Bront - '#9'

Na zes jaar is het Antwerpse garagepopkwintet terug.

Hoera! Belly Button Records is tien jaar oud. En ze delen cadeautjes uit. Dat doen ze in de vorm van – uiteraard – tien ep's, waarvan dit de tweede is ('All Hat, No Cattle' van Alpha Whale dateert uit april). Gezien de locatie van het label, is het niet zo gek dat Bront werd gekozen voor de tweede. Ook zij zijn afkomstig uit het Antwerpse met naast frontman, zanger, gitarist en songschrijver Brent Pauwels ook nog Casper de Geus (Brorlab, Vlerk, MOAR) op gitaar, Niels Elsermans (Disorientations, Diane Grace, Laguna) op bas, Samuel D'Hoore (Deathstar McGyver, Saving Nico) op synths en Simon de Geus (Meltheads, MOAR) op drums.

Hoewel alle songs een rauwe ondertoon hebben, zijn ze tegelijk ook erg poppy. En dan is er de kenmerkende, licht afstandelijke stem van Pauwels, die het geheel een zekere, ironische Pavement-touch meegeeft en veel weg heeft van die van Mathias Kom van The Burning Hell. Vier songs lang wordt er aan je mouw getrokken en geleidelijk aan weet het gezelschap je binnen te rijven. Of dat nu met het punky Don't Wash It Too Hard dan wel met het drammerige, aan Viet Cong / Preoccupations refererende Hard And Sad is, het wordt je allemaal vlotjes binnengelepeld. Het enige wat je moet doen, is slikken. En smaken dat het doet.

Let ook op de grappige geluidjes, die ze door de songs mixen: het gitaargekir in het titelnummer, de (alweer gitaar)kreetjes in Don't Wash It Too Hard. Of luister naar teksten als “Wash your face in innocence / But don't wash it too hard”). Humor lijkt nog zo'n belangrijke factor voor dit bandje, maar tegelijk druipt de ernst van de muziek met knappe solo's en leuke vondsten.

Dat ze goed bezig zijn, die van Bront. Benieuwd hoe dat verder gaat. U kan het zelf meemaken in Djingel Djangel op 22 augustus.