Kaleo - Gespleten persoonlijkheid
undefined, 26 januari 2017
Het is maar weinig groepen gegeven: nog maar één plaat uit, nog nooit in ons land geweest en al meteen de Ancienne Belgique uitverkopen. Of wat één radiohit al niet teweeg kan brengen. Wij zagen een groep die kan rocken en ontroeren, maar die het tegelijkertijd net iets te veilig speelt.
De titel van Kaleo's puike debuutplaat 'A/B' verraadt veel: het verwijst naar de A- en B-kant van een vinylplaat en staat symbool voor de twee gezichten die Kaleo laat zien. Ijslanders die emigreren naar de VS, en Texas dan nog wel, wat moet dat geven? Komt de sound van de Ijslandse natuurelementen net zozeer naar boven als bij pakweg Sigur Rós? Of primeert de rauwe deep south Americana? Beiden, zo blijkt op cd en in de AB. De openingssong I Can't Go On Without You begon als een tedere, akoestische folksong, maar ontaardde in rock-'n-roll, die je eerder van Gary Clark Jr. verwacht.
Of Kaleo de steile opmars kan verderzetten, is nog maar de vraag, maar de band beschikt alvast over enkele goede argumenten: een frontman die balanceert op het slappe koord tussen zelfvertrouwen en narcisme, maar daarnaast ook beschikt over een heerlijk stemtimbre dat je eerder verwacht bij een doorrookte vijftiger. Bovendien zijn ze meer dan een one-hit-wonder, want hoe aanstekelijk het zwoele Way Down We Go ook is, de band bleek nog meer in petto te hebben.
Een heel optreden lang schipperde Kaleo tussen rauwe, Amerikaanse bluesrock met een poprefrein, en sobere songs waarbij de versterker voor het gemak een halfje naar links werd gedraaid. En ook al konden we sneltreinen als Hot Blood, een soort bastaardzoon van The Black Keys en Led Zeppelin, of het toepasselijk getitelde Rock 'n' Roller best smaken, Kaleo was op zijn best wanneer het tempo eruit mocht en het prachtige stemgeluid van J.J. Julius Son alle ruimte kreeg. Vor í Vaglaskógi bijvoorbeeld, het enige nummer dat in het Ijslands gezongen wordt, bleek niet toevallig het meest overtuigend. Of All The Pretty Girls, een lied dat sprekend op Skinny Love van Bon Iver lijkt, maar te aanstekelijk is om het als flauwe kopie af te serveren.
Alleen jammer dat de groep net iets teveel op automatische piloot leek te spelen. De bedankjes en andere vormen van publieksinteractie waren te cliché en de uitvoeringen van degelijke songs als Automobile en Broken Bones te getelefoneerd om geloofwaardig over te komen. In een bericht op een krijtbord backstage vroeg de AB aan Kaleo, na een rondvraag op Facebook bij de fans, of ze geen Ijslandse "haka" (zie het EK voetbal van de voorbije zomer) wilden proberen, maar zelfs daar gingen de koele kikkers niet op in. Misschien zijn ze toch eerder Amerikaans dan Ijslands?