Jokke - Jokke is van ons

Ancienne Belgique, 21 september 2024

Voor de ene is het business as usual, voor de andere is spelen in één van ’s lands mooiste en bekendste concertzalen een mijlpaal. Toch hoeft het, wat ons betreft, voor Jokke zeker niet te stoppen bij deze eerste keer in een (bijna volledig) uitverkochte AB.

Dat Jonas Van Langendonck beklijvende en aanstekelijke liedjes kan schrijven, weten we sinds zijn prachtige debuut ‘Verzamelwoede’, dat in het voorjaar verscheen. Exact een week na de release liet hij Het Depot in Leuven helemaal vollopen met fans, die de liedjes van de plaat dan al van a tot z wisten mee te zingen. De afgelopen maanden tekende hij ook nog present op enkele festivals (waaronder Beach Festival, Suikerrock en Beleuvenissen), zodat hij en zijn band helemaal klaar waren om nu ook de AB. te overrompelen.

Nu ja, heel veel moeite kostte het hem niet om de aanwezigen voor zich te winnen, want eigenlijk speelde Jokke ook in onze hoofdstad omzeggens een thuiswedstrijd. Toen hij iets over halfnegen het podium bestormde, werd hij dan ook met heel veel enthousiasme (en decibels) onthaald door zijn "vrienden van het net", die hem al veel langer volgen op zijn sociale media en van wie de meesten er allicht ook al bij waren in Het Depot. Dat die liefde wederzijds is, benadrukte hij dan ook geregeld doorheen de avond.

Geruggensteund door acht muzikanten en zijn onafscheidelijke winkelkar vol herinneringen, dook de Leuvense "zingerzongschrijver" meteen in zijn nog prille en kwantitatief veeleer bescheiden, maar kwalitatief al erg indrukwekkende discografie. In de setlist zat veel afwisseling. Het hele concert door losten tragere en (soms) meer ingetogen liedjes en de meer uitbundige feelgood-songs elkaar af. Dat hield het boeiend van begin tot einde, maar gaf het uiterst betrokken publiek – dat ook nu weer uit volle borst en nagenoeg vlekkeloos meezong – de gelegenheid om af en toe wat op adem te komen.

Het zorgde er tevens voor dat er niet één, maar verschillende keren naar een hoogtepunt werd toegewerkt. De set begon sterk met Atelier en Eeuwig En Altijd, twee liedjes die we eerder bij het ‘ernstigere werk’ van Jokke zouden rekenen, maar niettemin door een groot deel van de zaal werden meegezongen. Dat bij Onverharde Weg, Zwart En Witte Was, Meer Dan Genoeg en Jozefientje, de vier aanstekelijke popliedjes die hier meteen op aansloten, het dak er na nog geen halfuur bijna afging, mag dan ook niet verbazen.

De show zou ongeveer anderhalf uur duren en als we naar de klok keken, zaten we op dat ogenblik, na zes nummers, bijna halfweg. Jokke had dan ook zijn tijd genomen om zijn vrienden in de zaal te verwelkomen, cadeautjes in ontvangst te nemen (we zagen zelden iemand zo blij met een paar witte sokken met een kopvoeter op getekend) en zijn liedjes in te leiden met grappige en/of pakkende anekdotes. Bij veel artiesten zou dit de vaart meteen uit het optreden halen, maar dat was gisteren allesbehalve het geval. Jokke is een totaalpakket, waarbij je de songs niet kan loskoppelen van de charismatische zanger.

Een eerste rustpunt kwam er met het bloedmooie Verdwijnen Is Slechts Een Idee en Help, waarin Jokke zich liet bijstaan door Niel Soetaert op akoestische gitaar en Wout Selosse op piano. Normaal gezien hoor je bij zulke nummers een speld vallen in een zaal, maar de fans zetten het zangfeest gewoon verder. We zagen meteen een ander aspect van Jokke: ook gezeten op een kruk, zonder blootsvoets rond te rennen, maar louter met zijn stem en zijn mimiek pakt hij moeiteloos een zaal in.

Beekje Vol Verdriet was de ideale schakel tussen die twee akoestische nummers en Kuis Uw Ziel. Op ‘Verzamelwoede’ is dat de kortste track, gisteren kregen we een fors uitgebouwde versie te horen die bij momenten zowel naar psychedelica als naar postrock neigde. Wie dacht dat het ‘fenomeen Jokke’ als een flierefluiter door het leven vliegt, piepte meteen anders. De Leuvenaar ‘verontschuldigde’ zich dan ook bij de oudere aanwezigen voor de decibels en beloofde voor de rest van de set de zon weer wat meer te laten schijnen.

Wat volgde was een erg aanstekelijk triootje met Samen Slapen, Tegen Beter Weten In en Leven Om Te Leven, waarin reggae, soul, funk en pop een vrolijke rondedans deden . Een blik op de klok leerde ons dat de eindsprint weldra zou worden ingezet, maar eerst kregen we nog een primeur: in oktober verschijnt zijn knappe nieuwe single Zandman, en die werd gisteren voor het eerst uitgetest op mensen.

Een echte bisronde kwam er niet. Na Morsecode – weer één van de vele wereldhits in Jokkes Universum – kregen zijn acht muzikanten even pauze, maar Jokke zelf bleef op het podium om enkele T-shirts en een petje de zaal in te gooien en vervolgens (net als in Het Depot) het nog steeds niet helemaal afgewerkte Leuven te brengen op akoestische gitaar. Hierna werd het dan toch stilaan tijd om de laatste pijlen muzikaal vuurwerk af te steken met C’est La Vie en Zit Zat Zot, dat zo stilaan de nationale hymne is geworden van Jokkeland.

Jokke komt op het eerste gezicht over als een onbezorgde spring-in-‘t-veld, toch weten hij en zijn kompanen deksels goed waar ze mee bezig zijn. De show was tot in de puntjes voorbereid, op het podium klopte het ook allemaal. En ook al vloog hij bij momenten als een stuiterbal over het podium, hij had echt contact met zijn fans en speelde in op wat er werd geroepen of gebeurde. Wanneer hem ter ore kwam dat iemand in de zaal onwel was geworden, toonde hij zich dan ook oprecht bezorgd.

Bij dit alles mogen we natuurlijk niet vergeten dat hij ook een erg sterke liveband had meegebracht. Trouwe compagnons de route Simon Ruyssinck op drums, Wout Selosse op toetsen, Soet Kempeneer op bas en Niel Soetaert, die geregeld naar voren trad om een geweldige solo uit zijn gitaar te persen, bakenen de muzikale grenzen af waarbinnen Jokke zijn ding kan doen. Backing vocals, percussie, cello, trompet en bugel gaven de songs extra invulling en kleur.

De AB was gisteren van Jokke, maar Jokke zelf was gisteren ‘van ons’ allemaal. Zijn vreugde en zijn verdriet waren die van de fans en vice versa. Kan muziek de wereld redden? Allicht niet, maar het kan van ieder van ons wel een beter mens maken. Tickets voor concerten als dat van Jokke zouden dan ook moeten terugbetaald worden door het ziekenfonds. De wereld heeft dringend nood aan meer Jokkes!