La Maschera di Cera - The Gates of Tomorrow

AMS

Hoe breng je veertig jaar na een meesterwerk nog een geloofwaardig vervolg? ‘Felona e Sorona’ van Le Orme wordt beschouwd als een mijlpaal in de Italiaanse progrock. Maar in plaats van het succes nog eens dunnetjes over te doen, gaat La Maschera di Cera met ‘The Gates of Tomorrow’ voor een intense sequel die helemaal op eigen benen kan staan. De emotionele hoogtepunten volgen elkaar op, zoals dat alleen bij Italianen kan. 

Natuurlijk moet de gelijkenis met het Orme-album uit ’73 meteen opvallen. Het in dezelfde stijl getekende hoesontwerp wijst in die richting. De band heeft deze erfenis overigens nooit willen verzwijgen: al in het openingsnummer Back from the Void wordt over Felona gesproken. Voor een goed begrip: op de originele plaat zijn Felona en Sorona twee planeten die langs elkaar heen draaien zonder elkaar ooit te ontmoeten. Terwijl Felona schittert en bloeit, is Sorona donker en overgeleverd aan plagen en rampen. Een soort yin en yang, zeg maar. Maar in het tweede deel wordt het lot van beide planeten omgekeerd.

Ook in structurele zin is ‘The Gates of Tomorrow’ een onbetwistbaar vervolg. Back from the Void opent even spacey als Le Orme’s Sospesi Nell'Incredibile. Met Chant of Him en Chant of Her (met vocalises en sinistere piano) worden de twee tegenpolen opnieuw uitgespeeld. En er zijn de akoestische interludia (hier The 1000 Years' Warfare en de intro van A Word for Two Worlds) die de gesofistikeerde bombast counteren.

En het moet gezegd: de bombast is hier briljant. Met de vintage toetsen van Agostino Macor beschikt men over een enorm arsenaal aan registers om het schaduwrijke drama voor te stellen. De lichtjes hese, robuuste stem van Alessandro Corvaglia en het fluit- en saxspel van Martin Grice (Delirium) geven de muziek een – contradictio in terminis – aardse kwaliteit, terwijl de minimoog en mellotron het metafysische karakter benadrukken. In Dawn in the Temple komt zelfs Steve Hackett even om de hoek kijken, maar het is een ‘zij’ en de naam is Laura Marsano.

De titelsong is meteen ook het orgelpunt van deze ruimtereis en houdt je in een constante wurggreep. Hier wordt alles nog eens uit de kast gehaald: het hoge musiceerniveau, de dynamische opbouw en de textuur. Wie er na driekwartier schitterende muziek nog geen genoeg van heeft, kan ook de originele Italiaanse versie ‘Le Porte del Domani’ aanschaffen. Ook hier gelijken erflater en erfgenaam op elkaar: Peter Hammill schreef voor Le Orme de Engelse tekst voor een internationale release van ‘Felona e Sorona’.