I'm The Hug, Sam De Nef & Camille Camille - De perfecte ontsnapping

De Studio, 28 mei 2025

Het was in een aardig volgelopen De Studio dat de wedergeboorte van I'm The Hug plaats vond. Of tenminste, het derde van de optredens met het nieuwe werk. De zaal kon niet beter gekozen zijn. En dat scheen ook door tijdens de show.

 

Het eerste en het laatste optreden, de kans is groot dat je die net iets langer onthoudt. In De Studio was het de laatste keer dat Sam De Nef samen met Camille Camille het huidige repertoire zouden spelen. Niet dat ze het duogegeven voor eeuwig en altijd achter zich zouden laten, maar hierna gaan ze zich gewoon allebei weer op de eigen carrière richten. Het spreekt vanzelf dat dit dan niet echt een doorsnee optreden was.

Al van bij de eerste paar nummers werd duidelijk dat het samenspel van de twee een meerwaarde oplevert. En dat echt niet alleen in de songs, die ze samen hadden geschreven. Ook als er een nummer uit het solowerk werd geplukt, wist de wederhelft (als we dat al zo mogen noemen) voor extra diepte te zorgen. Het nummer, dat elk van hen in de respectievelijke moedertaal zong - de cover van Wim De Craene’s Rozane en J’ai Rêvé, een song bestemd voor de nieuwe plaat van Camille Camille - werd misschien minimaal, maar wel uiterst gepast aangevuld door de ene of de andere.

Muzikaal werd het geheel beperkt gehouden tot akoestische gita(a)r(en), draagbare synth en, voor afsluiter Requiem For A Dream, mondharmonica. Maar dat volstond ruimschoots om de prima op elkaar afgestemde vocalen (met dat prachtige vibrato van Camille Dhont) te ondersteunen. We pikken er lukraak Song For The Last Time (“Erg toepasselijk in dit geval”) en Waving (oorspronkelijk geschreven voor De Nefs ongeboren zoon, maar inmiddels heeft het nummer een heel andere dimensie gekregen) uit als voorbeelden, maar eigenlijk kende de set geen enkel dipje. De avond was nog maar halfweg en het kon al niet meer stuk.

Een stel vrienden, die ergens na de lockdown het idee opvatten om samen muziek te maken, elk vanuit de eigen achtergrond, dat is I'm The Hug. Abel (gitaar, banjo, zang) en Orlan Ghekiere (drums, zang) zijn hiernaast actief in de jazz, Simon Mitxelena (toetsen, sax, gitaar, bas, zang) heeft ook een solocarrière (als rapper en singer-songwriter Simon) en Mathilde Luijten (zang, bas, gitaar) hanteert nog de bas bij Bontridders. Samen zijn ze verantwoordelijk voor een wonderlijke collectie indiepopsongs (bij gebrek aan een betere omschrijving), laverend tussen minimalisme en uitbundigheid.

Opener Leave A Little zorgde er al meteen voor dat de zaal muisstil werd. De stemmen van Abel en Mathilde, gecombineerd met het subtiele akoestische gitaarspel van Abel, zette meteen de toon voor een concert, dat van uiterst minimaal zou uitgroeien tot enorm uitbundig. Wat dat laatste betreft, kunnen we niet anders dan Forget Me Not (dat, naar verluidt, afviel bij de opnames van de eerste ep van het gezelschap) vermelden, maar ook de twee afsluiters (The Swimming Song en de cover van Little Green Cars van The John Wayne), waarvoor Sam De Nef en Camille Camille terug het podium op werden geroepen, pasten in dat laatste rijtje. Niet toevallig werden de stoelen, waarop Abel en Mathilde tot dan toe hadden gezeten, opzij geschoven. Het minimalisme kwam dan weer vooral uit de verf bij een song als Bones (met het gewiekste drumwerk van Orlan) en Nine Ways To Be Alone (waarvoor Simon zich dan weer deed opmerken met een windfluitje (?) en een soort van kinderpianootje). Het was de combinatie van beide die ervoor zorgde dat dit concert ver boven het maaiveld uitstak.

Mooi was ook de uitleg, die Mathilde vaak bij de songs gaf. Over het eerder vermelde Forget Me Not bijvoorbeeld, maar ook over Brother, geschreven door haar jongere broer en opgedragen aan alle kinderen in Palestina, van wie broers en zusters er niet meer zijn. Het gaf de songs meer diepgang en deed je nadenken over je eigen (bevoorrechte) situatie.

Vaak wordt ons gevraagd waarom we dat doen, naar concerten gaan. In De Studio werd bewezen dat iets dergelijks je uit de dagelijkse routine kan helpen ontsnappen, al is het maar voor een tijdje.