La Maschera di Cera - Routineus maar nooit saai
Spirit of '66, 17 maart 2023
Zeventien jaren zijn voorbij gegaan voor deze vaandeldragers van de Rock Progressivo Italiano opnieuw de weg vonden naar de Spirit Of 66 in Verviers. Het was wederzijds een blij en emotioneel weerzien tussen La Maschera Di Cera en de loyale fanbase. Deze aftrap van een Europese tour werd een anthologieconcert naar aanleiding van de twintigste verjaardag van het gelijknamige debuut. Het toonde ook een groep veteranen die, ondanks zes jaar afwezigheid op de podia, zo goed op elkaar zijn ingespeeld en zich zo verheugden over de terugkomst, dat spanning nergens te bespeuren viel.
Drummer Maurizio Di Tollo was er niet bij, maar invaller Andrea Orlando (La Coscienza di Zeno, Finisterre) gaf de muziek een solide ruggengraat. En die muziek klonk nergens bombastisch of belegen. De setlist was bovendien afgesteld op differentiatie. Symfonisch werk werd afgewisseld met door folk beïnvloede, luchtiger arrangementen waarop zanger Alessandro Corvaglia de akoestische gitaar bovenhaalde. Het enige instrument met zes snaren, want La Maschera Di Cera doet het in de seventiestraditie van Le Orme en ELP zonder elektrische gitaar. Corvaglia was overigens goed bij stem en beleefde op het podium zelfs enkele christusmomenten. Neen, Italianen zijn nooit saai.
Ook de anderen wisten de stijlbloempjes te plukken. Toetsenist Agostino Macor kwam de ene keer jazzy en de andere keer lekker pompend uit de hoek. De immer enthousiaste Fabio Zuffanti deed de bas grommen als een beest. Het meeste applaus kreeg Martin Grice. Deze grijze levende legende speelde gastbijdragen op het recentste album ‘S.E.I.’, maar live ontpopte hij zich tot een volwaardig groepslid. Hier stond een stuk geschiedenis op de planken: een halve eeuw geleden was hij de vervanger van Ivano Fossati bij de cultband Delirium. Met zijn sax- en fluitspel was Grice de vrijbuiter van dienst; de papieren aantekeningen vlogen letterlijk alle kanten uit. Toch toonde hij zich nergens dominant en gaf hij het teken aan de mengtafel om Macors keyboards een prominentere plaats in het geluidsbeeld te geven.
Nuova Luce van de superieure elpee ‘Luxade’ kreeg de handen enthousiast op elkaar. Drie stukken uit ‘Le Porte Del Domani’ lieten de schatplichtigheid horen aan Le Orme, ooit het azuurblauwe antwoord op ELP. Een riante tweederde uit de laatste elpee ‘S.E.I.’ deed de temperatuur nog toenemen. Maar het was de encore die de band deed afsluiten met de meest lyrische momenten uit een oeuvre dat de afgelopen twintig jaar de hoogtepunten aaneen wist te rijgen.