Jan Swerts - Ook in de hemel kan het donker zijn

undefined, 5 maart 2017

Als je zoals Jan Swerts zelf asperger hebt, te horen krijgt dat je zoon het tourette syndroom heeft, je huwelijk op de klippen ziet lopen en in diezelfde periode afscheid moet nemen van je moeder, mag je met recht en reden zeggen dat je een kutperiode achter de rug hebt. Als je die pijlnlijke gevoelens van je af kan schrijven en spelen als vorm van troost, zoals hij op ‘Schaduwland’ deed, dan ben je je eigen therapeut. Als je al dat moois bovendien nog eens live met overtuiging kan brengen, dan ben je een hele grote. Zo bleek in de diepe West-Vlaanders.

In het kader van de IN HEAVEN-concertreeks van In Heaven vzw en het Wilde Westen, speelde Jan Swerts dit concert in de knusse een aardig volgelopen dorpskerk van Sint-Denijs, deelgemeente van Zwevegem. We kregen vooraf de uitdrukkelijke vraag om tussen de nummers niet te applaudisseren om zo de trip langsheen, en de sfeer van de soundtrack van, een rampjaar die ‘Schaduwland’ gewoonweg is niet te doorbreken.

Het concert was een aaneenschakeling van subtiele hoogtepunten; kippenvel, een krop in de keel,… Gevoelens die we zelden tegenkomen tijdens een optreden. Door het ontbreken van applaus werden de spanning en de sfeer de geschapen werd tijdens de nummers in de ruimte behouden en werd duidelijk dat de stilte op zich ook al een krachtig instrument blijkt. De locatie leende zich bovendien perfect tot dit soort hedendaagse kamermuziek.

Swerts speelde piano en zong ingetogen nederig en broos met de rug naar het publiek. De strijkers zorgden voor meeslepende en aangrijpende melodieën. De gitaren zaten centraal op het podium, maar stonden veelal ten dienste van het geheel. De percussie tot slot zorgde voor subtiele, curieuze maar prominente accenten.

Omdat ‘Schaduwland’ quasi integraal werd gespeeld was ook de liveset een langgerekt decrescendo: we gingen van een oprecht glorieus begin naar een ijl, symfonisch midden naar een extreem verstild einde waar net als op plaat een voorzichtig neergelegd ‘punt’ achter kwam te staan.

Na ‘Schaduwland’ kwamen in de toegiften nog enkele nummers uit de eerdere platen van Swerts aan bod. Uit ‘De Anatomie Van De Melancholie’ passeerde het minimalistische Een Verlangen Naar Ontroostbaarheid en uit ‘Weg’, de plaat met songtitels naar adressen met persoonlijke souvenirs, kregen het duo Singelstraat 11 en Alkenstraat 9 een plaats.

Jan Swerts pakte ons in Sint-Denijs meteen bij de keel en loste van een volledig optreden zijn greep niet. Achteraf trokken we niet vrolijk fluitend naar huis en lieten we de autoradio zelfs even onaangeroerd. Dit diende even te bezinken en viel onder de noemer indrukwekkend, wondermooi, en oprecht. Ook in de hemel kan het dus donker en koud zijn...