Graspop Metal Meeting 2016 - It's only rock and roll but I like it
Boeretang, Dessel, 21 juni 2016
De tijd gaat snel als je je amuseert. Bewijs daarvan: het was weer zondag voor we het beseften. Het zonnetje was vandaag al vroeg van de partij en de vele bezoekers waren nog lang niet uitgefeest. Het zou dus wellicht een mooie, laatste festivaldag worden.
De Amerikaanse thrashers van Overkill waren bij het betreden van de weide op main 2 al bij afsluiter Fuck You aanbeland, maar er stond nog meer dan genoeg lekkers geprogrammeerd. Te beginnen op datzelfde main 2 met de Britse rockdino’s van Saxon. Na enkele nieuwe nummers zoals Battering Ram en Sacrifice besloot zanger Biff Byford de voorbereide setlist op te vreten en in te gaan op suggesties uit het publiek. Dat leverde naast een dolenthousiast publiek nog klassiekers op als Wheels Of Steel, Crusader en And The Bands Played On.
Van een klassieker dan naar een veelbelovende jonge artiest. Gitarist Mark Tremonti vergaarde bekendheid met Creed en Alter Bridge en stond nu voor het tweede opeenvolgende jaar met zijn soloband en pornofaces op main 1. Van het nieuwe ‘Dust’ kregen we Betray Me, Catching Fire en My Last Mistake. Daarnaast nog nummers als Another Heart, Radical Change en afsluiter Wish You Well.
Op de nieuwe metal boulevard kon je probleemloos aan tattoos, piercings of een nieuw kapsel geraken. Ook een eucharistieviering op zondag kon dus niet ontbreken. Daarvoor kon je net voor 18u aan main 2 terecht. Bij manier van spreken uiteraard, want zo wordt een concert van Powerwolf nu eenmaal aangekondigd. De groep met zanger Attila Dorn en de broers Greywolf stond vorig jaar al op Alcatraz en we wisten dus al dat we ons konden verwachten aan enkele nieuwe nummers zoals Blessed And Possessed en Armata Strigoi en daarnaast de intussen obligate meebrullers Amen & Attack, Werewolves Of Armenia en We Drink Your Blood. Toen zat de sound wel iets beter. Wanneer we het aandurfden uit volle borst mee te zingen, hoorden we niets meer van de ritmegitaren. Met Lupus Dei kwam de mis dan weer aan haar eind.
Aan enthousiasme geen gebrek bij Powerwolf, en dat is ook altijd het geval bij Anthrax. De New Yorkse thrashers hadden het nieuwe album ‘For All Kings’ onder de arm en brachten daarom nummers zoals You Gotta Believe en Evil Twin, dat we vorig jaar in de Ancienne Belgique ook al hoorden passeren. Tijdens klassiekers als Antisocial en Indians wisten voornamelijk zanger Joey Belladonna en bassist Frankie Bello zoals gewoonlijk met hun enthousiasme geen blijf meer.
In de marquee was het intussen tijd voor Sacred Reich, maar al wie een goeie plek wou voor headliner Iron Maiden, kon maar best niet te ver meer lopen. Vanop ons plaatsje konden we dan weer gemakkelijk Trivium meevolgen op main 2. Matt Heafy en co waren ook donderdag al te gast als verrassingsact, wat wellicht iets te maken had met het feit dat ze vandaag maar vijftig minuten kregen. Met Strife vlogen ze er meteen stevig in. Met nummers als Rain en Down From The Sky leken ze de weergoden nog even te willen uitdagen. En afsluiten deden ze, net zoals twee dagen eerder, met In Waves.
Iron Maiden heeft met ‘The Book Of Souls’ een opmerkelijk nieuw album uit, eentje met opvallend veel langere, progressievere nummers. Wat zou dat live gaan geven? Het op de Maya’s geïnspireerde decor bleef alvast tot seconden voor de aanvang van de show verborgen achter grote zwarte doeken. Zanger Bruce Dickinson verscheen ineens achter het blinkende drumstel, boven een rokende pot en de weide wist even met haar enthousiasme geen blijf meer. Met onder meer If Eternity Should Fail, Speed Of Light en Tears Of A Clown was het begin overwoekerd door nieuwe nummers, wat het concert nogal traag op gang bracht. Eens de Trooper-backdrop zichtbaar werd, gevolgd door Powerslave, waren we dan toch vertrokken.
Met The Book Of Souls kregen we nog een laatste nieuwe nummer, opgeluisterd door een bezoekje van mascotte Eddie. Die trok eerst van leer tegen gitarist Janick Gers om zich daarna op Dickinson te storten. Het kostte hem zijn hart. Het concert ging verder met publiekslievelingen als Hallowed Be Thy Name en Fear Of The Dark. Tijdens de encore kregen we nog Blood Brothers, opgedragen aan de slachtoffers in Orlando, Brussel en Parijs, en het verrassende Wasted Years. Zo slaagde het zestal er toch opnieuw in om fris uit de hoek te komen. En ook het enthousiasme was opnieuw kinderlijk te noemen; Dickinson ging nog eventjes gitarist Adrian Smith jennen door zijn micro weg te trekken telkens die voor backing vocals moest zorgen.
Velen hadden het toen wel gezien, maar nog vele anderen bleven om Twisted Sister uit te zwaaien. Zanger Dee Snider en de zijnen touren voor de laatste keer met hun Forty And Fuck It-tour en doen dus ook nog eens Graspop aan. Twee grote bands uitwuiven was ons te veel van het goede voor één weekend en dus trokken wij richting marquee voor Behemoth. Het Poolse viertal bracht immers een volledige versie van laatste album ‘The Satanist’. Na orgelpunt O Father O Satan O Sun! Kregen we nog een bisronde met onder meer Conquer All, waarbij frontman Nergal ons aanmoedigde om altijd door te zetten, en de afsluiter Chant Of Eschaton 2000.
Twisted Sister was intussen aan We’re Not Gonna Take It aanbeland. Wat ze dan ook nog een drietal keer hernomen, mét boodschap voor de daders van de aanslagen van de laatste maanden. Met It’s Only Rock n’ Roll brachten ze ook nog een vleugje Rolling Stones naar Dessel, om dan af te sluiten met S.M.F. En toen zat het er weer op en trokken de metalheads weer richting het gewone leven. Maar niet zonder eerst nog een paar keer We’re Not Gonna Take It aan te heffen in de grote reftertent. Dat het maar weer snel juni is!