Just Mustard - Zeg nooit zomaar mosterd
Rotondes, Luxemburg, 18 oktober 2022
"Het is maar mosterd", denk je dan. Maar wanneer je die eerste hap in de mosterd dept, blijkt die toch pittiger te zijn dan je dacht. Dat is nu net wat ons overkwam bij het concert van het gelijknamige Ierse bandje. Just Mustard speelde woensdag in de Witloof Bar van de Botanique, maar omdat we die avond voor geen geld ter wereld de passage van Dinosaur Jr. in Trix wilden missen, gingen wij de mosterd een dagje eerder halen in de Rotondes in Luxemburg.
Het Groothertogdom bestaat niet alleen uit banken en Europese instellingen. Af en toe duikt een interessant undergroundbandje op. Zo zagen we in het verleden al bands als Metro, Cyclorama en Fracture passeren. Die drie bands smolten samen tot Daily Vacation en mochten als thuismatch de aardig volgelopen (kleine) zaal opwarmen. Dat deden ze met een aanstekelijke mix van de samenstellende delen, beetje elektronica, beetje chillwave, beetje shoegaze. Leuke set!
Of we de set van Just Mustard leuk vonden, daar zijn we eigenlijk nog niet uit. Maar wondermooi was het alleszins. De sound van de band wordt zodanig gedomineerd door de stem van Katie Ball dat het haast onmogelijk is om Just Mustard niet te vergelijken met Cranes. Een beetje jammer, want behalve dat gothic inslagje, hoorden we ook echo's van Slowdive of My Bloody Valentine. Maar zelfs die vergelijkingen doen het genre-overschrijdende karakter van de band oneer aan.
Het Ierse vijftal haalde de setlist grotendeels uit het dit voorjaar verschenen tweede album 'Heart Under'. Hoewel Katie Ball nogal introvert op het podium stond - behalve de indringende ogen die je af en toe van onder de oogleden aanstaarden - slokte haar zang alle aandacht op. In die mate dat we onszelf erop betrapten amper op de muziek te letten. Pas wanneer de zangeres even op de achtergrond bleef, besefte je hoe geniaal de muzikanten met de instrumenten omgingen en hoezeer ook de arrangementen integraal deel zijn van de eigen sound van Just Mustard. We noteerden een glansrol voor gitaristen David Noonan en Mete Kalyon, die eindeloos de effectpedaaltjes bleven exploreren. Kalyon haalde tijdens opener 23 een strijkstok boven om de snaren te mennen, Noonan slingerde zich een optreden lang innig langsheen zijn instrument (en mocht tijdens Deaf ook even een tweede stem toevoegen).
Aanvankelijk vreesden we dat de allesopslorpende stem van Katie Ball na een paar songs te veel van het goede zou worden, maar naargelang ook de muziek in de (vooral gedempte) spotlights mocht, smolt alles wondermooi samen. Toen Just Mustard na dertien songs beleefd afsluiter Seed aankondigde (de enige verbale interactie van de avond), hadden we niet door dat het eigenzinnige sprookje al ruim een uur aan de gang was. Waar de platen van de band ons zelden tot aan het gaatje boeien, hield het innemende concert ons met verslavende zanglijnen en hunkerende melodieen moeiteloos tot het slotakkoord in een soort betovering.