Julien Baker - Becca Mancari - Muziek als medicijn
Botanique, 2 september 2018
Al voor de derde keer in drie jaar tijd mocht Julien Baker in de Botanique aantreden. Na de Rotonde en het Grand Salon De Concert, was dit keer saunacomplex Orangerie aan de beurt. Los van het feit dat de zomerse hittegolf zich maandag nog even in de Botanique schuilhield, werd er toch een excentrieke publieksopwarmer voorzien.
Becca Mancari klinkt Italiaans, maar de jongedame is momenteel gestationeerd in Nashville. Een jaar geleden bracht ze debuutalbum ‘Good Woman’ uit en dit was nog maar haar tweede optreden op Europese bodem ooit. Dat was er trouwens aan te merken. Mancari, die het gewend is om te spelen voor een bende dronken Amerikanen in door woestijnzand omgeven bars en saloons, had serieus wat last met het beleefde, stille publiek dat Julien Baker aantrekt. "Ik ben het gewend dat men van alles naar mijn hoofd werpt, maar ik gooi ook terug,” waarschuwde ze.
Helaas kreeg ze weinig respons. Het publiek ging niet in op haar aanzetten en hield het, ondanks haar spuuglelijke rode vilten jasje met Zuid-Amerikaanse motieven, bij braaf applaudisseren van opener Arizona Fire tot en met afsluiter Annie. Die song deed alvast het beste verhopen voor de tweede plaat van Mancari, want het was het beste wat ze uit gitaar en stem schudde.
Aangezien de in Memphis opgegroeide Julien Baker zo’n groot liefhebber is van Dunkin' Donuts, besloot ze een donut op haar linkerkuit te laten tatoeëren; meteen ook het meest ludieke en luchtige weetje dat we u kunnen vertellen over een zangeres die nu al twee wondermooie albums lang een verleden vol drugs en zelfmoordgedachten wegzingt.
Fraai goochelend met een loopstation zette ze de toon met het aangrijpende Appointments. Baker experimenteerde lustig met de afstand tussen haar mond en de microfoon. Een trucje dat prachtig tot zijn recht kwam vanwege de kostbare en eerbiedige stilte in het publiek; een stilte die maakte dat elk klein detail in elke song van Julien Baker je naar de keel kon grijpen tot het allemaal zo droefgeestig werd dat je dat kleine meisje op het podium vooral een bemoedigende knuffel wilde geven.
Hoewel Julien Baker zich in de Botanique voor bepaalde nummers liet bijstaan door een violiste en er ook verschillende songs in een lichtelijk vernieuwde uitvoering naar buiten kwamen, was de set eigenlijk zeer gelijkaardig aan Bakers laatste passage in de Botanique. In schril contrast tot het fijne getokkel op Sprainkled Ankle en Black Top, opende Julien Baker het ongenaakbare Rejoice met enkele ruwe gitaarslagen. Het hoogtepunt was wederom in gang gezet. Want hoe hard we ook kunnen genieten van de gelaagdheid die de songs van haar laatste plaat bevatten, de hartverscheurende, vocale uithaal die ze telkens weer neerlegt op Rejoice blijft onevenaarbaar.
Na prachtige versies van Go Home en Something vond de opgebouwde spanning en pijn een uitweg in het luid galmende Turn Out The Lights, het slotakkoord van een aangrijpende set; een set waarin we nogmaals vaststelden hoe onvoorstelbaar oprecht de pijn is die deze tweeëntwintigjarige muzikante steeds weer uit dat fijne lichaam perst. We hopen vooral dat ze het nog een tijdje volhoudt; we zien haar zo graag bezig.