J Mascis - Degelijk werk

Trix, 2 april 2024

Je ziet hem zo op de hoek van de straat staan, J Mascis. En af en toe zou hij dan eens rondgaan met de obligate pet. Maar hij stond dus met die pet in Trix.

En daar was een reden voor. Want J Mascis maakte nog eens een (uitstekende) soloplaat. En dan moet er getourd worden, nietwaar?

Maar eerst was er folkprinsesje Naima Bock, die rechtstreeks uit een (Goat Girl)sprookje het voorprogramma kwam verzorgen. Dat deed ze met akoestische gitaar, maar ook met een hulpje op elektrische gitaar en backingvocals. Dat ze een prachtige stem heeft, zal je niemand horen ontkennen. Wij dachten zelfs af en toe aan Joni Mitchell, maar de liedjes waren te inwisselbaar om golven te veroorzaken in onze vermoeide hersenen.

Dan liever J Mascis, die in Trix helemaal in zijn uppie de nieuwe plaat kwam voorstellen. En dat deed hij dus zoals je dat zou doen als straatmuzikant. Uiteraard was er naar goede gewoonte weinig af te lezen op diens aangezicht. Nu, we waren ook niet naar Borgerhout afgezakt voor zijn looks of zijn gezichtsuitdrukkingen, maar wel voor zijn solowerk, dat toch wel enigszins afsteekt tegen dat van Dinosaur Jr. Maar dat betekent nog niet dat hij dat werk over het hoofd zag. Meer nog, het grootste deel van de set bestond uit songs van die illustere band. Alleen werden die gestript tot op de essentie. En die essentie werd dan soms ondergedompeld in een overdosis distortion, zoals hij eigenlijk aan zichzelf verplicht is. En liefst kraakte en piepte het dan ook nog eens langs alle kanten.

Dat Mascis intussen een zekere leeftijd heeft bereikt, bleek uit de teksten die hem voor het merendeel letterlijk werden voorgeschoteld door de roadie op afgedrukte blaadjes gekleefd op grote stukken karton en hem onder de neus geschoven. Maar verder speelde de man met de hem gekende energie en virtuositeit, fladderden de vingers flitsend over de frets van de akoestische gitaar. Af en toe zette hij de ritmetrack van een song op een loopstation dat hij zich leek te hebben aangeschaft in de plaatselijke Aldi, maar dat nam niet weg dat het watertanden was bij de van hem gekende solo's, die hij met sprekend gemak speelde.

Wij hadden het wel voor het duo Drifter en Heal The Star, maar konden ons bijvoorbeeld absoluut ook vinden in Sameday. Hij schrok er bovendien ook niet voor terug om een aantal covers voor te leggen. In de eigenlijke set pakte hij bijvoorbeeld Phoebe Bridgers' Motion Sickness aan en in de bissen bracht hij een eigen ode aan Greg Sage en Mazzy Star. En het bleef verwonderlijk hoe ook de Dinosaur Jr- ( en J Mascis + The Fog-)songs (min of meer) zonder elektriciteit overeind bleven. Recente songs als You Don't Understand Me of Can't Believe We're Here misstonden daar helemaal niet tussen.

Ongetwijfeld was het een feest van herkenning voor de doorgewinterde fan, die hier versies opgediend kreeg, zoals hij ze nog nooit gehoord had. En voor de anderen was het een degelijk concert. Met de pet rondgaan was dus niet echt nodig.