Julien Baker - Turn Out The Lights

Matador Records

Eerlijk, puur en melancholisch, zo hebben we onze muziek graag. Net om die redenen weet een tweeëntwintigjarig meisje uit Memphis Tennessee ons zo bij ons nekvel te grijpen. Julien Baker is haar naam en haar tweede plaat ‘Turn Out The Lights’ hakt er bijzonder stevig in.

Turn Out The Lights

Net als debuutplaat ‘Sprained Ankle’ uit 2015 staat Bakers tweede plaat voor intieme liedjes over thema’s waarvan je allesbehalve vrolijk wordt. Je zou van een tweeëntwintigjarige anders verwachten dan zoveel verdriet, twijfel en pijn. Gelukkig schijnt er ook hoop doorheen de plooien van dit album.

Daar waar haar debuutplaat nog een eenzame tocht was leerde ze ondertussen, mits de nodige therapie, leven met haar angsten en paniekaanvallen. De song Happy To Be Here is trouwens een verwijzing naar de groepstherapie die ze volgde om met haar demonen te leren omgaan.

Vooraan op ‘Turn Out The Lights’ staan met Appointments en de titeltrack al de singles die uit de plaat getrokken zijn. Soberheid primeert op beide en door de ruimte die er gelaten is, krijgt de stem van Baker de gelegenheid om te excelleren. In Turn Out The Lights bezorgt ze ons met een onvoorwaardelijke uithaal een eerste keer kippenvel.

Dat dit een verregaand persoonlijke en eerlijke plaat is bewijst de pijnlijke eerlijkheid waarop Baker na een bijzonder karige aanvang in Sour Breath op het einde “The harder I swim, the faster I sink” uitschreeuwt. Dit is door merg en been snijden!

En denk je bij Hurt Less bij aanvang ook dat je naar een wondermooi pianoliedje aan het luisteren bent aangevuld met een subtiele strijkerslaag en heerlijke samenzang dan komt je tot een andere conclusie als je gaat focussen op de tekst: “This year I've started wearing safety belts when I'm driving /Because when I'm with you I don't have to think about myself /And it hurts less”. Je kan zó oprecht zijn dat iets wondermooi en pijnlijk tegelijk is.

Hoeven we nog te zeggen dat ‘Turn Out The Lights’ naast een intiem en eerlijk ook een ongemeen diepgaande plaat is. Qua gekwelde, oprechte puurheid kan deze zeker in het rijtje waar ook ‘Skeleton Tree’ van Nick Cave in huist. Of hoe iemand met zijn miserie toch zoiets schoons kan maken. 

4 december 2017
Patrick Blomme