Leffingeleuren 2011 - Twintigers boven

De Zwerver, Leffinge, 23 september 2011

Zondag is sinds jaar en dag een dag voorbehouden voor de oudere festivalganger op Leffingeleuren. Dat het schooljaar voor de verder studerende jeugd dit keer niet meteen na het festival viel, heeft daar enigszins verandering in gebracht.

Regen kon niet beletten dat heel wat mensen opdaagden voor Newton Faulkner. Met viool op cassette – meer oldschool kan je niet worden - en cello op pedalen wist de van dreadlocks voorziene Brit te entertainen. De stem deed ons bijwijlen denken aan Snow Patrol-voorman Gary Lightbody, terwijl het gitaarspel ons een flashback bezorgde naar 2007, toen John Butler op de plaats van Faulkner stond. U begrijpt: slecht kan het niet geweest zijn. 

Dat vond ook het overige publiek, dat verbaasd was plots een nummer te horen dat écht gekend was: met Dream Catch Me had Faulkner eerder dit jaar een bescheiden radiohitje. Met de aanstekelijke vrolijkheid van nummers als UFO of Gone In The Morning zette de zanger het publiek aan het springen, maar het toemaatje – een serieuze toemaat – Bohemian Rhapsody was toch het hoogtepunt van dit optreden.

Dat het drukke dagen zijn voor Balthazar, is wel duidelijk: de band hopt zo nu en dan tussen binnen- en buitenland voor concerten, brengt in oktober debuutalbum 'Applause' uit in heel Europa en zit ondertussen ook nog eens in de studio voor album nummer twee. Toch brachten de Kortrijkzanen, zoals gewoonlijk, een solide set. Kan ook moeilijk anders, met knallers als The Boatman of Fifteen Floors, maar ook de nieuwe nummers konden bekoren. Die lijken iets ingetogener, dromerige gezangen incluis, maar hebben nog onmiskenbaar de Balthazarsound waarvoor de band gelauwerd wordt. Zelfs de majorettes van ’t Schoon Vertier, die in de namiddag te zien waren op het plein en de markt, konden zich niet inhouden en kwamen doodleuk meedansen op het podium.

Singer-songwriter nummer twee van de dag: Donavon Frankenreiter, een surferboy op leeftijd, een dichte vriend van Jack Johnson of gewoon een heel sympathieke kerel. Noem hem hoe je wil, hij werd hoe dan ook graag gezien in Leffinge en nog liever gehoord met zijn aanstekelijke feelgoodrock. Iets meer schwung dan G. Love gisteren en een hoger rock ’n roll-gehalte dan Newton Faulkner een paar uur eerder bleek een succesformule. 

Bij Free kwam Martin Sexton, die iets later solo speelde in Café De Zwerver, meejammen, en bij het plakkerige Don’t Matter hees Frankenreiter een toeschouwer op het podium, die het makkelijke refrein lang nog zo slecht bracht. Heel wat festivalgangers kuierden na het optreden fluitend naar de bar.

Selah Sue, het meisje dat ooit de raad kreeg aan haar bindteksten te werken, begroette Leffingeleuren als een oude vriend. Met Black Part Love en Fyah Fyah toonde Sanne Putseys zich weer de funky vorstin - maak plaats, Paola - van België en Break kon op een empathisch publiek rekenen. Maar toch was het vooral wachten tot het feest losbarstte met This World en Raggamuffin. Klaarblijkelijk genoot Selah Sue er minstens evenveel van als haar gehoor, dat met veel genoegen meebrulde met de tweeëntwintigjarige Putseys.

Alpha Blondy stond bovenaan de affiche van deze editie van Leffingeleuren. Akkoord, met een achtentwintigjarige staat van dienst mag een mens al eens een festival als Leffingeleuren headlinen, maar ons inziens waren er betere afsluiters geweest dan deze peetvader van de Afrikaanse reggae. De politieke statements vlogen in het rond op dansbare nummers als Jerusalem of Les Salauds, maar hoewel de tien mensen op het podium stuk voor stuk rasartiesten waren, konden ze niet overtuigen. 

Misschien lag dat ook wel een beetje aan het feit dat het optreden vijf minuten stil lag, doordat mister Blondy plots eiste dat de band niet meer gefilmd zou worden, “omdat ze niet gewaarschuwd waren.” Zo was het concert niet meer te volgen op het grote scherm. Een behoorlijke klucht. Bij nummers als Ma Tête en Rasta Bourgeois was het toch moeilijk om stil te blijven staan. Helaas moesten we toekijken hoe Leffingeleuren afgesloten werd met een van de pot gerukte reggae-cover van Pink Floyds Wish You Were Here.

Op muziek staat geen leeftijd, vandaar dat jonkies als Baltazar en Selah Sue op deze zondag meer konden overtuigen dan oude rot Alpha Blondy. Maar één band kan geen afbreuk doen aan een festival, waardoor we goedgeluimd neerzegen in ons bed, ons afvragend wat voor affiche Leffingeleuren in 2012 zou gaan ophangen.