Jeffrey Lewis & The Voltage, Bront - Midlifecrisis met de glimlach
Trix, 28 september 2025
Met 'The EVEN MORE Freewheelin’ Jeffrey Lewis' heeft de man uit die titel waarschijnlijk de meest persoonlijke plaat uit zijn carrière gemaakt. Let wel: de humor is er nog steeds, maar tegelijk overschouwt hij ook het eigen leven. Benieuwd hoe dat zich zou uiten tijdens een concert.
Vooraf was er eerst nog Bront, het Antwerpse collectief dat nog niet zo lang geleden de ook door ons gesmaakte ep '#9' op de wereld losliet. Ook zij zijn niet vies van een streepje humor, die door de frisse gitaarpop heen gluurde. Frontman Brent Pauwels (die ons een beetje aan Frank Zappa deed denken en echt niet alleen vanwege de snor) werkte zich stoïcijns, maar daarom nog niet onbewogen door de set, terwijl de band rondom hem al eens uit de, euh... band durfde springen. Met het titelnummer van de eerder genoemde ep werd de beuk er meteen ingezet. Vrolijke shalala's, verstopt in new wave-songs, bombastische tussenstukken, de versterker uitdagen met een krasse gitaarsolo of een drummer die bijna over het drumstel sprong, het zat er allemaal in. Het was duidelijk dat de zaal niet zomaar goed gevuld was tijdens dit voorprogramma.
Jeffrey Lewis heeft altijd toegegeven dat hij liever zijn brood zou verdienen met het tekenen van strips dan met het spelen van de antifolk, waarvan hij ondertussen een boegbeeld is geworden. Waarom dan niet de beide liefdes combineren? En dus werden er op gepaste tijden “filmpjes gestreamd". Filmpjes, dat waren dan tekeningen (waarvan hij er ook nog die dag had gemaakt), die hij projecteerde en die hij voorzag van een gezongen verhaaltje, dat steeds weer in “blood & gore” eindigde. Over een rode hand bijvoorbeeld, die toehoorde aan een moordlustig monster, over kannibalistische apen, die nog zo lieflijk leken, of gewoon het vervolg op 'The Evil Dead', “the greatest movie ever made”.
In de bar van Trix stond hij met The Voltage, de band, die hem ook had bijgestaan op de meest recente plaat. Met violiste en toetseniste (op een minuscuul elektrisch pianootje) Mallory Feuer, bassiste Mem Pahl en drummer Brent Cole, die Lewis alle drie ook nog eens vocaal ondersteunden. Vooral de (letterlijk) kleurrijke Feuer (ook nog actief in Grasping Straws) leverde, wat dat laatste betrof, een stevige bijdrage, terwijl Pahl er niet voor terugschrok om het voortouw te nemen met een hartige bassolo (in LPs bijvoorbeeld).
Maar beginnen deed Jeffrey Lewis solo, voorzien van de volledig met stickers bedekte akoestische gitaar, waarop bovenaan de toch omvangrijke (achtentwintig nummers!) setlist in postzegelformaat werd geplakt. Die setlist wijzigt steevast bij elk optreden; waardoor het pakketje, dat op de gitaar plakte, intussen al meerdere laagjes dik was. Heavy Heart was het begin van een wilde rit door het oeuvre dat stilaan buitenissige proporties aanneemt. Weet bijvoorbeeld dat hij heel wat nummers, die een plaat niet halen, toch op bandcamp pleurt en verzamelt in jaarlijkse 'Tapes'. Dan besef je dat hij zowat de hele tour elke keer andere songs zou kunnen spelen. Niet dat hij dat doet, want ongetwijfeld staan kanjers als het introspectieve Sometimes Life Hits You (“Ow! Fuck, that hurt!”) en het voor enkele toeschouwers en lezers erg herkenbare LPs echt wel vaker op de setlist. En ook een cover van Crass mag traditioneel niet ontbreken.
Hoewel humor nooit ver weg is tussen de overdaad aan tekst, is het echt niet allemaal rozengeur en maneschijn in het leven van de man uit New York. De tekst van een nummer als Just Fun (“Thesе are the ones you lovе the best / So why's it always such a mess? / And what the hell's it for / Since you're rotten to the core? / Well, it's fun / It's just fun”) liegt er wat dat betreft bijvoorbeeld niet om. Misschien is het de leeftijd, die hem doet inzien dat het leven niet alleen maar “fun and games” is, dat het leven je ook een ferme draai om de oren durft te geven. Niet dat hij daarom minder vrolijk tegen het leven aankijkt. Daarvoor is het te kort en te mooi.
Het was fantastisch om aan zijn hand te worden geleid naar Texas, waar hij het liefst snel weer weg is, of door de straten van zijn geliefde New York, op zoek naar een lief, voor hij zich in The East River stort. Jeffrey Lewis is de Cult Boyfriend die iedereen zichzelf en zijn vriend(inn)en toewenst. “I might not be in magazines as a heartthrob face / But in a few devoted hearts I've found a strong fan base.” 't Zal wel zijn.
