Buiten bleef het fijn vertoeven tot The Ostend Street Orkestra je tot de orde riep. Deze muzikale parade deed nog het meest denken aan de rouwstoeten, die je in New Orleans kan ontdekken, maar dan met figuren weggelopen uit de serie 'Bevergem'. Wij herinneren ons vooral dat het vooral luid en repetitief was. 
 
Ondertussen was de grote zaal aardig volgelopen voor het Californische The Devil Makes Three. Niet verwonderlijk want de band was karig met optredens in de lage landen op deze tour. Vanaf de eerste noten hing het publiek dan ook aan de lippen van gitarist-zanger en opperhoofd Pete Bernhard, terwijl banjospeler Cooper McBean voor ieder nummer wel een nieuwe banjo tevoorschijn toverde en contrabassiste Lucia Turino het allemaal vanop een afstand gadesloog. 
 
Het laatste akkoord was nog niet aangeslagen of het was reppen naar de kapel, waar Ben Miller Band acte de prescence gaf. Het kwartet is ondertussen al een tijdje van onder de vleugels van ZZ Top vandaan en heeft op eigen kracht Europa al enkele malen platgespeeld. De band begon met twee nummers uit het nieuwste album ‘Choke Cherry Tree’, waarnaar je spijtig genoeg te hard moet zoeken in de doorsneeplatenzaak. Want als er één rootsband is, die niet voor een gat te vangen is, dan is het de Ben Miller Band wel. De even unieke als onweerstaanbare mix van bluegrass, country, blues en rock, al dan niet op zelfgefabriceerde instrumenten, breekt iedere keer potten. Na twee nummers stond Miller al bovenop de transportkisten zijn kornuiten aan te sporen tot geweldige prestaties. En fans weten dat, eenmaal Ben op zijn kistje staat, het alleen maar beter wordt. 
 
Na al dat rootsgeweld moest er terug wat vlam in de pijp komen, zo leek de organisatie geredeneerde te hebben, en plots stonden daar drie puisterige tieners en een vranke jongedame op het podium van de kapel. Het Australische kwartet Amyl & The Sniffers grossiert in de muziek die Australië groot maakte: onversneden rock-’n-roll dus. Het zou om de kleinkinderen van de mannen van Rose Tattoo kunnen gaan, die enkele dagen eerder ook België aandeden. Deze tieners waren duidelijk opgegroeid met Airbourne, AC/DC en Cosmic Psychos door de havermout gemixt. Tekstueel werden vooral tienerproblemen - losers, blowjobs en pleasure - aangestipt. Terwijl de jongens de boel strak hielden, kon Amyl vrolijk rondstuiteren op het podium, het publiek begroeten en haar ding doen; een beetje zoals bij Cocaine Piss of Idles, die vorig jaar in diezelfde kapel de boel in brand staken. 
 
Als laatste mocht de immer vrolijke Bob Wayne met zijn band in de kapel opdraven; eindelijk échte cowboys in huis. DJ Willie, traditioneel de afsluiter van het feestje in Leffinge, was in zijn nopjes met Bob Wayne, die absoluut niet teleurstelde. Deze geboren frontman weet dan ook als geen ander hoe hij zijn publiek moet inpakken met songs over trucks, vrouwen en barbecues. En het publiek zong alles luidkeels mee. 
 
Tegen de tijd dat Bob Wayne de stekker er in de Kapel uittrok, was er in de grote zaal al geen doorkomen meer aan. Met The Van Jets werd trouwens een oud gebruik terug in ere is hersteld: een band uit Oostende die de boel mocht afsluiten met een greatest hits-show, Het moet tenslotte niet altijd Arno zijn. 
 
Leffingeleuren wist ons drie dagen te boeien met geweldige bands, een evenwichtige mix tussen gevestigde namen en jonge honden en dat in nagenoeg alle genres, gaande van hiphop over garagerock tot postrock en roots. Wij bestellen voor volgend jaar alvast een wafel en kijken uit naar wat het team ons dan gaat voorschotelen op het laastste zomerfestival...
 
Leffingeleuren'18 - dag 3 - 16/09/18 -
18 september 2018
Bert Gysemans