Iron Maiden - Book Of Souls bis

Sportpaleis, 22 april 2017

Het grote Iron Maiden, dat voor het eerst sinds mensenheugenis een Vlaamse zaal induikt, dat mochten we voor geen geld ter wereld missen. We trokken dus massaal richting Sportpaleis voor de première van het tweede deel van de Book of Souls-tour.

Iron Maiden - Book Of Souls bis

Beginnen doen we naar goeie ouwe gewoonte met een voorprogramma. Geen zoon of dochter van Bruce of Steve ditmaal; de Britten hadden de Amerikaanse, alternatieve rockers van Shinedown meegebracht. Bij ons scoorde het viertal uit Jacksonville, Florida ooit een hitje met Second Chance en wereldwijd zijn ze intussen goed voor zo'n slordige zes miljoen verkochte platen. Zich beperken tot opwarmen, daar hadden ze weinig zin in. Drie kwartier lang gaven ze het beste van zichzelf. Vooral zanger Brent Smith trok meermaals het laken naar zich toe met Diamond Eyes (Boom-lay Boom-lay Boom) als vroeg hoogtepunt.

Na veel opbouwwerk luidden de traditiegetrouwe tonen van UFO's Doctor Doctor – dat intussen ook al heftig mee werd gescandeerd als ware het één van die vele Maidenklassiekers – de aanvang van de hoofdbrok van de avond. Bruce Dickinson zette, gesluierd opnieuw, de a cappella-ntro in van If Eternity Should Fail en even later huppelde ook de rest van Iron Maiden het podium op, waarmee het Sportpaleis zelfs letterlijk in brand schoot.

Aangezien we de eer hadden om deze tour te openen, was het afwachten welke veranderingen er zouden zijn ten opzichte van de doortocht op Graspop vorig jaar. "Don't fix it if it ain't broken", zullen ze aan de overkant van de Noordzee gedacht hebben; grote verrassingen bleven dan ook uit. Tears Of A Clown verdween wel ten voordele van Wrathchild en iets later werd dat verlies van een nieuw nummer gecompenseerd door de eerste live-vertoning van The Great Unknown. Kind van de rekening was helaas het geweldige Hallowed Be Thy Name.

Een nieuw nummer minder aan het begin van de show bleek wel wonderen te doen voor de dynamiek. Waar het optreden op Graspop aanvankelijk nog kreunde onder de langgerekte nieuwe nummers, was dat nu meer gespreid. Het voornaamse minpunt van de avond was dan weer de verschrikkelijke galm? die intussen onlosmakelijk verbonden is aan de Antwerpse concerttempel. Gelukkig kunnen de echte Maidenfans elke gitaarharmonie – zelfs de vele gitaarpartijen van het nieuwe The Red And The Black bleken geen geheimen meer te hebben voor de massa – tot in de details meeneurieën, want het trio Dave Murray, Adrian Smith en Janick Gers was bij momenten niet te horen. Drummer Nicko McBrain had qua geluid dan weer net zo goed de kookpottenset van moeder de vrouw kunnen opstellen.

Zoals reeds eerder aangehaald, was het verschil met de vorige show minimaal. Tijdens The Book Of Souls kwam Eddie opnieuw Janick ambeteren alvorens zich het hart uit de ribbenkast te laten trekken door Bruce. Fear Of The Dark was daarna een waar genot om mee te brullen of gewoon te horen hoe achttienduizend strotten aan het meebrullen waren. Tussen de bisnummers The Number Of The Beast en Blood Brothers moest Bruce zich even serieus inhouden om niet te beginnen preken en afsluiter van dienst was opnieuw Wasted Years.

Was het dan zo erg dat we exact kregen wat we hadden verwacht? Natuurlijk niet. Zelfs in dat geval blijft Iron Maiden gewoon één van de beste livebands ter wereld. Met een show en discografie als die van hen, maakt het niet veel uit hoe de setlist eruitziet. De bende van Steve Harris staat toch keer op keer garant voor een geslaagde avond. Volgende keer staan we daar gewoon opnieuw!

23 april 2017
Nic De Schepper