LCD Soundsystem - De circulaire economie doorgrond
Paradiso Amsterdam, 11 september 2017
Zelden hadden we zo'n voorverkoopstress als die dag dat het concert van LCD Soundsystem in Amsterdam te grabbel ging (tienduizend kilometer oostwaarts in een hotelkamer zodat de stress niet tot tien uur 's morgens tergde, maar aanhield tot vier uur in de exotische namiddag). Die spanning voelden we gisteren opnieuw toen we in Paradiso op de herintrede van de band stonden te wachten. De anticiperende opwinding bereikte een summum toen op de tonen van David Essex' Rock On de zaallichten uitdoofden. Het beeld van het kinky, lederen, Romeinse krijgerpak dat we in de eroshop om de hoek in de vitrine zagen nog op ons netvlies brandend, konden we alleen maar vaststellen dat James Murphy kwam, zag en overwon.
De muzikanten zochten hun weg doorheen een met instrumenten volgestouwd podium en knalden de avond met twee songs uit het debuut van 2005 op gang. Yr City's A Sucker en een ongeslepen stotterend Daft Punk Is Playing At My House verzadigden de muzikale honger al in de eerste tien minuten. Alles wat erna kwam - het was nog niet eens negen uur - voelde aan als een heerlijke, eindeloze toegift.
Murphy had de set mooi verdeeld over de vier albums van de band, maar liet wel even wachten op het werk uit het eerder deze maand verschenen ‘American Dream’. Hoe straf dat album wel is, voelde je des te meer tijdens het concert. Call The Police krautgroovede als een Stereolab in overdrive naar een onnavolgbare climax; de Indonesische bami rames speciaal in onze maag begon danig weerwerk te bieden! Iets later outten ook American Dream en Tonight zich als instant classics alsof we de songs al ons hele leven meezongen.
De zaal werd meegezogen in de stomende trip van een zevenkoppige draak die als enige objectief van de avond had de voormalige protestantse kerk te reduceren tot een kolkende dansvloer. Nu eens wild pogoënd (Tribulations!), dan weer elkaar omarmend en meewiegend met een haast croonende James Murphy (American Dream; New York I Love You But You're Bringing Me Down).
Op het podium heerste een vriendschappelijk sfeertje. Maar achter de Murphy die naar de bandleden lachte en hen af en toe met voornaam voorstelde, schuilde een orkestleider die al de touwtjes stevig in handen had. Uiterst nuchter - af en toe van een glas rosé nippend - legde hij de zaal ergens halfweg de avond uit wat nog zou komen: "We spelen nu nog vier songs - twee nieuwe, twee oude - dan gaan we even naar de wc en komen we nog terug voor drie songs - een nieuw en een oud". En zo ging het ook. Na anderhalf uur bleven we afgemat achter. Nooit eerder in ons leven hunkerden we naar een glas Heineken - faut le faire! De band kwam terug met drie bissen, eindigend met All My Friends, zo'n ultieme LCD Soundsystem-song waarin alle kraut-, new wave- en indierockinvloeden samensmelten.
Zowel met de plaat als het concert bewees Murphy dat de draad opnieuw oppikken het beste was wat hij kon doen voor de mensheid. Om 't Hof van Commerce te parafraseren... “LCD Soundsystem is nie best, LCD Soundsystem is alleine”. Geen andere band slaagt erin de muziekgeschiedenis zo schaamteloos doch verbluffend te recycleren. De circulaire economie, James Murphy heeft ze volledig begrepen. Laten we de vingers kruisen dat deze tocht langs relatief kleine zalen een opwarming is voor een meer omvangrijke tour in 2018.