Ken Stringfellow - Bij Ken op café zijn de mensen gelijk en tevree

Crossover Music Pub, 21 februari 2025

Soms duiken oude helden op onverwachte plaatsen op. Zo trapte Ken Stringfellow vorige week een acht weken durende Europese toernee af op locaties die doorgaans onder de radar blijven. Wij pikten het concert in de Crossover Music Pub mee, op het Langerbrugge-eilandje in de Gentse haven.

Stringfellow was al ontwapenend nog voor hij aan het concert begonnen was. Toen hij het podium opstapte, hoorde hij een paar stamgasten fezelen over de man met de lange haren en het vogelhemd. “Ja, Ken, dat ben ik”, stelde hij hen gerust. Even daarvoor stond hij ook al achterin de zaal - tussen de toog en de toiletten - mee te wiegen met de songs van Days Of Ray, de lokale openers die Stringfellow in de loop van de avond nog verschillende keren zou complimenteren. We konden hem geen ongelijk geven, want de songs, die ooit nog in de klas moeten gezeten hebben met liedjes van Squeeeze, Crowded House of The Chills, gingen even vlot binnen als de drankjes, die uit de tap vloeiden. Voor wulpse uithalen of vervaarlijke weerhaakjes moest je niet bij Days Of Ray aankloppen, maar het kwartet met onder andere oude rotten Fred Maenhout (ex-Candy Dates) en Geert Bonne (ex-Gorky) in de rangen vergastte het publiek op oerdegelijke poprock in afwachting van de nineties-ster die stond te popelen om samen met een honderdtal oudere jongeren in zijn catalogus te grasduinen.

We waren eigenlijk instant vergeten dat we oog in oog stonden met de helft van The Posies of met degene die tussen 1998 en 2005 als “vijfde bandlid” optredens en platen van R.E.M. mee kleur gaf. Ken Stringfellow kwam zijn recente plaat slijten en begon de show dan ook met een aantal songs uit ‘Circuit Breaker’. Al die tijd stond een beschonken manspersoon vervaarlijk dicht voor zijn neus te waggelen, maar na een paar nummers sprak Stringfellow hem begrijpend toe: “I have so been where you are” (even later werd de zatlap door iemand van het café toch vriendelijk verzocht zich terug te trekken). Het illustreerde de gemoedelijkheid van het optreden, en hoe “down to earth” de artiest zich gedroeg daar in het café aan de haven. “Daar in dat kleine café aan de haven / daar zijn de mensen gelijk en tevree / Daar in dat kleine café aan de haven / daar telt je geld of wie je bent niet meer mee”… nooit gedacht dat we Vader Abraham ooit zouden citeren in een recensie voor daMusic, maar de oude woorden zijn er boenk op. Elk dorp zou een muziekkroeg zoals de Crossover moeten hebben!

Nadat Circuit Breaker alweer uitmondde in een lovend woordje voor opwarmers Days Of Ray, verklapte hij jaloers te zijn op de Gretsch 61-gitaar van het voorprogramma die nog op het podium stond. “Ik zal doen alsof ik mijn gitaar niet zal stemmen en dan leen ik die”. De nochtans praatgrage muzikant wierp op dat hij slecht nieuws en goed nieuws had: zowel het slechte en het goede nieuws was dat hij maar weinig verhalen te vertellen had. Geen erg, want ’s mans vakmanschap is vooral dat van songsmid en daar wilden we zo veel mogelijk ons aambeeld horen passeren. Daarbij laveerde hij tussen de gitaar en het Roland RD-500 keyboard van Days Of Ray. Zo kroop hij na een mooi Find Yourself Alone, een song van zijn bandje Saltine, dat hij kort na het uiteenvallen van The Posies oprichtte, achter de toetsen om Trust in te zetten. “He, hier zit een sigarettenbrandvlek op toets G2, dat is rock-‘n-roll!”. Zeiden we al dat de sfeer gemoedelijk was?

In een rockhol als Crossover Music Pub kun je best wel zieltjes winnen door eens honend te doen over elektronische muziek. Voor hij If That’s What God Wants aanvatte, deelde hij mee hoe aangenaam het is om een plaat te maken en die muziek dan elke avond live te laten herleven (“Een schilder kan zijn werk alleen maar ophangen aan de muur”). Het was een brugje naar een anekdote over Aphex Twin. “Wie zag hier ooit Aphex Twin?” (uw ondergetekende dienaar was de enige die de arm opstak en bijna met schaamrood terug liet zakken). “Ik zag hem in eens in L.A.. Hij kwam op de spatiebalk tikken, verdween en kwam vijfenveertig minuten later nog eens op de spatiebalk tikken en de show was voorbij”. Alles kan in de Verenigde Staten van het Fake Nieuws, nietwaar? We vergaven het hem graag, want hij droeg even later lieflijk Our Paradise op aan zijn vrouw Dominique. En stilaan werd ook het blik Posies-nummers gretig opengetrokken met voorop Love Comes uit de eerste reünieplaat ‘Every Kind Of Light’ (2005).

We moeten toegeven dat zijn Saltine-periode, die rond de eeuwwisseling een kort leven beschoren was, aan ons voorbij ging, maar Reveal Love uit 2000 was wel een kippenvelmomentje. Of ook Ken Stringfellow kippenvel had gekregen, hadden we gemakkelijk kunnen checken, want plots stapte hij van het podium om het concert verder te zetten tussen het publiek. Net toen we tijdens Ghost Me dachten dat het niet knusser meer kon worden, zei hij dat de volgende song nog stiller zou klinken.

Het had wel iets, Ken Stringfellow gewoon midden in het publiek. Terwijl je hem de snaren hoorde aanraken en zijn stem haast langs je hals streelde, passeerden pareltjes van Big Star (The Ballad Of El Goodo) en The Posies (Solar Sister). Het ging achter de toetsen verder met zijn meest succesvolle band: een uitgebeende versie van Everybody Is A Fucking Liar en een frivool pianodeuntje tijdens Licenses To Hide. Stringfellow greep een laatste keer terug naar de gitaar voor How She Lied By Living, naar eigen zeggen een trieste song over een kennis die aan een overdosis tenonder ging. Wie dacht dat het concert er stilaan op zou zitten, had buiten die Gretsch 61 van de supportact gerekend. “Mag ik dan nu die 61.25 bespelen?” We kunnen ons in geen honderd jaar voorstellen dat de gitarist van Days Of Ray nee gezegd zou hebben. Tenzij hij een fucking liar is, natuurlijk…

Een avond die misschien niets baanbrekends aan de muziekgeschiedenis toevoegde, maar wel een heerlijke trip was langs drie decennia creativiteit van een muzikant die een paar wereldnummers op het palmares heeft staan. Wie ook iets voelt voor zo’n tripje, kan op 5 maart terecht in Doornik en een dagje later in Hasselt. Wie verdwaalt in de Gentse haven, kunnen we de Crossover Music Pub aanraden voor een goed glas, of natuurlijk voor een concert. Zo passeren aldaar Derek & The Dirt op 8 maart en The Mudgang en Harvesters op 29 maart.

Foto: Geert Bonne